فرهیختگان: تیم فوتبال استقلال در حالی بازی با مس‌رفسنجان را با برتری پشت‌سر گذاشت که در این دیدار هم شاگردان نکونام با یک برد اقتصادی دیگر کار را به پایان رسانده تا با سپری شدن تعدادی از بازی‌های هفته هفتم (بدون برگزاری هفته ششم) و با وجود یک جدول نامنظم از لحاظ تعداد برگزاری رقابت‌های لیگ به صدر جدول برسند. البته قصد نداریم دوباره به ایرادها، موانع و مشکلاتی اشاره کنیم که کار آماده‌سازی نکونام برای ساختن تیمی مقتدر را دشوار کرد، بلکه بنای آن را داریم به موارد روشنی اشاره کنیم که نکونام با شناخت آنها کاری کرد تا در اول مسیر با استقلال خیلی زود این تیم سر و سامان گرفته و به صدر جدول برسد.
نکته قابل توجه اینکه استقلالی‌ها در پنج بازی ابتدایی خود در‌ حالی فقط یک گل دریافت کرده‌اند که همین یک گل، شکست آنها در تمامی این پنج دیدار را رقم زده و در سایر دیدارها نیز به‌جز برتری پرگل هفته اول، در سایر رقابت‌های خود با بردهای اقتصادی، هر 3 امتیاز را به‌دست آورده‌اند. با این حال نکته اصلی در رقابت‌های استقلال به این موضوع معطوف می‌شود که نکونام به‌درستی مسیر موفقیت را درک کرده و با انسجام بخشیدن به خط دفاعی تیمش و استحکام لایه‌های تدافعی استقلال، در بازی‌های این تیم، شانس موفقیت تیمش را افزایش داده و در همین مسیر نیز تا به امروز موفق عمل کرده است.
استقلال در فصل‌جاری اگرچه کمتر چشم‌نواز و زیبا بازی کرده اما به آن چیزی که مدنظر هوادار بوده تا این جای کار دست پیدا کرده است. این موضوع نشان می‌دهد نکونام هم مثل هر کارشناس دیگری در فوتبال ایران این فرمول را یاد گرفته که برای موفقیت و درنهایت برای قهرمانی باید کمترین گل را دریافت کرد. همین موضوع در تیم‌سازی امسال استقلال توسط سرمربی جوان این تیم به‌وضوح دیده می‌شود و زمانی که مدافعی مانند محمدحسین مرادمند در سه دیدار اخیر این تیم دو بار عنوان بهترین بازیکن زمین را به خود اختصاص داده یا مدافع دیگری مانند ایمان سلیمی در استقلال به مرز خودباوری و شکوفایی می‌رسد یا بازیکنانی مانند چشمی و نیک‌نفس با دوندگی و جنگندگی مثال‌زدنی نقش خود را به‌خوبی ایفا می‌کنند؛ همه اینها حکایت از آن دارد که نکونام به‌خوبی می‌داند برای رسیدن به بهترین سکو در پایان فصل تیمش باید کمترین گل را دریافت کند. همچنین ساختار دفاعی و نفرات آن در فصل‌جاری کاملا دگرگون شده و این موضوع یعنی استحکام و انسجام خط دفاعی با نفرات و ساختار جدید خود از کار بزرگ نکونام خبر می‌دهد.
استقلال در فصول اخیر در بسیاری از سال‌ها در‌حالی قهرمانی را از دست داده که در بعضی از این سال‌ها مثل فصل گذشته واقعا چشم‌نواز و زیبا بازی کرده، اما درنهایت جام به تیم دیگری رسیده است. این در حالی است که تیم مجیدی در فصل بیست‌و‌یکم از این شاخصه یعنی ارائه بازی جذاب و هجومی برخوردار نبود و شاید این شبیه‌ترین حالت ممکن استقلال‌های فصول بیست‌و‌یکم و بیست‌و‌سوم باشد. از سوی دیگر استقلالی که مجیدی سرمربی آن بود با کمترین گل‌خورده و با رکوردشکنی در این زمینه به کار خود پایان داد و حالا به‌نظر می‌رسد چنین مسیری را نکونام نیز در پیش گرفته باشد. اما آیتمی مهم‌تر از شباهت‌های اشاره شده می‌توان به تغییرات مکرر تاکتیکی و نفرات در دیدارهای استقلال قبل و حین بازی با حریفانش در این دو فصل اشاره کرد؛ جایی که این تیم به اندازه‌ای به بلوغ تاکتیکی و بازیکنانش به تاکتیک‌پذیری رسیده‌اند که با تاکتیک‌های متنوع و متفاوت از سوی کادرفنی می‌تواند ورق بازی را برگردانده و رقابت را به‌سود خود به پایان ببرند. بازی با سیستم‌های سه دفاعه یا چهار دفاعه و بازی گرفتن بازیکنان در پست‌های مختلف، هر کدام می‌تواند نشانی بر این مدعا باشد. با این حال نقطه ضعف بزرگ سال‌های اخیری که هنوز رفع نشده به این امر بر‌می‌گردد که استقلالی‌ها هنوز به اندازه کافی به مهارت حفظ نتیجه و شرایط بازی برای کسب برتری بعد از برتری در حین بازی مقابل حریفان نرسیده‌اند و گاهی در دقایق پایانی با چاشنی شانس و اقبال برتری‌های خود را برای کسب هر 3 امتیاز حفظ می‌کنند.