فاطمه طاری‌بخش، خبرنگار گروه دانشگاه: در سال‌های اخیر روند تولید علمی ایران از حیث نگارش مقاله، کاهش چشمگیری داشت به طوری که برخلاف هدف‌گذاری که در برنامه ششم توسعه وجود داشت، امروز ایران جایگاه دوازدهم دنیا را ندارد و به رتبه 15 دنیا رسیده است که نشان می‌دهد مسیر طی‌شده از لحاظ رشد کمی مقالات دستخوش تغییر شده است. هر‌چند شاید در ظاهر تعداد مقالات ما از 60 هزار و 492 مقاله در سال 98 به 71 هزار و 706 مقاله برای 1402 رسیده باشد؛ اما با نگاهی به سرعت رشد 11 برابری که ایران در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 نسبت به دنیا داشت، باید عنوان کرد عملا شرایط کشور از لحاظ نگارش کمی مقاله تغییر کرده است. با این حال نمی‌توان این مساله را هم کتمان کرد که دو دسته نگاه درباره لزوم حفظ و رشد تولید مقالات از لحاظ کمی در کشور وجود دارد. برخی از کارشناسان معتقدند امروز که ایران به عنوان یکی از قدرت‌های علمی دنیا پذیرفته شده، دیگر نیاز نیست رشد کمی مقالات را همانند دو دهه قبل دنبال کنیم و به جای آن باید تمرکز را بر روی کیفیت گذاشت؛ اما نگاه مقابل معتقد است از دست رفتن جایگاه ایران در این حوزه به معنی عقب‌نشینی از جمع قدرت‌های علمی دنیا خواهد بود و لازم است تا تمرکز اصلی همچنان بر روی انتشار مقاله و چاپ آنها در مجلات بین‌المللی باقی بماند. در این میان اما آنچه را که نمی‌توان کتمان کرد، عدم همخوانی مقالات منتشر‌شده با واقعیت‌ها و چالش‌های کشور در حوزه‌های مختلف است؛ موضوعی که می‌طلبد تا فکر اساسی برای آن شود؛ اتفاقی که در صورت تحقق هم به حفظ جایگاه علمی ایران منجر می‌شود و هم بستر را برای مشارکت اعضای هیات علمی در رفع چالش‌ها و رسیدن به راهکارهای علمی و عملیاتی جدید فراهم می‌کند. «فرهیختگان» در این گزارش به سراغ عبدالله معتمدی، فرهاد دانشجو و صفر نصرالله‌زاده، روسای دانشگاه‌های علامه طباطبایی، تربیت مدرس و تبریز رفت تا در خصوص برنامه‌ریزی این دانشگاه‌ها برای افزایش کیفیت و کمیت مقالات پرسش‌هایی داشته باشیم.

عبدالله معتمدی، رئیس دانشگاه علامه طباطبایی: نسبت اساتید درگیر با قراردادهای ارتباط با صنعت خوب نیست.

فرهاد دانشجو، رئیس دانشگاه تربیت مدرس:فاصله مقالات با جامعه کاربردی زیاد است.