عاطفه جعفری، خبرنگار گروه فرهنگ: «مادربزرگ مادری‌ای داشتم که همسایه‌ها می‌آمدند و از او می‌خواستند با تسبیح، برایشان استخاره بگیرد. وقتی از ایشان می‌خواستم که برای من هم استخاره بگیرد با لبخندی و با همان لهجه زیبای همدانی‌اش می‌گفت: «ان‌شاءالله عاقبت به خیر شوی.» بعد از سال‌ها عمر، معنی و مفهوم آن عاقبت به خیری را حس می‌کنم و اینکه توفیقی شد هفت سال از عمر ناقابلم را تقدیم به ساحت مقدس پیامبر(ص) کنم.» این صحبت‌های مجید مجیدی است که از‌ ‌انگیزه‌اش برای ساخت «محمد(ص)» می‌گوید. فیلم ‌محمد(ص) مجید مجیدی از محاصره اقتصادی و اجتماعی سه ساله مسلمانان در شعب ابی‌طالب آغاز می‌شود اما خیلی زود به گذشته می‌رود تا مخاطبان شاهد وقایعی شوند که پیش از تولد پیامبر اسلام تا ۱۲ سالگی ایشان رخ داده است. از داستان ابرهه و حمله‌اش به مکه تا لحظه به دنیا آمدن پیامبر، از صحنه‌های وفات آمنه بنت وهب تا صحنه‌های مربوط به دوران شیرخوارگی و خردسالی پیامبر‌(ص) بخش‌های مهمی از این فیلم هستند. درنهایت نیز فیلم با اولین سفر پیامبر(ص) به شام و رسیدن به صومعه بحیرا به پایان می‌رسد. بحیرا همان راهب مسیحی است که درباره ظهور آخرین پیامبر به ابوطالب بشارت می‌دهد. بسیاری از شخصیت‌های مهم زندگی پیامبر(ص) نیز در فیلم حضور دارند. در گزارش امروز به سراغ این رفتیم که محمد(ص) چطور ساخته شد و چرا مجید مجیدی به سراغ این ایده رفت.

سال 1394 بعد از اکران فیلم محمد(ص) در افتتاحیه جشنواره مونترال، در محل آمفی‌تئاتر بزرگ ژان تیمین دانشگاه مک‌گیل مونترال نشستی برای این فیلم برگزار می‌شود. مجید مجیدی در این نشست درباره علت ساخت این فیلم می‌گوید: «حدود هشت سال پیش بزرگداشتی در یکی از جشنواره‌های غربی، برای من گذاشته بودند که مصادف شد با وقایعی که کاریکاتوری در کشور دانمارک کشیده شد و به ساحت پیامبر اکرم(ص) توهین شد. مثل همه مسلمانان دیگر از این موضوع خیلی دل‌آزرده شدم و در نامه‌ای محترمانه خطاب به دبیر این جشنواره گفتم که نمی‌توانم در جایی حضور داشته باشم که به پیامبر من توهین می‌کنند. به هر حال آن زمان، این نامه به‌صورت یک اعتراض شد. متاسفانه آزادی بیان دستاویزی برای دنیای غرب شده است که برای من تعریف آنها از آزادی عجیب بود. آزادی هم محدودیتی دارد و چطور می‌شود که به احساسات یک میلیارد و هفتصد و پنجاه میلیون نفر از مسلمانان دنیا توهین کرد و اسمش را گذاشت آزادی؟! بعد از این اقدام توهین‌آمیز واکنش‌هایی در کشورهای اسلامی نسبت به این حرکت صورت گرفت و پرچم آن کشور را به آتش کشیدند و اتفاقا رسانه‌های غربی هم این عکس‌العمل را به‌عنوان نمونه‌ای تعبیر می‌کردند که اسلام دین خشونت است. من با خودم گفتم تا چه‌موقع باید فقط عکس‌العمل داشته باشیم؟ و بر این باور بودم که ما نسبت به تصویر کردن چهره رحمانی پیامبر اسلام(ص) کم‌کاری کرده‌ایم. جهان اسلام نسبت به شناخت پیامبر کوتاهی کرده است و حتی دیده می‌شود که بعضی از مسلمانان نام مادر پیامبر(ص) را نمی‌دانند و به‌نظرم پیامبر(ص) میان امتش خیلی مظلوم است. حتی ما در فرهنگ عامه ایرانی هم نسبت به ذات مقدس پیامبر کوتاهی کرده‌ایم و آنقدر که ما مثلا نذر امام‌زاده‌ها که همه قابل احترام هستند، می‌کنیم، آنقدر نسبت به پیامبر شناخت نداریم. این نشان‌دهنده این است که نام و حضور پیامبر اسلام(ص) در فرهنگ عامه ما هم نیامده است. ولی از ابتدا که می‌خواستیم کار را شروع کنیم، گفتم که یا نباید کار را شروع کنیم یا باید در شأن پیامبر اکرم(ص) انجام دهیم، اما بعضا هم دیده شد که در فضاهای روشنفکری که در جامعه خودمان هم زیاد شده، می‌گفتند چرا برای این فیلم 100 میلیارد تومان هزینه کردید درحالی‌که می‌توانستید با این بودجه 100فیلم دیگر بسازید. حرف‌هایی که اصل موضوع و عمق مساله را کوچک می‌کنند. مگر می‌شود برای شناخت ساحت مقدس پیامبر قیمت گذاشت؟! این نشان‌دهنده همان نگاه حقیری بود که نسبت به این مساله وجود داشت. به هر حال بدون توجه به همه این حرف و حدیث‌ها کار را شروع کردیم.»

برای خواندن متن کامل گزارش، اینجا را بخوانید.