عطیه همتی، دبیر گروه نقد روز: پخش یک فیلم از هتک‌حرمت یک ورزشکار پرورش اندام روی صحنه مسابقات انتخابی تیم ملی با واکنش‌های زیادی روبه‌رو شد. رضا بیرانوند از شرکت‌کنندگان این مسابقه بعد از اعلام نظر داوران عصبانی می‌شود و اعتراض خود را با لگد زدن به عکس شهدایی که جلوی سن قرار داده شده است نشان می‌دهد. در زمان کوتاهی فیلم عصبانیت وی و لگد زدنش به عکس شهدا در فضای شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌چرخد و همگی خواهان برخورد قاطع و محکم با این ورزشکار می‌شوند. بیرانوند بعد از این ماجرا چندبار عذرخواهی می‌کند و اعلام می‌کند که خودش از خانواده شهداست و دایی او به شهادت رسیده و هیچ اطلاعی از تصویر روی تابلوها نداشته‌است. اما پس از این اتفاق کمیته انضباطی فدراسیون پرورش اندام این ورزشکار را به مدت دو سال محروم می‌کند.
حرکت بیرانوند هیچ توجیهی ندارد. او خواسته یا ناخواسته حرکتی را انجام داده که زشت بوده است؛ چه پای عکس شهدا وسط باشد چه نباشد بیرانوند به شیوه‌ای غلط و بی‌ادبانه اعتراضش را نسبت به داوران اعلام می‌کند که مطابق با آن باید با او برخورد شود. اما آیا کسی این سوال را پرسیده که جای عکس شهدا در چنین برنامه‌ای و در چنین جایگاهی درست است؟ یا صرفا قرار بوده همان‌طور باشد که خانواده‌هایشان را زینت‌المجالس خود می‌کنیم و بسیاری از موارد و جایگاه آنها را در نظر نمی‌گیریم، با عکس‌هایشان هم چنین کنیم؟ در مسابقات ورزشی رشته‌ای که ورزشکارانش به سبب نوع ورزش‌شان با ظاهری برهنه روی صحنه می‌روند چیدن تابلوی عکس شهدا آن هم پایین پایشان واقعا چه لزومی دارد؟ آیا این ارج نهادن به نام شهداست؟ چه کسی این کلاژ بدترکیب را تدارک دیده است و خیال کرده دارد شهدا را ارج می‌نهد؟ چرا در حفظ و ارج نهادن میراث کشورمان اینقدر بی‌سلیقه و بدحواسیم؟
روابط‌عمومی اسبق فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام می‌گوید ورزشکاری که برای مسابقات آماده می‌شود و روی صحنه می‌آید حداقل یک هفته است آب نخورده و شاید با چند جرعه چای و قهوه خودش را تا روز مسابقه نگه داشته است. چنین ورزشکاری در روز مسابقه در بدترین وضعیت استرسی و روانی خود است که ممکن است بعد از هر نتیجه‌ای حسابی به هم بریزد و احتمالا بیرانوند نیز به همین دلایل نتوانسته بعد از رای داوران خودش را نگه دارد. اما آیا کسی این سوال را پرسیده است که چرا طراحی این برنامه باید به‌گونه‌ای باشد که عکس مهم‌ترین قهرمانان وطن با یک باد و حرکت و تکانی سقوط کند و چنین صحنه دلخراشی به‌وجود بیاورد؟ آیا برگزارکننده مقصر نیست؟
مسابقات کشتی در چند روز اخیر همه را پای تلویزیون میخکوب کرده است. اما این بار برنامه‌ای که قرار است مسابقات کشتی را پخش کند خواسته شهدای ورزشکار به‌خصوص در رشته کشتی را ارج نهد. برای همین نه در دکور خود بلکه روی میز برنامه قاب عکس بی‌سلیقه‌ای که هیچ تناسبی با کلیت دکور ندارد کنار مجری کلاژ کرده و مجری هرچندوقت‌یک‌بار چند جمله عصا قورت داده درباره شهدای کشتی‌گیر می‌گوید. حتی در جایی بخشی از آنتن درباره کتابخانه خانه کشتی و اینکه کتاب سرگذشت ورزشکارانی همچون شاهرخ ضرغام در اختیار بازیکنان تیم ملی قرار می‌گیرد صحبت می‌کند. اما انگار هیچ‌کس حواسش نیست که این کلاژ نچسب نه‌تنها حرکتی ایجابی و ارزشی نیست، بلکه فقط انگار شبیه یک بیانیه سازمانی اداری روی آنتن زنده به بدترین شکل ادا می‌شود و نه‌تنها جلب مخاطب ندارد بلکه مخاطب را پس می‌زند و هربار که کشتی باخت می‌دهد دوربین از عکس شهید وارد استودیو برنامه می‌شود!
شهدا و نام و عکس و خاطرات و کتاب‌هایشان میراث پرارزش این سرزمین هستند که باید به بهترین شکل آنها را ارج نهاد و بر ارزش‌شان افزود تا همان‌طور به نسل‌های بعد برسد. بین ارج نهادن و مصرف کردن آنها هزار فاصله است. اجازه بدهید بگوییم در بسیاری از موارد ما به اسم ارج نهادن آنها را در رسانه مصرف می‌کنیم. پایین پا می‌اندازیم. دم دستی می‌کنیم و خرج رزومه‌ها و برنامه‌هایمان می‌کنیم. وقتی هم که افتضاحی چون حرکت رضا بیرانوند بالا آمد همه اشتباه را گردن یک نفر می‌اندازیم و شانه خالی می‌کنیم. اما بیرانوند تنها مقصر ماجرا نیست. چه کسی قاب شهید را آنجا گذاشته است؟