هومن جعفری، خبرنگار: بیش از دو دهه است که فوتبال ایران با وسوسه‌ای بزرگ طرف شده؛ دربی خارج از خانه. خیلی وقت پیش قرار بود دو تیم سرخابی در آمریکا به‌میدان بروند و در مقابل چشمان هزاران ایرانی مشتاق و دور از وطن، شهرآورد یا دربی را برگزار کنند. بلیت دلاری، حق‌پخش دلاری، تبلیغات دور زمین دلاری و از همه مهم‌تر، هدایای دلاری هواداران ثروتمند دو باشگاه به بازیکنان و مربیان و در‌نهایت مجموعه تیم، بزرگ‌ترین وسوسه برای برگزاری این بازی بود و هست. آمریکا به‌دلایل سیاسی از فهرست میزبانی کنار رفت و جایش را به کانادا داد. آنجا هم برگزار نشد. صحبت از اروپا شد و آنجا هم به‌جایی نرسید. بحث به قطر و امارات رسید و آنجا هم برگزار نشد. اینکه بازی دربی در قطر برگزار شود یا امارات، موضوعیت دلاری دارد. با توجه به حسنه بودن روابط، قطر میزبان بهتری برای ایرانیان مشتاق برای حضور در این مسابقه است، ضمن آنکه قطر همچنین شرایط اقتصادی و ورزشی مناسب برای این بازی بزرگ را دارد.
حساب کنید برای این بازی بلیت صد دلاری فروخته شود. استقلال و پرسپولیس می‌توانند از چنین دیداری میلیاردها تومان سود کنند. دیگر کسی نیست که با زورگویی حق‌پخش را ندهد. دیگر شرکتی نیست که با روابط خاص، در سود بلیت‌فروشی شریک باشد بی‌آنکه سودی برای فوتبال داشته باشد. می‌شود صدها هزار دلار محصول هم فروخت؛ چرا‌که بلیت‌ها همه VIP هستند. در‌نظر بگیرید، برای دو تیم سرخابی این بازی بهشت دلاری است. بلیت و حق‌پخش و تبلیغات و فروش محصولات همه به دلار! کسی هم که پول داده تا به قطر برود و این بازی را با بلیت دلاری ببیند برای پیراهن اورجینال تیم و پرچم و بوق دلار هم می‌دهد. هر دو تیم می‌توانند با این بازی پول کلانی به جیب بزنند. سوال تلخ همیشگی اما این است. چرا خودمان نه؟ چرا اینجا و در ورزشگاه آزادی نه؟ چرا حق‌پخش و بلیت‌فروشی و تبلیغات دور زمین در جیب دو باشگاه نه؟ و متاسفانه برای این سوال‌ها یا جوابی نداریم یا به این نتیجه می‌رسیم که جواب ندهیم بهتر است.نتیجه اینکه دربی در ایران برگزار می‌شود، حق‌پخش ندارد، حق تبلیغات دور زمینش سهم سازمان لیگ است، بلیت‌فروشی که شوخی بی‌مزه‌ای است و ورزشگاه آزادی هم که رسما چیزی نیست جز مخروبه‌ای ناامن که خدا می‌داند چند تماشاگر را می‌توان به مسلخش فرستاد و زنده برگرداند. ولی خودتان حساب کنید: یک بازی با 40 هزار تماشاگری که بلیت صد دلاری خریده‌اند، حق‌پخش دست‌کم صد هزار دلاری و تبلیغات دور زمینی که شاید آنها هم بتوانند به اندازه حق‌پخش سود برسانند. ارقام را تقریبی حساب کنید. فقط پول فروش بلیت‌ها چهار میلیون دلار می‌شود! با یک حساب سرانگشتی این دیدار برای سرخابی‌ها بسته به فروش تعداد بلیت، حداقل سودی بین یک تا دو میلیون دلار خواهد داشت! فدراسیون و نهاد برگزارکننده در قطر هم سهم خود را می‌گیرند. حالا تا ته قصه را خواندید که چرا این وسوسه سرخابی‌ها را رها نمی‌کند؟!