عاطفه جعفری-مریم فضائلی، گروه فرهنگ:تکلیف برنامه‌هایی مثل «مهلا» و «با حسین حرف بزن» با مخاطبان‌شان مشخص است؛ برنامه‌ای که قرار است نمایشی باشد از شوریدگی و اشتیاق آدم‌ها به امام حسین(ع). همه چیزهایی که برای طراحی این مدل برنامه‌ها، کنار هم چیده شده براساس همین ایده نمایشی است. از قرار گرفتن مجری و رنگ و نور و فضای‌سازی برنامه گرفته تا نسبت میهمانان و طراحی سوالات، همه در یک ارتباط مفهومی با شوریدگی قرار دارند. میهمان‌ها قرار نیست درباره چرایی یا چگونگی اتفاقات ظهر عاشورای سال 61 هجری حرف بزنند. آنها مقابل دوربین و مجری می‌نشینند تا بگویند که چرا واله و شیدای حسین(ع) و یارانش هستند. برنامه‌هایی مثل مهلا به ارتباط میان فردی آدم‌ها با یک مفهوم شورمندانه کار دارد و جنس سوالات از میهمان و همچنین اندازه همراهی و حضور مجری در برنامه هم متناسب با همین نمایش است. لزوما در برنامه‌های این‌چنینی، مجری قرار نیست که با میهمان‌ها یک گفت‌وگوی چالشی داشته باشد و از منظری اختلافی، یک مساله را واکاوی کند. اتفاقا اگر مجری و میهمان خارج از همان زبان مشترک‌شان با هم حرف بزنند، برنامه را به انحراف کشیده‌اند. واضح است که هر‌کدام از میهمان‌ها عقیده و حرفی برای تحلیل وقایع پیرامونی دارند اما آن تحلیلی به کار این جنس برنامه‌ها می‌آید و به دل مخاطبش می‌نشیند که نسبتی با مفهوم قیام امام حسین(ع) داشته باشد. چنین مختصاتی اگرچه برای افاضات میهمان‌ها محدودیت‌هایی را شکل می‌دهد، اما از طرف دیگر امکانی را فراهم می‌کند تا دایره وسیعی از آدم‌ها با نظرات و دیدگاه‌های متنوع بیایند و در یک موضوع غیر اختلافی حرف بزنند. ماحصل حضور این افراد متنوع در چنین میزانسنی، فارغ از اینکه نمایشی از یک سوگواری است، فرصتی است برای تامل در یک آیین جمعی...ادامه مطلب