زهرا رمضانی، خبرنگار گروه دانشگاه:برنامه هفتم توسعه را که این روزها در راهروهای بهارستان در حال بررسی است باید نقشه راه پنج سال آینده کشور در حوزه‌های مختلف دانست. نقشه راهی که از اواخر دهه 60 با تصویب و اجرای اولین برنامه پنج ساله سرلوحه کار مسئولان دستگاه‌های اجرایی قرار گرفته و از همان زمان تا امروز، شش برنامه توسعه‌ای تدوین، تصویب و اجرا شده است. هر‌چند که هیچ‌کدام از آنها آن‌طور که باید در میدان اجرا، موفق نبوده‌اند و شاهد مثال این امر را هم باید اظهارات رئیس مجلس در سال گذشته مبنی‌بر عدم تحقق 30 درصدی این اسناد دانست؛ اما نمی‌توان این موضوع را هم کتمان کرد که اگر در زمان تصویب این اسناد به واقعیت موجود کشور و همچنین ظرفیت‌ها توجه دقیقی می‌شد و در مقابل در حیطه اجرا هم، اقدامات مبتنی‌بر اهداف تعیین‌شده‌ دنبال می‌شد، طبیعتا امروز وضعیت کشور در حوزه‌های مدنظر شرایط دیگری داشت. موضوعی که به نظر می‌رسد در برنامه هفتم هم تا حد زیادی صدق می‌کند و اهداف و اقدامات تعیین‌شده آن‌طور که باید منطبق با شرایط نبوده و موضوع اساسی‌تر اینکه از ظرفیت‌ها به‌ویژه ظرفیت بخش خصوصی در بخش‌های مختلف غفلت شده است.

آموزش‌وپرورش را باید یکی از ارکان مهم در تغییر نظام آموزشی کشور دانست. بخشی که طی سال‌های اخیر با انتقادات زیادی همراه بوده و چالش‌های زیادی را هم داشته است که شاید مهم‌ترین آن را بتوان طرح رتبه‌بندی معلمان و چالش‌های مالی این قشر دانست. در چنین شرایطی این وزارتخانه باید براساس سند گام‌های بلندی را هم بردارد. به عبارت دیگر این بخش 8 سنجه مختلف در سند برنامه هفتم دارد که از جمله مهم‌ترین آن می‌توان به بحث پوشش آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و مهارتی در دوره متوسط دوم اشاره کرد؛ ...ادامه مطلب