مریم فضائلی، خبرنگار گروه فرهنگ:به‌عنوان جوان دهه هشتادی که کودکی و نوجوانی‌اش را با تلویزیون سروکار داشته، اگر اسم چند سریال طنز را از من بپرسید، قطعا با اسم‌هایی مواجه می‌شوید که کارگردان یا نویسنده‌‌‌شان سروش صحت بوده‌اند. کارهایی به یادماندنی و پر از موقعیت‌های طنز با کاراکتری‌هایی که هر کدام‌شان آنقدر خوب شخصیت‌پردازی شده‌اند که مخاطب به‌راحتی می‌تواند با آنها همذات‌پنداری کند یا خودش یا اطرافیانش را در آنها پیدا کند. یکی از ویژگی‌های شخصیت‌پردازی صحت، اغراقی است که ارائه می‌کند، انگار برای هر شخصیت سریال‌هایش می‌شود صفت و ویژگی‌ای را به‌کار برد. برای هدیه در سریال «پژمان» تیپ لوس و برای پریسا زورگو، برای خانم شیرزاد «ساختمان پزشکان» خنگ و برای حبیب «لیسانسه‌ها» ساده‌لوح. اما این اغراق و مبالغه آنقدر به‌درستی استفاده شد بودند که نه‌تنها باعث زدگی نمی‌شد که اتفاقا مخاطب را همراه هر نقش می‌کرد. موفقیت سروش صحت را می‌توان در سادگی و رعایت جزئیات در فیلم و سریال‌هایش دید. این رعایت کردن در هر بخش از ساخته‌هایش وجود دارد؛ از شخصیت‌پردازی و دکور گرفته تا سوژه‌هایی که انتخاب می‌کند. در نگاه اول شاید سوژه‌هایش ساده و پیش‌پا افتاده باشند اما وقتی نوع پردازش، هنر و نگاهش را در هر موضوع تبدیل به درام می‌کند، آثاری ماندگار و جذاب می‌سازد. در موفقیت سروش صحت می‌توان این را گفت که در بعضی از آثارش حتی بعد از گذشت بیش از دو دهه آن اثر آنقدر ماندگار بوده که در صداوسیمای این روزها که از هر محتوای نشاط‌آور و جذابی خالی است، هنوز می‌تواند مخاطب برای خودش بیاورد. «کارآگاه شمسی و مادام» که صحت نویسنده آن بود، از این آثار است که در سال 1380 تولید و پخش شد.
دهه 80 پرکارترین دهه برای صحت بود و با آثاری مانند ...
متن کامل را اینجا بخوانید.