در خصوص بحث نظارت بر شبکه خانگی و ادعای صدا و سیما اساساً با شوراهایی مواجهیم که افرادی با سلیقه و رویکرد خاصی ناخواسته و بعضا خواسته در پی نابودی فرهنگ و اوقات فراغت و فراری دادن مخاطب هستند.

قبل از واگذاری امر باید ابتدا دید آیا آن مجموعه(صدا و سیما) توانسته خودش را به درستی اداره و مخاطب جذب کند و اساساً چگونه برای محصولات فرهنگی خودش خط مشی تعیین می‌کند. مسأله فقط ظاهر انقلابی نیست در درجه مهم‌تر باطن انقلابی قرار دارد. این باطن انقلابی هم با جذب مخاطب و دور نکردن جوانان از محصولات فرهنگی ارتباط تنگاتنگی دارد.

ببینید ما چه شهدای بزرگ و ارزش‌های قابل افتخاری را با شیوه غلط تبلیغاتی این اواخر توسط صدا و سیما و شهرداری از چشم انداختیم آیا درست است بخش دیگری از فعالیت‌ها را به همین سیستم بسپاریم؟ معمولاً وقتی می‌خواهند فرزندان را به سیستمی آموزشی بسپارند قبلش تحقیق می‌کنند که محیط و آدم‌ها امن بوده و رعب آور نباشد و خطری آن‌ها را تهدید نکند. فقط شعار دادن چاره‌ساز نیست. متاسفانه بچه‌های انقلابی را هم ضد انقلاب فرض کرده‌اند و گزارش درستی هم از عملکرد و نحوه نظارت بر ارگان‌هایی مثل صدا و سیما وجود ندارد تا ریزش مخاطب آن و دلایلش به درستی تبیین شود.

اگر با طریقه فعلی سریال یا فیلمی به لحاظ کیفی افت پیدا کند طبق کدام شرایط می‌شود اعتراض کرد؟ وقتی تلویزیون اجازه ندهد به شیوه نظارتش اعتراض کنیم و در جریان ساز و کار آن قرار بگیریم، دیگر فرقی نمی‌کند چه نهادی نظارت کند؛ کشتیرانی باشد یا وزارت جهاد کشاورزی یا حتی سازمان گوشت! اگر بنا به سلاخی باشد، مشکل نقشی نیست که صدا و سیما در نظارت ایفا می‌کند بلکه مسئله اینجاست که اگر همین رسانه که در نقش ناظر ظاهر شده، خلاف عمل کرد کجا می‌شود به عملکردش اعتراض کرد؟ آن هم با سرعت و قبل از این که اثری با ایرادهای نابجا الکن ‌شود.

اگر ناظر بخش خصوصی درهای گفت‌وگو را نبندد، مسئولیت نظارت را هر نهادی می‌تواند بر عهده بگیرد. در صدا و سیما محیط امنیتی و حفاظتی ایجاد شده که ظاهر رعب‌آوری پیدا کرده‌است. شنیده‌ایم حتی امکان ورود و گفت‌وگوی مستقیم برای تهیه‌کنندگان و کارگردانان جهت پیگیری کارهایشان به راحتی وجود ندارد و از این موضوع شورای انقلاب فرهنگی هم بی‌خبر است.‌ اگر اول این را درست می‌کردند بهتر بود.

ما با رسانه ملی دشمنی نداریم و فقط نگرانیم. شورای عالی انقلاب فرهنگی که این تصمیم را گرفته باید ابتدا این نقاط مبهم را شناسایی می‌کرد و بدون مشورت با کارشناسان تصمیم عجولانه‌ای نمی‌گرفت. اساس مشکل ما و تمام کسانی که در زمینه تولید محصولات تصویری و فرهنگی فعال‌اند، نبود آئین‌نامه مشخص و دستورالعمل‌های قانونی و نظارتی است.

ما هم باید بتوانیم عملکرد ارگان مربوطه را نقد کنیم. ماهم انقلابی هستیم و حفظ ارزش‌ها برای‌مان مهم است به همین خاطر به تولید محصولاتی فکر می‌کنیم که جوانان را از دین زده نکند و آن‌ها را برای اوقات فراغت به سمت دیدن ماهواره سوق ندهد.