میلاد جلیل زاده، خبرنگار گروه فرهنگ:بخش عمده‌ای از هنرمندان بابت روشن و واضح نبودن معیارهای ممیزی در ایران سال‌هاست که گله‌مند هستند. گاهی اثری مجوز می‌گیرد که همه را شوکه می‌کند و گاه به اثری مجوز نمی‌دهند که دلایل ممیزی‌اش یک لطیفه تاریخی می‌شود. بخش قابل‌توجهی از عدم قطعیت معیارها درخصوص ممیزی به‌ویژه جایی که به فیلم و سریال مربوط می‌شود، به تغییر دولت‌ها در کشور برمی‌گردد.
دولت‌ها عوض می‌شوند و وزرای ارشاد هم تغییر می‌کنند و روی همین حساب خیلی چیزها جابه‌جا می‌شود. هیچ دولتی نیست که سانسور نکند و اتفاقا فرق این جناح و آن جناح صرفا در کم یا زیاد بودن میزان سانسور نیست، در نوع آن هم هست. مثلا در دولت قبل چندین فیلمنامه که درباره مجاهدین خلق نوشته شده بودند، در هزارتوی پروانه نمایش گیر افتادند و حتی در بعضی موارد به عوامل فیلم گفته می‌شد که سناریوی آنها گم شده است؛ اما دولت قبل‌تر که از جناح سیاسی متفاوتی بود، روی موارد دیگری حساسیت نشان می‌داد. به هر حال مجوز یک فیلم از جانب دولت، به معنای نمایش بی‌دردسر آن نبود. خیلی راحت یک عده می‌توانستند مقابل سالن سینما تجمع کنند و با چند شعار و پلاکارد، فیلمی را که از دولت مجوز گرفته، به دردسر بیندازند. موازی با این اتفاقات، قالب دیگری از فیلمسازی و سریال‌سازی در ایران شکل گرفت و جا افتاد که نه با پرده سینما و نه ویدئوکلوپ و سی‌دی‌های قابل فروش در سوپرمارکت یکی بود، نه با آنتن تلویزیون.
سریال‌های شبکه نمایش خانگی که تولیدشان...
متن کامل را اینجا بخوانید.