عاطفه جعفری، خبرنگار گروه فرهنگ:«آکتور» درباره‌ دو بازیگر خرده‌پای تئاتر است. دو بازیگری که هنوز کارشان خیلی نگرفته است و با نقش بازی‌ کردن در مراسم‌ها یا اجراهای کوچک، پول درمی‌آورند و روزگار می‌گذرانند. آنها در نقش افراد گوناگونی فرو می‌روند و وارد موقعیت‌هایی از زندگی دیگران می‌شوند و آن را تبدیل به یک صحنه خاطره‌انگیز می‌کنند. 
نیما جاویدی، فیلمنامه‌‌نویس و کارگردان سینمای ایرانی که بیشتر با همان فیلمنامه‌نویسی شناخته شده می‌شد، فعالیت‌های سینمایی‌اش را از سال ۱۳۷۸ با ساخت فیلم‌‌های کوتاه و مستند شروع کرد. نیما جاویدی اولین سریالش را در شبکه نمایش خانگی ساخته است، سریالی که مانند سرخ‌پوست سر و شکلش مشخص است، مخاطب را گیج نمی‌کند. یک نکته مهم در کارهای جاویدی را باید فیلمنامه دانست؛ وقتی فیلمنامه خوب و منسجم در کار باشد آن وقت از کارگردان و بازیگر گرفته تا طراح دکور و لباس، همه به‌خوبی نقش‌شان را درک کرده و هرکدام چیزی به جهان سریال و فیلم اضافه می‌کنند. 
برگ برنده آکتور به‌جز فیلمنامه، بازی بازیگرانش هم است، حتی نابازیگرها در همان پارادایم بازیگران اصلی بازی می‌کنند و نبود هیچ تفاوتی بین مخاطبان دو نفر را باید برگ برنده‌های سریال آکتور دانست.
آکتور انگار درحال بازگویی زندگی است، زندگی آدم‌های مختلف در صحنه تئاتر، شیوه‌ای که جاویدی برای سریالش انتخاب کرده است و حتی شروع آن هم با نقل‌قولی از ویلیام شکسپیر است. جمله‌ای که بیان‌گر این مطلب است که همه‌ انسان‌ها بازیگرند و در زندگی خود لاجرم نقش‌های بسیاری را بازی می‌کنند.
همین بازی کردن روایت اصلی جاویدی می‌شود و به گفته خودش برایش جذابیت داشته است که تعدادی بازیگر با توانایی بازیگری‌شان به دیگران کمک کنند و حتی موقع گیر کردن در مهلکه‌ای این توانایی به دادشان برسد و نجات‌شان دهد.
آکتور را باید خلاقانه دانست، سریالی که نیما جاویدی همه تلاشش را برای ساخت آن در همه قسمت‌ها کرده است و به قول معروف امضای او پای همه قسمت‌های آکتور حتی در جزئی‌ترین سکانس‌های سریال هم دیده می‌شود، او با یک ایده خلاقانه جریان زندگی دو بازیگر را برای مخاطب روایت می‌کند.

متن کامل را اینجا بخوانید .