میلاد جلیل زاده، خبرنگار: خبر رسمی هنوز اعلام نشده اما ظاهر امر حاکی از این است که سه کانال تلویزیونی نهال، پویا و امید قرار است ادغام شوند.

*از همان زمان خیلی‌ها به این تکثر شبکه‌ها یا اصطلاحا کانال‌های تلویزیونی خوشبین نبودند. این به دلیل بی‌فایده دانستن تولید محتوای تلویزیونی برای کودکان و نوجوانان نبود. اتفاقا همه در این زمینه احساس خلا می‌کردند اما نوع رفتار تلویزیون در اضافه کردن شبکه‌هایی که کپی همدیگر بودند، روال و سیاقی را نشان می‌داد که منتقدان بسیاری داشت. 

*درحقیقت تلویزیون به طور همزمان داشت از تولید محتوا و کیفیت همان محتوای محدود تولید‌شده، می‌کاست و به تعداد کانال‌های تلویزیونی‌اش اضافه می‌کرد.

*پرواضح است که این وضعیت برآمده از حرکت به سمت منافع مدیران کم‌کار و غیر‌دلسوز بود. مدیرانی که دغدغه‌های واقعی برای رشد و اعتلای سازمان تحت امرشان نداشتند و بیشتر می‌خواستند با اضافه کردن تعداد شبکه‌ها برای خودشان کارنامه‌سازی کنند.

*حالا خبر می‌رسد که قرار است نهال و پویا و امید ادغام شوند. این آیا به بالاتر رفتن کیفیت محصولات شبکه جدیدی که حاصل تجمیع قبلی‌هاست کمک خواهد کرد یا نوع دیگری از کارنامه‌سازی خواهد بود که ذیل عنوان چابک‌سازی و ساییدن هزینه‌های نابجا و موازی‌کاری‌های غلط انجام می‌گیرد؟ به آنچه که باید دقیق نگاه کرد، پتانسیل فعلی صدا‌و‌سیما در تولید است؛ چه به لحاظ کمیت و چه کیفیت.

*حالا چه تعداد شبکه‌ها بیشتر شوند و چه کمتر در این موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌کند. این مهم است که آیا در این شبکه‌های کم یا زیاد، محصولات درخور و به‌اندازه‌ای برای پخش شدن وجود دارند یا نه.

*اگر تولیدات مناسب و به اندازه و باکیفیتی وجود داشته باشد، می‌شود پس از آن نشست و سر این بحث کرد که این تولیدات در سه شبکه منتشر شوند یا دو شبکه یک‌جا. قطعاً میان مخاطبان خردسال و کودک و نوجوان هم فرق‌هایی اساسی وجود دارد و اینها تولیدات متنوعی می‌طلبند؛ حالا این تولیدات چه در یک شبکه پخش شوند، چه دو شبکه و چه سه شبکه یا کانال. 

متن کامل را اینجا بخوانید.