لحظه‌ای از دربی دیروز بود که شاید برای طرفداران پرسپولیس حتی از گل عیسی هم دلچسب‌تر به نظر می‌رسید. وقتی که یحیی حوالی دقیقه هشتاد از کنار زمین، تیمش را با جنب و جوش بسیار زیادی به جلو رفتن دعوت می‌کرد. او از قرمزها می‌خواست که به دفاع فرو نروند و خودشان را به زمین حریف برسانند. یحیی نه فقط به خاطر این نتیجه، بلکه به خاطر شهامتی که در این بازی از خودش نشان داد شایسته ستایش است. او حالا درست به همان چهره‌ای تبدیل شده که پرسپولیسی‌ها انتظارش را می‌کشیدند. 

این تعویض طلایی یحیی بود که سرنوشت بازی امروز را عوض کرد اما قبل از آن، این سازگاری او با جدایی شوکه‌کننده لوکادیا بود که از پرسپولیس، یک تیم محکم ساخت. رفتن بهترین گلزن، پرسپولیس را نکشت و تیم را متحدتر کرد. شاید اگر یک مربی خارجی یه جای یحیی تعویضی تا این حد موثر انجام داده بود، سهم بزرگ‌تری از تیترها به دست می‌آورد. از یاد نبریم قهرمان امروز دربی، همانی است که در فهرست مربیان مدنظر فدراسیون برای تیم ملی، کاملا نادیده گرفته شده بود. خود او هم البته در مقطعی، تمرکزش را از روی فوتبال برداشت اما از یک جایی به بعد به جای کنفرانس‌های جنجالی، توانایی‌هایش را در زمین با ساخت یک تیم درخشان به نمایش گذاشت. 

حالا یحیی در انتظار لغزش سپاهان است تا شاید پرسپولیس را برای سومین بار قهرمان لیگ برتر کند. درست به اندازه قهرمانی‌های برانکو یا قهرمانی‌های لیگ برتری سرمربی فعلی تیم ملی در همه سال‌های حضور در استقلال، یحیی بیشتر از همیشه تشنه این موفقیت است. او و تیمش امشب را در صدر جدول به پایان می‌رسانند و حتی اگر قهرمان لیگ هم نشوند، مزه شیرین برد امروز از زیر زبان‌شان نمی‌رود.