رهبر انقلاب صبح امروز در دیدار با اعضای خبرگان به نامه‌ای مربوط به سال ۶۹ اشاره و فرمودند: سیاست دشمن، یاس‌آفرینی است؛ هر چندوقت یکبار به یک مناسبتی، سال ۶۹ به این نتیجه رسیده بودند که کشور به لبه‌ی ویرانی و نابودی رسیده! در سال ۶۹ ــ در اردیبهشت ۶۹ هنوز یک سال از رحلت امام نگذشته بود ــ یک گروهی حالا اسم نمی‌آورم یک نامه‌ی درواقع سرگشاده‌ای نوشتند به یکی از مسئولین و همه‌اش همین‌طور یأس‌آفرینی از جمله‌ی تعبیراتی که در آن نامه بود که من اینجا یادداشت کردم این است میگویند «مُلک و ملت به لبه‌ی وحشتناک ویرانی و نابودی رسیده است»! سال ۶۹ این آقایان به این نتیجه رسیده بودند که کشور به لبه‌ی ویرانی و نابودی رسیده حالا دائماً از این حرفها هست. حالا آن کسانی که خودشان، شخصیتشان، هویتشان در معرض نابودی و ویرانی است آنها به هرکس نگاه میکنند اینجوری می‌بینند. به عکس کسانی که ذهنشان، دلشان پر از امید است همه‌چیز را امیدبخش می‌بینند.
رهبر معظم انقلاب اسلامی، در دیدار با جمعی از نخبگان و استعدادهای برتر علمی در مهر امسال هم از این نامه یاد کرده بود: بعد از رحلت امام(ره) در سال 69 یک اعلامیه‌ای دادند بعضی از موجّهین، آدمهای موجّهی بین آنها بودند، چهره‌های معروف نظام و موجّه، سابقه‌ی کاری هم در نظام داشتند، اعلامیه دادند که نظام در لبه‌ی پرتگاه است. کی؟ سال 69. یعنی همین روزها است که خلاصه تمام بشود
نامه اولی که رهبر انقلاب به آن اشاره کردند، نامه 90 امضایی است که در اردیبهشت سال 69 از سوی برخی فعالان نهضت آزادی و چهره‌های اپوزیسیون به نام جمعیت دفاع از آزادی و حاکمیت ملت ایران نوشته شد. این نامه تفصیلی در 4 بند «اقتصادی و اجتماعی و زندگی»، «آزادی، امنیت و از نظر معنوی و مدیریت»، «استقلال، بقا و بازنگری کشور» و «روابط جهانی و سیاست خارجی» منتشر شد تا اوضاع کشور را به چالش و نقد بکشند.
در این نامه خطاب به هاشمی رفسنجانی رئیس‌جمهور وقت، در هر 4 بند ضمن سیاه‌نمایی نوشته شده بود: "اکنون کشور عزیز ما در بن‌بست و بحرانی از سختی و ناخشنودی و نابسامانی دست و پا می‌زند. علیرغم وعده‌های به مستضعفین و شعارهای پر طنین، طبقات محروم جامعه محرومتر و زیادتر شده‌اند. در چنگال گرانی و گره‌های زندگی گرفتارتر و از آینده خود مأیوس‌تر، ملک و ملت به لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی رسیده است!"
برخی امضاکنندگان این نامه همچون مهدی بازرگان، یدالله سحابی، ابراهیم یزدی و علی‌اکبر معین‌فر ابتدای انقلاب مسئولیت داشتند و عضو دولت موقت بودند.