برنامه «بدون توقف» به مناسبت روز دانشجو با حضور نمایندگان تشکل‌های مختلف دانشجویی به بررسی موضوع «فراز و فرود تشکل‌های دانشجویی» پرداخت.
در بخشی از برنامه «بدون توقف» که از شبکه سه سیما روی آنتن رفت، «امیررضا بخشی‌پور» دبیر اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان تحکیم وحدت با اشاره به اینکه یکی از نکات مهمی که موضوع گفت‌وگو در دانشگاه را در این سال‌ها به مخاطره انداخته، رادیکال کردن گفتوگوها و تزریق ناامیدی نسبت به فضای کشور از طرف برخی جریانات سیاسی است، گفت: این تزریق رادیکالیسم و ناامیدی منجر به کمتر شدن گفتوگوها شده، لذا در بزنگاه‌هایی مثل شرایطی که در حال حاضر در آن هستیم، افراد به سمت فحاشی و درگیری در صحن دانشگاه می‌روند که البته باید در جایی خارج از دانشگاه به دنبال علل آن گشت.
وی در ادامه نیز یادآور شد: متأسفانه در سال‌های اخیر شاهد آن بودیم که برخی از جریانات سیاسی دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی را گروگان گرفتند و برای حل مسائل خودشان با نظام از دانشجویان استفاده ابزاری کردند، این همان کاری است که یکی از سیاستمداران غرب‌گرا از آن به عنوان چانه‌زنی از بالا و فشار از پائین یاد کرد.
در ادامه «معین رضیئی» دبیر اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل در خصوص مرز رادیکالیسم و گفت‌وگوی درست عنوان کرد: چالشی که در زمینه گفت‌وگو داریم این است که یا گفت‌وگو به صورت کامل انجام نمی‌شود یا حرف‌ها شنیده نمی‌شود، در حال حاضر ما با سه عامل در زمینه برقراری گفتمان روبرو هستیم که یکی بحران گفتمانی هویتی در دانشگاه در مورد مسائل مختلف است و اینکه افراد اصلا نمی‌دانند چه می‌خواهند، دیگری بی‌تفاوتی نسبت به فضای بیرون که البته خود آن نیز معلول سیاست‌های اعمال شده در یک دهه گذشته است که خواست دانشگاه را به سمت شأن علمی خود ببرد که در آن حوزه هم موفق نبود، و سومین عامل هم رادیکالیسم است که قتلگاه گفت‌وگوست.
وی در خصوص امکان ایجاد فضای گفتمانی در شرایط موجود نیز توضیح داد: در همین دوماه گذشته اتحایه مستقل دانشگاه شریف مناظره بین آقای گنجی و زیدآبادی را برگزار کرد که بسیار هم مورد توجه قرار گرفت. اما به طور کلی آیا این گفتوگوها امروز هم همان اثرگذاری دهه‌های گذشته را دارد یا نه باید بگویم خیر. مورد دیگر اینکه علاوه بر نگاه امنیتی نگاه ساده‌انگارانه نیز نسبت به موضوع گفتمان وجود دارد، از جمله همین برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی که برخی دستگاه‌ها و دانشگاه‌ها فقط برای رزومه پر کردن از آن استفاده می‌کنند، آن را یک لیگ می‌بینند و به جای تأثیرگذاری و درگیر کردن افکار مختلف دانشگاهی تنها به فکر بالا بردن تعداد آن هستند.
«محسن نراقی» دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی نیز در ادامه برنامه با اشاره به اینکه ما هشت سال دولتی داشتیم که علاقه‌ای به سیاسی شدن دانشگاه نداشت، اظهار کرد: علاوه بر آن ما دو سال تعطیلی کرونا را داشتیم و همه اینها باعث شد فضای دانشگاه دیگر گفت‌وگومحور نباشد، وجه دیگر این است که دانشجویان گفت‌وگو را امکان‌پذیر نمی‌دانند. دیگر اینکه گفت‌وگو نیاز به پایه فکری قوی دارد و وقتی پایه فکری قوی نباشد ممکن است دست به اقدامات خشن و رادیکال هم بزنند. وی با بیان اینکه در هر صورت دانشگاه باید این بستر را ایجاد می‌کرد که دانشجویان حرف‌های خودشان را بزنند اما این کار را نکرد، گفت: و ما از یک جا به بعد شاهد این بودیم که اقلیت دیکتاتوری که اعتراض نداشتند در صحن دانشگاه اغتشاش می‌کردند و به واسطه این اقلیت دیکتاتور اعتراض درست دانشجویان هم تحت‌الشعاع قرار گرفت. وقتی دانشجویی از الفاظ رکیک استفاده می‌کند، سلاح سرد وارد دانشگاه می‌کند، استاد خودش را هو کرده و آجر پرت می‌کند دیگر اسمش را اعتراض نمی‌گذاریم.
این فعال دانشجویی همچنین تصریح کرد: زمانی هم که می‌خواهند با او برخورد کنند می‌گویند چرا با دانشجو برخورد می‌کنید، این مصونیت از کجا آمده؟ ما با یک عده معترض مواجه بودیم که وظیفه‌مان بود با آنها گفت‌وگو کنیم اما با یک عده اغتشاشگر هم مواجه هستیم که باب گفت‌وگو را بستند و حق دانشجوی معترض هم توسط آنها ضایع می‌شود و حتی دانشجوی معترض توسط همین عده تهدید می‌شود که وارد صحبت نشود.
«محمدصالح ترکمان» دبیر اتحادیه جنبش عدالتخواه در پاسخ به این سؤال که «آیا فضای گفت‌وگو در دانشگاه حاکم است» اظهار کرد: نه، آنقدر که فضا رادیکال و آکنده از احساس است امکان گفت‌وگو سلب شده، یکی از جدی‌ترین موانع گفت‌وگو امنیتی شدن فضاست، گفت‌وگو برای گذر از انفعال و رسیدن به پاسخ است اما اگر آن را به عنوان مخل امنیت ببینیم و به هر بابی از گفت‌وگو یک برچسب بزنیم دیگر نمی‌شود وارد فضای گفت‌وگو شد، مثلا ما در ابتدای انقلاب مناظره
گروه‌های مختلف فکری را در همین صداوسیما داشتیم، در حالیکه دیگر شاهد چنین برنامه‌هایی نیستیم و الان هم اگر اتفاقات اخیر نمی‌افتاد همین چند برنامه هم وارد این فضا نمی‌شدند و هنوز هم برچسب امنیتی به چنین برنامه‌هایی زده می‌شد.
وی ادامه داد: مانع دیگر در راه ایجاد گفتمان، رادیکالیسم شدن و احساسی شدن است که راه گفت‌وگو و اصلاح را می‌بندد، بحث دیگر این است که گفت‌وگو نیاز به مبنا و پایه فکری دارد، همچنین اگر احساس کنیم که گفت‌وگو منجر به تغییری نمی‌شود وارد آن نمی‌شویم و آخرین عامل سیاست‌زدایی از دانشگاه و امنیتی کردن است که باعث از بین رفتن فضای گفت‌وگو می‌شود.
«امیرمحمد کولانی» دبیرکل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان نیز در پایان بخشی از مشکل عدم ایجاد فضای گفتمانی در دانشگاه را عملکرد مسؤلان دانست و گفت: دانشجو باید بداند که صدایش شنیده می‌شود و گفتمانش در حل مسائل تأثیرگذار است، لذا مسؤلان باید به منظور اصلاح رویه‌ها در دانشگاه حضور پیدا کنند.