انسان‌های فضایی و مشاهده سفینه‌های فضایی که اغلب داستان فیلمنامه‌های فیلم‌های چند دهه قبل را تشکیل می‌دادند، گویی به سمت و سویی می‌رود که به زودی رنگ واقعیت به خود بگیرد. محققان در مطالعاتی که انجام داده‌اند ابراز امیدواری کرده‌اند قادر خواهند بود تا دهه آینده موجودات فضایی و بیگانه را بیابند.
تاکنون دانشمندان متعددی خبر از احتمال کشف موجودات فرازمینی داده‌اند. به عنوان مثال چندی پیش، محققان ناسا در مطالعات خود ابراز امیدواری کردند بین 10 تا 20 سال آینده بتوانند شواهدی از وجود حیات فرازمینی پیدا کنند. آنها با مطالعه یخ‌های قطبی مریخ اعلام کرده بودند 50 درصد نیمکره شمالی این سیاره در برهه‌ای از تاریخ به عمق یک مایل دارای اقیانوس بوده و تا 2/1 میلیارد سال پیش در مریخ آب جریان داشته است.
دانشمندان بر این باورند در چند تریلیون کهکشانی که در منظومه شمسی وجود دارد، به طور قطع با گونه‌های موجودات دیگری هم روبه‌رو هستیم و ما انسان‌ها در این منظومه تنها نیستیم. «کریس ایمپی»، پروفسور و ستاره‌شناس برجسته دانشگاه آریزونا معتقد است که با توجه به تحقیقات صورت گرفته، نتایج رضایت‌بخشی به زودی حاصل خواهد شد. او در گفت‌وگو با رسانه‌ها اعلام کرده است که تا کشف موجودات فرازمینی و بیگانه راه درازی باقی نمانده و تنها دو، سه دهه راه برای رسیدن به این هدف در پیش است اما به طور قطع حیاتی که به دنبال آن هستیم با زندگی ما انسان‌ها متفاوت خواهد بود. به گزارش sciencealert، ایمپی 10 تا 15 سال از عمر خود را صرف تحقیق و مطالعه روی زندگی میکروبی کرد اما نتوانست هیچ حیات هوشمندی بیابد. او بر این باور است که موجودات فرازمینی یا بیگانه همه جا پراکنده نیستند و راه‌هایی برای به دست‌آوردن آنها وجود دارد، ازجمله این که می‌توان به بررسی دقیق‌تر منظومه خورشیدی اشاره کرد.
با وجود این، ایمپی احتمال وجود حیات روی مریخ را رد کرد و معتقد است که انواع حیات در مریخ در زیر سطوح این سیاره وجود دارد به همین دلیل نیاز به اکتشاف و تحقیقات گسترده‌تر وجود دارد. درحال حاضر فرصت خوبی برای کشف شواهد حیات روی سیاره سرخ وجود دارد به طوری که اگر صخره‌های مریخی را برای بررسی به زمین منتقل کنیم، با کمی اکتشاف دقیق‌تر می‌توانیم شواهدی از حیات در آنها بیابیم.
امید به آینده
اجرام دیگری که در منظومه شمسی یافت می‌شوند نیز ممکن است گزینه و میزبان خوبی برای حیات موجودات باشند. ماموریت‌هایی که در آینده از طریق اعزام ماهواره به فضا صورت می‌گیرد، کمک‌کننده خواهد بود و می‌تواند به کشف موجودات فرازمینی کمک کند. منظومه شمسی تنها یکی از اجرام موجود در جهان هستی است بنابراین، به دنبال نبودن نشانه‌های حیات روی آن بی‌مبالاتی ما انسان‌ها را می‌رساند.
به منظور کوچک کردن دامنه تحقیقات، دانشمندان پیشنهاد می‌دهند که آن دسته از فرازمینی‌ها را مورد هدف بررسی قرار دهند که از قبل کشف شده‌اند. به جای تمرکز روی سطوح سیاره مریخ، باید جو آن را مورد مطالعه قرار دهیم.
در سال‌های بعد، محققان می‌توانند از تلسکوپ فضایی «جیمز وب» و سایر دستگاه‌های تشخیصی برای بررسی شاخص‌های زیستی چون اکسیژن و متان در جو سیاره‌هایی مانند زمین استفاده کنند. این آزمایش شاخص زیستی، شواهدی از حیات میکروبی را به طور مستقیم مورد تحقیق و بررسی قرار می‌دهد. چنین مطالعاتی به دانشمندان در تشخیص سیاره‌هایی که تا حد زیادی نه از نظر فاصله، بلکه نبست به ویژگی‌های دو سیاره به کره زمین نزدیکند، کمک می‌کند. از آنجایی که کره زمین تنها مکانی است که دانشمندان تاکنون حیات روی آن پیدا کرده‌اند، یافتن سیاره‌هایی مشابه زمین بهترین و مفیدترین کاری است که می‌توان برای کشف حیات در منظومه شمسی انجام داد.
با وجود این، بشریت هنوز چند دهه تا کشف حیات هوشمند فرازمینی فاصله دارد. وجود حیات میکروبی در مریخ، کشف یکی از هزاران موجودات فراسیاره‌ای است که تاکنون رخ‌داده است. این بدان معناست که تنها کره زمین را نباید به عنوان سیاره‌ای منحصر به فرد شناخت. محققان می‌توانند با کمک گرفتن از دانشی که در فرآیند کشف حیات میکروبی به دست آورده‌اند، بررسی‌های خود را برای شناخت سایر موجودات کمی محدودتر کنند. با مطالعه این مساله که سایر موجودات چگونه متفاوت از چیزی که ما هستیم قادر به زنده ماندن هستند، حیات میکروبی به دانشمندان در رسیدن به این پاسخ کمک می‌کند. حتی کشف حیات میکروبی قبلی هم می‌تواند موثر باشد.
به لطف پیشرفت‌های گسترده‌ای که در عرصه فناوری رخ داده، هرگز در هیچ برهه‌ای به اندازه امروز برای کشف حیات فرازمینی مجهز نبودیم. محققان توصیه می‌کنند که در این راه، چنانچه تمام آزمایش‌ها و مأموریت‌های در حال پیگیری هم برای کشف حیات تازه ناکافی باشد، انسان نباید برای کشف حیات فرازمینی کوتاه بیاید و باید همچنان به تلاش‌های خود در این مسیر ادامه دهد. نخستین مطالعاتی که با این منظور انجام شد، به سال 1959 بازمی‌گردد و تلاش محققان تقریبا حدود نیم قرن بدون موفقیت سپری شد اما هرگز دست از تلاش برنداشتند.