فاطمه طاری‌بخش، خبرنگار: اولین‌بار سال 89 بود که شورای عتف 48 طرح کلان ملی را تصویب کرد که دانشگاه‌ها با کار روی آنها بتوانند نیاز کشور به خارج از کشور را در حوزه‌های تعیین‌شده برطرف کنند؛ طرح‌هایی که با نگاهی به عنوان آنها، حس امید در دل نخبگان زنده می‌شد، اما این ایده راه‌گشا هم مثل بسیاری از ایده‌ها با تغییر دولت‌ها با مشکل جدی روبه‌رو شد. به‌عبارت دیگر تنها چند سال ابتدایی اجراسازی این طرح‌ها، دولت وقت توجه ویژه به آنها داشت و با روی کارآمدن دولت دوم ورق به ضرر طرح‌های کلان ملی تمام شد. دولت به‌بهانه نبود بودجه نه‌تنها در عمل به‌طور کلی جلوی اجرای این طرح‌ها را گرفت بلکه کار به‌جایی رسید که بسیاری از طرح‌ها عملا به حاشیه رانده شدند. در این میان برخی دانشگاه‌ها هرچند به‌صورت قطره‌چکانی اما توانستند مدتی با تامین بودجه، طرح‌ها را تا حدی جلو ببرند. دانشگاه علم‌وصنعت که از همان ابتدا تا امروز چهار طرح کلان ملی را در دست پیگیری داشت، یکی از همان دانشگاه‌هایی است که قطع بودجه هم نتوانست آن را از میدان به در کند، البته هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله زیادی وجود دارد، اما مسئولان این دانشگاه در برهه‌هایی توانستند با حمایت‌های خودجوش دانش‌پژوهان ایرانی پیشرفت‌هایی را در این طرح‌ها داشته باشند؛ مساله‌ای که بالاخره یک‌جا مهر توقف به برنامه‌ریزی‌های دانشگاه زده شد و کار روی این طرح‌ها برای همیشه متوقف شد. حالا اما با روی کار آمدن دولت سیزدهم و زمزمه‌هایی مبنی‌بر شروع دوباره طرح‌های کلان ملی که در دست دانشگاه‌هاست، به نظر می‌رسد تا حدی انگیزه دوباره به مراکز آکادمیک برگشته است؛ انگیزه‌ای که قطعا برای زنده ماندنش، تزریق بودجه از طرف دولت ضروری است. نکته اینجاست که توقف این پروژه‌ها در چهار سال اخیر باعث شده امروز به بودجه بیشتری برای رسیدن نتایج موردنظر در طرح‌های کلان ملی نیاز باشد. در این گزارش به سراغ داوود یونسیان، معاون پژوهشی دانشگاه علم‌وصنعت و محمدحسن بازیار، مدیر طرح پیاده‌سازی فناوری ملی سامانه حل‌ونقل ریلی پرسرعت رفتیم تا برایمان از آخرین وضعیت پروژه‌ها بگویند.
در همین رابطه مطالب زیر را بخوانید:
دولتمردان سال 92 اعتقادی به بومی‌سازی فناوری برای ساخت قطار پرسرعت نداشتند (لینک)