ما دانشجویان به‌خوبی می‌دانیم شرایط امروز اقتصاد ما، نیازمند گرفتن تصمیمات سخت است و تعلل بیش از اندازه، فرصت محدود ما برای انجام اصلاحات اساسی را از بین می‌برد. حضور رئیس‌جمهور در دانشگاه صنعتی‌شریف، برای ما مایه دلگرمی و خرسندی است. از اینکه با قبول دعوت دانشجویان دانشگاه، در نخستین سال کاری دولت سیزدهم مهمان شریف شدید، سپاسگزاریم. انتخاب شما به‌عنوان رئیس‌جمهور، بارقه‌هایی از امید را در دل مردم زنده کرد. این بارقه‌های امید، حکم سرمایه اولیه برای آغاز به‌کار دولت سیزدهم را داشت. مردم صبور ما در انتخابات ۲۸خرداد امسال، باوجود همه سختی‌ها و دلخوری‌ها و نگرانی‌ها، شما را برای سامان بخشیدن به امور خود برگزیده‌اند. این موضوع، هم وظیفه شما به‌عنوان خادم جمهور را خطیرتر کرده و هم به‌واسطه کم‌بودن زمان انجام اقدامات اساسی برای کاهش رنج‌های مردم، بار مسئولیت ما به‌عنوان دانشجویان آرمان‌خواه را در مواجهه با تصمیمات و اتفاقات مرتبط با دولت جنابعالی سنگین‌تر کرده است. بی‌تردید اقتصاد و معیشت مردم، امروزه اولویتدارترین مساله ایران ماست. درد‌های اقتصادی مردم از شماره خارج و زخم‌های کاری اقتصاد ایران، روزبه‌روز بیشتر شده است. ریاضی‌گرایی و اقتصادگرایی محض در علم اقتصاد که غالبا خروجی چنین دانشکده‌هایی هم هست، نتیجه‌ای جز وضع کنونی نداشته است. چنین وضعیت اسفباری نیازمند حکمرانی خردمندانه، با برنامه و هوشمندانه است که باید گفت در مدت‌زمان سپری‌شده از روی‌کار آمدن دولت سیزدهم، به‌وضوح فقدان «ایده کلان محوری» در دولت شما نمایان است. نشانه‌های فقدان ایده کلیدی در دولت سیزدهم، به‌روشنی در تناقض بین برخی تصمیم‌های سیاستی و اقدامات کلان در ماه‌های اخیر دیده می‌شود. برای مثال، چگونه می‌شود همزمان با فروش اوراق بانکی مخالفت کرد و ازسوی دیگر، دم از رفع کسری بودجه و ثبات‌بخشی به اقتصاد زد؟ چگونه می‌توان خود را مدافع تولید ملی نامید، اما از دیگرسو با قیمت‌گذاری دستوری روی کالاها، به تولید ملی ضربه زد؟ چطور ممکن است با شعار کاهش تورم، پروژه‌های سنگین مالی ازجمله ساخت یک‌میلیون مسکن را پیش برد؟
از روز‌های آغازین شروع‌به‌کار شما و با مشخص شدن اعضای تیم اقتصادی دولت، به‌روشنی فقدان یک ذهنیت مشخص و یک چارچوب روشن در تفکرات اعضای این ترکیب احساس می‌شود. اینکه ایده‌ها و نظرات اقتصادی شما در انتخابات، چطور قرار است با نگاه‌های خاص و منحصربه‌فرد برخی وزرای پرحاشیه شما جمع شود و اینکه هماهنگی میان این تیم چهل‌تکه با چه سازوکاری اتفاق خواهد افتاد، پرسش بی‌پاسخ ماست.
شنیده نشدن یک صدای واحد از مدیران اقتصادی شما در کلان‌مسائل اقتصادی کشور، جلوه دیگری از سردرگمی دولت در زمینه مسائل اقتصادی است. ما دانشجویان به‌خوبی می‌دانیم شرایط امروز اقتصاد ما، نیازمند گرفتن تصمیمات سخت است که هزینه‌های اجتماعی زیادی درپی خواهند داشت. تعلل بیش از اندازه و گاه تزلزل در اتخاذ این تصمیمات که به‌نظر می‌رسد نتیجه بروز بیماری «رسانه‌زدگی» در دولت شماست، فرصت محدود ما برای انجام اصلاحات اساسی را از بین می‌برد. برای مثال پس‌گرفتن لایحه‌ای که خود دولت برای حذف ارز ترجیحی به مجلس داده بود یا لغوکردن تصمیم وزارت صمت در موضوع خودرو، نشان‌دهنده اثرگذاری مخرب جو رسانه‌ای بر تصمیمات اساسی کشور است. ناگفته نماند فدا کردن وزیر بادانش اقتصاد برای موضوع بورس که واضحا اصلاح روند‌های مخرب آن نیازمند تصمیمات بلندمدت است، تصمیم نابخردانه‌ای به‌نظر می‌رسد. نیک مشخص است، هر تصمیمی در این شرایط مخالفت‌هایی در فضای رسانه‌ای درپی خواهد داشت؛ به‌ویژه تصمیماتی که با رویکرد افزایش عدالت اقتصادی گرفته می‌شود، به‌علت احساس خطر کاسبان فاصله‌های طبقاتی، با پمپاژ رسانه‌ای قابل‌توجهی همراه خواهد بود. در این مورد، راهکار قابل‌اتکا برای فائق آمدن بر مشکلات، تکیه به اراده‌های عموم مردم و به میدان آوردن آنها مبتنی‌بر اقناع و تبیین دائمی و تعامل مستمر دولت و مردم است. درجهت ترمیم ارتباط آسیب‌دیده حاکمیت و مردم، بازدید‌های سرزده و سفر‌های استانی، کاری خوب اما به‌شدت ناکافی است. ما نگران تقلیل فعالیت‌های شما به حضور میدانی و «بازدیددرمانی» به‌جای حل مشکلات اساسی مردم هستیم. در روز‌هایی که مردم در حداقل بستر‌های ایجادشده برای مشارکت سیاسی همچون انتخابات نیز مشارکت قابل‌ملاحظه‌ای ندارند، به‌روشنی باید در راستای طراحی مکانیسم‌ها و روند‌هایی برای جاری ساختن اراده مردم در ساختار‌ها گام برداشت. یکی از مسیر‌های اقناع و همراه‌سازی مردم، اقناع جامعه نخبگانی به‌ویژه قشر دانشگاهی به‌عنوان حلقه‌های میانی و واسط میان مردم و حاکمیت است. انتظار ما در این موضوع از دولت حضرتعالی به‌صورت شفاف، تحول در نسبت میان نهاد دولت و نهاد دانشگاه است. نمود‌های تحول در رابطه دولت و دانشگاه، می‌تواند مراجعه مسئولان به دانشگاه‌ها و شکل دادن گفت‌وگو‌های دانشجویی و به بوته نقد گذاشتن آرا و تصمیمات سیاستی باشد. ازسوی دیگر به‌نظر می‌رسد باید به‌سمتی حرکت کنیم که نقش‌آفرینی دانشگاه در حل کردن مسائل کشور، به بخشی از وظایف ذاتی دانشگاه تبدیل شود و ارتباط بین نهاد علم و نهاد حکمرانی، به‌معنای کلمه و به‌دور از تعارفات مرسوم در سند‌های بالادستی شکل بگیرد.
آقای رئیس‌جمهور، ما منتی بر شما نداریم. ما معتقدیم چهارسال دولت سیزدهم، سال‌هایی حساس و حیاتی در ترسیم مسیر آینده ایران است و برای همین می‌خواهیم دلسوزانه و نه در مقام حامیان استادیومی بلکه از جایگاه همراهانی مشفق و منتقد، درکنار دولت شما باشیم و به رفع مشکلات اساسی کشور کمک کنیم. در پایان از حضرتعالی خواهشی دارم؛ بسیج دانشجویی دانشگاه شریف یک دفترچه از تحلیل خود از مهم‌ترین مسائل کشور را آماده کرده است. خواهشمندم پس از شنیدن سخنان نمایندگان تشکل‌ها و بیان سخنان خودتان، دقایقی را نیز به پرسش و پاسخ با دانشجویان اختصاص دهید تا صدای دانشجویان بیشتری در این جلسه شنیده شود.