زهرا رمضانی، روزنامه‌نگار: وقتی اسم دانشجو و دانشگاه به میان می‌آید، تصور عموم جامعه و حتی مسئولان نظام آموزش عالی کشور انجام فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی مرتبط است و کمتر کسی به فعالیت‌های ورزشی مرتبط با دانشجویان توجه دارد. علی رغم اینکه 20 سپتامبر به‌عنوان روز جهانی ورزش دانشگاهی شناخته شده اما واقعیت این است که در دانشگاه‌های کشور به جزء معدود زیرنظام‌های آموزشی، عموما ورزش به مانند طفل یتیمی می‌ماند که مسئولان وقت چندانی برای توجه به آن ندارند و بالطبع بودجه‌های ناچیزی هم برای پیشبرد برنامه‌های آن اختصاص می‌دهند. از سوی دیگر عموم دانشجویان هم تربیت‌بدنی را جدی نمی‌گیرند و ترجیح می‌دهند دو واحد مرتبط با آن را صرفا برای بالا بردن نمره‌شان پاس کنند. این درحالی است که برخی دانشگاه‌های مطرح دنیا نه‌تنها به آموزش حرفه‌ای رشته‌های مختلف ورزشی به دانشجویان روی آورده‌اند، بلکه بعضا در حوزه باشگاه‌داری هم وارد شده‌اند، اتفاقی که حتی تصور تحقق آن در دانشگاه‌های کشور هم دور از ذهن است. دانشگاه‌های بنام جهانی تلاش می‌کنند تا با تربیت حرفه‌ای دانشجویان، در رویدادهای مهم ورزشی مانند المپیادهای دانشجویی و حتی المپیک‌های جهانی حضور قابل توجهی داشته باشند. ورزش نه‌تنها در نظام آموزش عالی کشور ما هیچ‌گاه جدی گرفته نشده، بلکه اگر بخواهیم به وضعیت این حوزه در نظام کلی تربیتی و آموزشی کشور نگاهی بیندازیم، باید بگوییم که وضعیت آن در مدارس هم چندان حال و روز خوبی ندارد. به نظر می‌رسد به این مقوله بیشتر از جنبه تفریحی و پرکردن اوقات فراغت دانش‌آموزان و دانشجویان نگاه می‌شود تا یک نیاز اساسی.

در همین رابطه مطالب زیر را بخوانید: