نسیم شیرازی، روزنامه نگار: «ثریا آقایی» نامش را در تاریخ بدمینتون ایران به یادگار ثبت کرد؛ دختری که از همین حالا مسیر روشن دختران بدمینتون‌بازی شد که شاید رسیدن به المپیک را دور از دسترس می‌دیدند و حالا با ثریای بدمینتون ایران می‌توانند تلاش و صبر و رسیدن به هدف را تمرین کنند. ثریا آسیب دید و تلاش کرد، آسیب دید و ناامید نشد و دست از رویایش برنداشت تا در روزهایی که شاید غیر از خودش کمتر کسی انتظارش را داشت، معجزه تلاش و اراده‌اش را دید و همه‌چیز دست‌به‌دست هم داد تا در آخرین روزهای اعلام سهمیه‌های کسب‌شده، شوق المپیک به این رشته ورزشی هم انرژی ببخشد. به بهانه این تاریخ‌سازی و انگیزه و اراده ثریا با او همکلام شدیم که می‌توانید ماحصل گفت‌وگوی این دختر خوش‌اخلاق با «فرهیختگان» را در ادامه بخوانید.

اولین خانم و دومین نفر بین خانم‌ها و آقایان در رشته بدمینتون هستی که المپیک را تجربه می‌کنی، احساست چیست؟

واقعا حس بی‌نظیری است و نمی‌توانم بیان کنم که چقدر از اینکه خدارا شکر تلاش‌هایم نتیجه داد و توانستم این سهمیه را کسب کنم، خوشحالم. به‌دست آوردن اولین سهمیه المپیک برای بدمینتون بانوان بعد از این‌همه سال خیلی حس خوبی است و احساس می‌کنم می‌توانم برای دختران جوان‌ترمان در ورزش به‌خصوص بدمینتون تاثیرگذار باشم تا بتوانند مصمم‌تر و با انگیزه بیشتری راه‌شان را ادامه بدهند و واقعا چه چیزی لذت‌بخش‌تر از این؟ خیلی برای این سهمیه خوشحالم.

بعد از شنیدن خبر کسب سهمیه که غیرمنتظره هم بود، واکنشت چه بود؟

در تمام مدت منتظر شنیدن این خبر بودم، ولی اینکه کی و چطور اصلا ایده‌ای نداشتم. درواقع اگر اتفاقی که برای پایم در سال گذشته افتاد، نبود، من می‌توانستم در دو سه مسابقه دیگر شرکت کنم و وارد لیست اصلی شوم، ولی به‌خاطر شرایط کرونا که مسابقات کنسل شد و به‌خاطر آسیب‌دیدگی‌ام نتوانستم در مسابقه‌ای شرکت کنم و در لیست رزرو دو بودم که خدارا شکر این خبر را شنیدم و فقط اشک می‌ریختم که بالاخره بعد از این‌همه سال شب و روز سخت که البته لذت‌بخش ولی خیلی هم سخت بود، نتیجه گرفتم.

درباره مسیری که طی کردی و به گفته خودت مسیر سختی هم بود بگو.

من از 7 سالگی به‌صورت تفریحی بدمینتون بازی می‌کردم، کم‌کم وارد تیم‌های استانی و مسابقات کشوری آموزش‌وپرورش شدم، اوایل نسبت‌به بازیکنان دیگر ضعیف بودم و خیلی باخت داشتم، حتی خیلی وقت‌ها به‌خاطر سن کمم ناامید هم می‌شدم، ولی با حمایت خانواده‌ام دوباره انگیزه گرفته و ادامه می‌دادم. 10سال قبل وارد اردوهای استعدادیابی بدمینتون شدم و بین تعداد زیادی از بچه‌ها در آن استعدادیابی جزء نفرات منتخب شدم که این راه را برای ورود من به تیم‌ملی باز کرد. 8 سال پیش که آقای مهرابی و بازیکنان دیگر را درحال تلاش برای المپیک لندن دیدم، از همان‌جا این جرقه در ذهنم به‌وجود آمد که چرا دختران نه؟ چرا ما برای المپیک تلاش نکنیم؟ از همان روز تلاشم را برای المپیک ریو شروع کردم و مسابقات زیادی هم شرکت کردم، ولی آسیب‌دیدگی قبل از مسابقات که در رقابت‌های آفریقا برایم پیش آمد، اجازه ورود به المپیک قبلی را به من نداد. بعد از آن اتفاق، شروع دوباره برای راه المپیک برایم سخت بود، چون همان‌طور که می‌دانید بدمینتون رشته‌ای است که باید مسابقات پی‌درپی را طی دو سال حضور پیدا کنیم تا بتوانیم سهمیه را کسب کنیم و سال آخرش آنقدر تعداد مسابقات زیاد است که می‌توانم بگویم از یک مسابقه به مسابقه دیگر سفر می‌کردم و هم فشار روانی زیادی به‌وجود می‌آمد و هم استرس مسابقات و دوری از خانواده و دیگر اینکه آیا سهمیه می‌گیرم یا نه همیشه وجود داشت، چون امتیاز هر بازی تاثیرگذار بود و هر بازی برایم یک فینال بود و این خودش راهم را سخت‌تر می‌کرد.

آسیب‌دیدگی‌ات برطرف شد؟

خدارا شکر وضعیت آسیبم خیلی بهتر است و می‌توانم بگویم به آمادگی‌ای که می‌خواستم، زودتر از آن چیزی که فکرش را می‌کردم برگشتم. در مسابقات لیگ برای باشگاه میلاد تبریز بازی می‌کردم که تیم‌مان هم قهرمان شد، ولی متاسفانه در بازی هفته آخر از ناحیه زانوی پای راست دچار آسیب و پارگی رباط شدم که این کار را برای رسیدن به المپیک سخت‌تر کرد، البته بازهم ناامید نشدم و تحت نظر پزشکم چندساعت بعد از عمل جراحی تمرینات بدنسازی را ادامه دادم تا دوباره برای المپیک تلاش کنم و سعی کردم در چند مسابقه قبل از پایان گرفتن سهمیه شرکت کنم، ولی مسابقات به‌خاطر کرونا دوباره کنسل شد و کار مرا سخت‌تر کرد. از آنجاکه امتیازات و مدال‌هایی که من در سال 2019 در آن 17 مسابقه‌ای که شرکت کردم رنکینگم را در رزرو قرار داده بود، باعث شد ازطریق رنکینگ سهمیه بگیرم.

باوجود این، انگار می‌شود جمله «اگر خدا بخواهد» را برای مدل سهمیه‌گرفتن شما تفسیر کرد؛ ورزشکاری انصراف داد و نفر بعدی در بخش تیمی شرکت کرد و ثریا سهمیه را تصاحب کرد.

واقعا فکر می‌کنم با تمام سختی‌هایی که در مسیرم بود، ازجمله آسیب‌دیدگی خیلی غیرمنتظره که برایم به‌وجود آمد، هرکسی بود شاید شکایت می‌کرد. البته من هم خیلی ناراحت بودم و می‌گفتم خدایا چرا این اتفاق برای من در اوج آمادگی‌ام افتاد، ولی خدا الان هم به من نشان داد که صبر و پشتکار می‌تواند چقدر مهم باشد و من را بعد از آن‌همه سختی به یک شیرینی بزرگ رساند.

آماده به المپیک می‌روی؟

چون منتظر این لحظه بودم، تمریناتم را از ماه‌ها پیش که دامنه حرکتی پایم برگشت شروع کردم. دو هفته قبل هم به‌خاطر تمدید قراردادم با میلاد تبریز در این شهر تمرین  داشتم، ولی از روز یکشنبه تمریناتم را در کمپ فدراسیون شروع کردم تا بتوانم در سه‌هفته باقیمانده آمادگی‌ام را حفظ کنم.

رقیبانت را شناسایی کردی؟

بازیکنانی که الان در المپیک حضور پیدا می‌کنند، در بعضی از مسابقات سهمیه المپیک بودند و بهترین‌های دنیا الان در المپیک حضور دارند و می‌توانم بگویم تا رنکینگ 30 از کشورهای آسیایی خیلی بازیکن‌های قدر و خوبی حضور دارند و بعد از آن در رنکینگ‌های بالاتر بازیکن‌های خیلی خوبی هستند و حتما رقابت سنگینی برای من خواهد بود. بازی آسانی ندارم و هنوز جداول مشخص نشده و امیدوارم هر ورزشکاری روبه‌رویم بود، بتوانم بهترین عملکردم را به نمایش بگذارم.

به سکو فکر می‌کنی؟

هیچ‌وقت برای فکر به موفقیت بیشتر نه نمی‌گویم و قطعا هر ورزشکاری در هر مسابقه‌ای به سکو فکر می‌کند، من هم می‌خواهم برای بهترین بازی‌ام بروم. روی سکو رفتن واقعا سخت است و حضور من در المپیک با آن مسابقاتی که قبلا شرکت کردم به‌اندازه مدال المپیک برایم ارزشمند است، ولی دوست دارم در این مسابقات بدرخشم و با بازی خوب از خودم، بهترین ثریا را در المپیک به نمایش بگذارم.

رویای ورزشی‌ات چیست؟

رویای شب و روز من طی چندسال اخیر رسیدن به المپیک بود، ولی الان رویایم مدال المپیک و ورود به جمع 10 بازیکن برتر دنیا است.

واکنش فدراسیون و اهالی بدمینتون به این سهمیه چطور بود؟

همه خیلی خوشحال شدند، به‌خصوص آنهایی که شاهد تلاش‌هایم بودند؛ بچه‌های تیم‌ملی، مسئولان فدراسیون، مربی و خانواده‌ام افرادی بودند که از نزدیک تلاش شب و روزم را می‌دیدند که چطور سفر می‌کنم، در آن سفرها خودم همه کارهایم را انجام می‌دادم، خودم روزهایم را می‌گذراندم و برایشان تلاش من لذت‌بخش بود و جا دارد اینجا تشکر کنم از خانواده‌ام که همیشه در روزهای سخت حمایتم کردند و مربی‌ام خانم جلالیان که از بچگی برای من و تمام دختران بدمینتون ایران خیلی زحمت کشیدند و همین‌طور مسئولان فدراسیون آقای دکتر پوریا و خانم دکتر مددی که در این 10 سال اخیر حمایت و برنامه‌ریزی برای کسب سهمیه المپیک کردند و این خیلی برایم لذت‌بخش است.

بدمینتون ایران به‌خصوص برای دختران این رشته به‌نظرت به چه چیزهایی برای رشد بیشتر نیاز دارد؟

دختران ما ازلحاظ درک بازی، تلاش و پشتکار هیچ چیزی کم ندارند و ما می‌توانیم به مقاطع بالاتر فکر کنیم، ولی حتما هر پیشرفتی نیاز به یک‌سری اتفاقات دارد، به‌خصوص در بدمینتون نیاز به مسابقات متعدد، دست بازی زیاد و کمپ‌های تمرینی بیشتر هست و اینها می‌تواند در سطح بازی بچه‌ها بسیار تاثیرگذار باشد؛ چراکه هرچه بازی بچه‌ها بیشتر باشد، حتما تجربه بازیکنان بیشتر خواهد شد. بدمینتون یک رشته مهارتی است که تجربه بالا می‌تواند خیلی در پیروزی تاثیرگذار باشد.

از وضعیت لیگ بدمینتون ایران هم بگو، چقدر برای بالانگه داشتن سطح بازیکن‌ها مفید است؟

لیگ برتر واقعا تاثیر مثبتی هم در بازی بچه‌ها و هم انگیزه بچه‌ها دارد، به‌خصوص در سال گذشته با برنامه‌ریزی فدراسیون لیگ ما به‌صورت هفتگی در بخش بانوان برگزار شد و این خودش باعث پوشش خبری بیشتر از لیگ شد و قطعا حامیان مالی بیشتری هم جذب می‌شوند که این اتفاق خیلی خوبی بود. خوشبختانه تیم‌های خوبی در لیگ حضور پیدا کرده بودند و امسال هم تیم‌های خوبی هستند که امیدوارم تعداد تیم‌ها و تعداد اسپانسرها بیشتر شود، به‌خصوص با المپیکی شدن بدمینتون ایران حتما می‌تواند اتفاق خوبی برای دختران بدمینتون‌باز باشد. من هم امسال با تیم میلاد تبریز برای بهترین نتیجه تلاش می‌کنم و امیدوارم مانند سال قبل بتوانیم قهرمانی‌مان را حفظ کنیم.