فرهیختگان: با وجود اینکه در تمام کشورها، رهبران و مقامات رده‌بالا در اولویت دریافت واکسن‌های تاییدشده جهانی بودند، در ایران اما بالاترین مقام رسمی نه‌تنها حاضر به تزریق با اولویت یک واکسن خارجی نشدند که حتی در موعد تزریق واکسن نیز حاضر به دریافت واکسن خارجی نشدند تا اینکه دانشمندان ایرانی، به توانایی ساخت و تکثیر واکسن دست پیدا کنند. روز گذشته رهبرمعظم‌انقلاب درحالی نخستین دز از واکسن ایرانی «کوو ایران برکت» را دریافت کردند که در ماه‌های گذشته بسیاری از مقامات به ایشان پیشنهاد تزریق یکی از واکسن‌های خارجی را داده بودند. هرچند منافاتی بین تزریق یک واکسن خارجی برای بالاترین مقام اجرایی کشور با حمایت از تولید یک واکسن بومی وجود ندارد، اما به‌نظر می‌رسد در منظومه فکری رهبر انقلاب، باورمندی به توانایی داخلی به‌حدی است که ایشان با وجود سن بالا، میلی به تزریق یک واکسن خارجی نداشتند. شاید اگر این تنها نمونه از توجه رهبر انقلاب به توانایی داخلی بود، می‌توانستیم آن را به یک ژست سیاسی تقلیل دهیم، اما تکرار مکرر و تاکیدات چندین‌باره ایشان بر تکیه بر توانایی داخلی چه در حوزه دفاعی و تقویت بازدارندگی و چه در علوم پیشرفته و حتی مصرف لوازم خانگی، به‌خوبی نشان می‌دهد چرا رهبر انقلاب به‌جای دریافت یک واکسن خارجی و حمایت از تولید واکسن داخلی، برای ساخت واکسن بومی صبر کردند. شاید بتوان یکی از دلایل این اقدام رهبر انقلاب در عدم‌تزریق هیچ واکسن خارجی را تقویت اعتمادبه‌نفس دانشمندان ایرانی در تولید واکسن دانست. رهبر انقلاب با توجه به رفتارهای پیشین کشورهای غربی، به‌خوبی آگاه بودند اگر ایران نتواند به دانش تولید واکسن دست پیدا کند، به‌طور حتم آنها به بهانه تحریم‌ها و با هدف افزایش فشار برای تحمیل خواسته‌هایشان، مانع ارسال واکسن به ایران خواهند شد. اما اکنون پس از صدور مجوز برای استفاده از این واکسن، همچون ماجرای تحریم بنزینی ایران که پس از توانایی تولید بنزین در داخل شکست خورد، پروژه تحریم واکسن کرونا نیز به همان سرنوشت تبدیل شد.
رهبر انقلاب نه‌تنها در موضوع واکسن که در بسیاری دیگر از حوزه‌ها نیز با درایت، ایران را به نقطه‌ای رساندند که دشمنان ایران، به ناچار بسیاری از گزینه‌هایشان را از روی میز برداشتند. شاید مهم‌ترین نمود عینی این اتفاق را می‌توان در توانمندی‌های دفاعی ایران یافت. از سه دهه پیش ایجاد بازدارندگی دربرابر دشمنان، اصلی‌ترین اولویت دفاعی ایران بوده است. با وجود تحریم‌های غربی و ممانعت از دستیابی ایران به تجهیزات نوین دفاعی، تحت حمایت‌های رهبر انقلاب، دانشمندان دفاعی ایران توانستند انواع و اقسام موشک‌های نقطه‌زن را تولید کنند و ایران را به نقطه‌ای برسانند که بزرگ‌ترین دشمن آن یعنی آمریکا نیز کمتر از «همه گزینه‌ها روی میز است» استفاده کند. جدا از دستاوردهای عظیم موشکی، ایران در ساخت سامانه‌های دفاعی و پهپادهای تهاجمی نیز تبدیل به یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان شده است. با وجود اینکه ایران به این سطح از بازدارندگی رسیده است، اما کشورهای غربی همچنان تلاش می‌کنند با استفاده از ابزار تحریم‌ها نه‌تنها مانع از افزایش توان تهاجمی ایران که حتی مانع در تقویت توان تدافعی کشورمان شوند. با وجود اینکه براساس توافق برجام، ایران محدودیتی در خرید و فروش تسلیحات ندارد، اما آمریکایی‌ها با تحریم‌های یکجانبه مانع از این اقدام شدند. این وضعیت به‌خوبی نشان می‌دهد اگر حمایت‌های رهبری از تقویت توان دفاعی کشور با تکیه بر متخصصان داخلی نبود، ایران امروز حتی توانایی دفاع از تمامیت ارضی خود را نیز نداشت.
شاید مهم‌تر از حوزه دفاعی، نقش رهبر انقلاب در حمایت از توانمندی‌های کشورمان در حوزه هسته‌ای نمود پیدا کند. پس از پیروزی انقلاب، ایران با وقفه‌ای کوتاه، برنامه هسته‌ای خود را از سر گرفت، اما هر یک از کشورهایی که پیش از انقلاب با ایران همکاری می‌کردند، در بازه‌های مختلف از پروژه کنار رفتند تا برنامه هسته‌ای ایران که کاملا متکی بر کشورهای غربی بود، زمین‌گیر شود. با این حال و با وجود اینکه دستیابی به این دانش بدون کمک کشورهای دارای این تکنولوژی تقریبا ناممکن بود، اما با درایت رهبر انقلاب، به دانشمندان هسته‌ای کشورمان اعتماد شد و آنها با وجود تمام کارشکنی‌ها یک‌به‌یک پله‌های پیشرفت را طی کردند. در همان ایامی که کشورمان در سطح پایین مشغول پیگیری برنامه هسته‌ای بود، روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست، ایران را در مساله هستهاى یک استثنا خواند و با اشاره به اینکه چین، پاکستان و هند با کمک یک کشور دیگر به توانمندی هسته‌ای رسیدند، نوشت: «ایران دانش هسته‌ای را از هیچ کشوری نگرفت و با وجود تحریم و عدم‌فروش تجهیزات پیشرفته هستهاى به تهران، ایران به برنامه هسته‌ای دست پیدا کرد.» در منظومه فکری رهبر انقلاب، دستیابی به چرخه کامل یک دانش و عدم‌وابستگی به کشورهای دیگر بسیار پراهمیت بود و بر همین اساس ایشان صراحتا عنوان می‌کردند که چرخه تولید سوخت حق ماست و خوراک این نیروگاه‌ها باید در داخل تولید شود. شاید به همین دلیل است که غلامرضا آقازاده، رئیس اسبق سازمان انرژی اتمی می‌گوید: «یک عده‌ای ترس برشان داشته بود و از شورای امنیت نگران بودند. برای اینکه بتوانند موضوع را یک‌جوری جمع کنند، می‌گفتند برای مملکت هزینه درست کرده و دیگر هیچ فایده‌ای هم ندارد. من این جمله تاریخی را می‌گویم که فناوری هسته‌ای مدیون هیچ‌کس در کشور نیست به‌جز یک نفر؛ او هم خود شخص مقام‌معظم‌رهبری است. اگر ایشان نمی‌ایستاد امروز هیچ چیزی نداشتیم.» در سایر علوم همچون نانو تکنولوژی و سلول‌های بنیادی نیز بخش اعظم آنچه به‌دست آمده، حاصل حمایت‌های رهبر انقلاب از دانشمندان ایرانی بوده است. ایشان با این حمایت‌ها جدا از افزایش قابل توجه قدرت بازدارندگی ایران، قدرت نرم ایران را نیز به حد قابل قبولی ارتقا دادند.
در همین رابطه مطالب زیر را بخوانید: