سیدفرشید چینی، عضو هیات‌علمی دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه تهران:
خانواده دانشکده‌های فنی کشور نقش بسیار مهمی در جنگ اقتصادی دارند و به‌نوعی در خط مقدم این جنگ فعالیت می‌کنند. هر پروژه تخصصی که در کشور انجام می‌شود یا در هر فعالیت اقتصادی مولدی نقش دانشکده‌های فنی کشور به‌وضوح مشخص است، علی‌رغم پیشرفت در زمینه صنعتی و تکنولوژی، روحیه ناامیدی در خانواده فنی بیشتر از گذشته شده است. بسیاری از دانشجویان ما به‌وسیله ادامه تحصیل ولی به قصد مهاجرت کشور را ترک می‌کنند که این بسیار تلخ و هزینه‌‍‌بر است، برای ریشه‌یابی باید چند مورد را درنظر گرفت. اگر برای چیزی زحمت بکشیم به آن علاقه‌مند می‌شویم، این علاقه سبب می‌شود زحمت و تلاش‌مان بیشتر شود و این چرخه ادامه پیدا می‌کند و بی‌شک نتیجه این چرخه امید و پیشرفت است ولی اگر بدون زحمت چیزی را به‌دست آوریم ولو به میزان اندک، باعث ایجاد توقع کاذب می‌شود. اگر گرسنه‌ای را شبی سیر کنیم، فردا باز این فرد گرسنه و متوقع‌تر از روز قبل است ولی اگر برای آن گرسنه کاری مولد درست شود، نه‌تنها آن گرسنه را برای همیشه سیر کرده‌ایم که او نیز می‌تواند در آینده دست افراد دیگر را بگیرد. همچنین این فرد دیگر متوقع و متوهم نخواهد بود.
امروز علی‌رغم کمک‌های کوچک و مقطعی به افراد می‌بینیم که این کمک‌های مقطعی نه مشکلی را در درازمدت حل و نه ایجاد انگیزه و امید می‌کنند که برعکس این افراد متوقع‌تر و بی‌امید‌تر می‌شوند. در کشور خیرین بی‌شماری وجود دارند که باوجود نیت پاک به نتیجه کارشان واقف نیستند. بنده یک پیشنهاد به این خیرین دارم، بخشی از خیرات خود را به دانشگاه‌ها اهدا کنند. درتمام کشورهای پیشرفته دنیا میزان قابل‌توجهی از هزینه تحقیق و توسعه را خیرین تقبل می‌کنند. این کار همان‌طور که در ادامه بیان می‌کنم می‌تواند باعث انگیزه و امید در جوانان و در زمان بلند‌تر باعث خلق ثروت، شغل و میهن‌پرستی در جوانان‌مان شود. ثروت انباشته بسیار دارای اهمیت است؛ ثروت زمانی که انباشته شود می‌تواند ثروت بیافریند و سرریز داشته باشد ولی زمانی که پخش شود فقط می‌تواند مقطعی عمل کند. مثالی می‌زنم شما با چند میلیارد تومان می‌توانید اقدام به تاسیس یک کسب‌وکار کرده و تعدادی فرد را مشغول به کار کنید و درنهایت به چرخه اقتصادی کشور کمک کنید ولی اگر این پول را بین 10 هزار نفر پخش کنید شاید چند وعده غذایی این افراد تامین شود. هرجا شاهد پخش شدن ثروت انباشته هستیم باید ترسید.
به‌نظر بنده دانشگاه‌ها بهترین بنگاه‌ها برای انباشت ثروت و توزیع عادلانه آن هستند. اساتید دانشگاه جزء میهن‌پرست‌ترین، پاکدست‌ترین و شریف‌ترین اقشار جامعه هستند و همان‌طور که عرض کردم جواب خود را پس داده‌اند. در کمتر قشری از جامعه می‌توانید این تعداد فرد را بیابید که علی‌رغم داشتن پیشنهادهای بسیار اغوا‌کننده از سرتاسر دنیا ترجیح می‌دهند با امکانات کمتر در کشور بمانند و به کشور خدمت کنند. بسیار مواردی می‌بینید که اساتید اندک سرمایه و پس‌انداز شخصی خود را روی جوانان کشور خرج کرده‌اند و البته بعضا نتیجه این سرمایه‌گذاری‌ها بسیار پر بازده‌تر از سرمایه‌گذاری در سکه، دلار، بورس و... بوده است.
بنده به‌عنوان عضوی از این خانواده سخنانم را در دو محور خلاصه عرض می‌کنم:
1. اعتماد به دانشجویان و دانشگاهیان و سرمایه‌گذاری روی آنها
2. اهمیت ثروت انباشته در خلق ثروت و نقش خیرین و دانشگاه در اینجا
در پایان بار دیگر می‌گویم بهترین سرمایه‌گذاری، سرمایه‌گذاری روی دانشجویان و دانشگاه‌هاست. این سرمایه‌گذاری طولانی‌مدت است ولی بازده بسیار بالایی دارد و می‌تواند در رشد اقتصادی کشور هم بسیار پراهمیت باشد.