نیلوفر مژدهی، روزنامه‌نگار: فوتبال در دنیا آن‌قدر جذاب است که از هر قشری به طرفداری از آن می‌پردازند. در این بین همواره سیاستمدارانی هم هستند که شاید اغلب‌شان نسبت به جانبداری از تیمی امتناع کنند ولی بسیاری به فوتبال و تیمی خاص علاقه دارند. اینکه سیاستمداران هوادار تیم خاصی باشند اصلا عجیب نیست چراکه زمانی آنها هم فردی عادی بوده و به این قبیل دل‌مشغولی‌ها علاقه داشتند. در اصل تقصیر سیاستمداران نیست بلکه این فوتبال و جاذبه‌هایش است که از ما جدا نمی‌شود و در هر پست و مقام یا منصبی نمی‌توانیم حداقل در خلوت خودمان علایقمان را کتمان کنیم. بدون‌شک این علاقه هیچ ایرادی ندارد ولی زمانی که یک مقام بانفوذ، از دایره هواداری خارج شده و به‌جای پست‌های حمایتی از تیم خود کری‌های تحریک‌آمیز برای رقیب می‌خواند، جای انتقاد پیدا می‌کند.
سیاستمداران فوتبال‌دوست
در دنیا همواره سیاستمدارانی بودند که به فوتبال علاقه داشته و حتی علاقه خود را ابراز کردند ولی هرگز اینها به تیمی توهین نکرده یا با کری‌های خود برای هواداران تیم رقیب حتی اگر از کشور دیگری باشد رجز نخواندند. اینکه پوتین طرفدار تیم زینت است بر همگان محرز شده یا علاقه مرکل به فوتبال و شاید تیم دورتمند کاملا برای دنیا واضح است اما این علایق هرگز باعث نشده علاقه‌مندان دیگر تیم‌ها نسبت به این مقام مسئول موضع بگیرند یا به‌خاطر کری‌ها از حد و حدود خارج شده، ناراحت شوند.
حتی اوباما هم که سابقا رئیس‌جمهور آمریکا بود طرفدار وستهام است، کامرون نخست‌وزیر سابق انگلیس به وضوح از استون‌ویلا حمایت می‌کند ولی فقط حمایت کرده و رجز نمی‌خواند. در همسایگی ما اردوغان از هواداران تیم فنرباغچه است. اولاند رئیس‌جمهور سابق فرانسه ستاره‌سرخ پاریس را دوست دارد. علاوه‌بر اینها سیاستمداران بسیار دیگری هستند که عاشق فوتبالند ولی رجز نمی‌خوانند و همین است که باعث می‌شود علاقه آنها برای فوتبال‌دوستان جذاب شود؛ چراکه آنها نقش تعیین‌کننده‌ای در سلامت روحی جامعه دارند و در این بخش خود را مسئول می‌دانند، از این‌رو حاضر نیستند هواداران تیم رقیب را سرخورده کنند چراکه خود را متعلق به کل جامعه می‌دانند و خواهان موفقیت همه مردم کشورشان هستند.
سیاستمداران فوتبالی داخلی
در کشور خودمان هم علاقه‌مندان به فوتبال زیادی بین سیاسیون وجود دارد. همه دیگر می‌دانند عراقچی پرسپولیسی است و تخت‌روانچی در جریان بازی دور قبل رقابت‌های آسیایی حین مذاکرات هسته‌ای پیگیر نتیجه بازی تیم‌های پرسپولیس و بنیادکار بود. خیلی‌ها سیدحسن خمینی را طرفدار استقلال می‌دانند و حتی خانواده او نیز به‌شدت استقلالی هستند. امیدواررضایی، نماینده سابق مجلس که اصلا در هیات‌مدیره باشگاه استقلال حضور داشت. از احمدی‌نژاد هم به‌عنوان یک استقلالی نام برده می‌شود. مصطفی کواکبیان، دبیرکل حزب مردم‌سالاری که به‌تازگی در انتخابات ریاست‌جمهوری نیز ثبت‌نام کرده است هر دو تیم را دوست دارد. پسر او استقلالی و دخترش پرسپولیسی است و بسیاری موارد دیگر که در حوصله این مطلب نمی‌گنجد.
جالب است که هرگز از هیچ‌کدام از آنها توهین یا رجزخوانی ندیدیم. آن‌هم کری‌هایی که روی اعصاب مردم برود و در چنین شرایط بد روحی و روانی که مردم به‌دلیل کرونا و مشکلات اقتصادی دارند، روح‌شان را آزرده کند. آنها هم می‌دانند برای زنده نگه داشتن روحیه و نشاط اجتماعی، سلامت روح و روان همه مردم جامعه اهمیت دارد.
چرا به جهرمی انتقاد می‌شود؟
اخیرا توئیت‌های محمدجواد آذری‌جهرمی از حد و حدود متعارف خارج شده تا جایی که صدای استقلالی‌ها را درآورده است. جهرمی در شرایطی پا را از کری‌خوانی فراتر گذاشته و تیم رقیب و هوادارانش را به تمسخر می‌گیرد که شائبه طرفداری دولت از پرسپولیس بین هواداران همه تیم‌ها دهان‌به‌دهان می‌چرخد. اینکه در بازی پرسپولیس و سپاهان درگیری به‌وجود می‌آید یا بازی استقلال و پرسپولیس به جنجال کشیده می شود دلیلی جز این شائبه‌های بیرون زمین ندارد. آنجاکه برخی فکر می‌کنند زورشان نمی‌رسد یقه یکدیگر را می‌گیرند.
بدون‌شک این رفتارها ازسوی وزیر جوان که کم‌کم دارد پا به سن می‌گذارد در رفتارهای زشت درون زمین بی‌تاثیر نیست. از این‌رو از او به‌عنوان متولی دولت، توقع می‌رود به ترویج فرهنگ مسالمت‌آمیز هواداری بپردازد و همچون یک سیاستمدار و یک فرد بانفوذ و تصمیم‌گیرنده که از مجلس مردمی رای اعتماد گرفته حداقل روی اعصاب مردم نرود و منطقی به حمایت از تیم مورد علاقه خود بپردازد. نه‌تنها در ایران بلکه در بسیاری از کشورها همواره رفتار درگیرانه در ورزش مورد نقد بوده است. درواقع ورزش وسیله‌ای برای سرگرمی و نشاط اجتماعی است و از این جهت است که رجزخوانی وزیر، در دولتی مردمی مورد نقد قرار می‌گیرد.
چه ایرادی دارد هوادار باشیم؟
نه! واقعا ایرادی ندارد هوادار باشیم. همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد سیاستمداران زیادی در دنیا طرفدار تیم خاصی هستند. این موضوع اما وقتی از حد خارج می‌شود، جای نقد پیدا می‌کند. هرگز مسئولی که از تیم خود حمایت می‌کند جای نقد ندارد اما رفتار آذری‌جهرمی تبدیل شده به آزار نیمی از مردم فوتبال‌دوست ایران. این یعنی یک ارتباط بد با بخش قابل‌توجهی از مردم. قطعا هیچ ایرادی ندارد او طرفدار پرسپولیس باشد و برای تقویت روحیه تیم خود توئیت‌های تهییج‌کننده در راستای انگیزه دادن به تیمش منتشر کند ولی وقتی به‌جای اینکه پست‌های حمایتی منتشر کند به افتخارات یک باشگاه توهین می‌کند یا سعی در تحقیر تیم و هوادارانش دارد دیگر نمی‌توان از او انتقاد نکرد. بدون‌شک این وزیر که نفوذ زیادی در دولت دارد نمی‌تواند آدم ساده و با درک و فهم پایین باشد و درست به همین دلیل مورد انتقاد قرار می‌گیرد؛ چراکه هواداری از تیمی ایراد ندارد و این توهین به تیمی دیگر و هوادارانش است که ایراد دارد و قابل نقد است.
جهرمی در دولت هم مورد نقد است؟
کار جهرمی وقتی بیشتر مورد انتقاد قرار می‌گیرد که او را به‌عنوان وزیر دولتی می‌شناسیم که سال‌ها است صدای مردم را درآورده و در اغلب مناسبت‌های سیاسی اجتماعی خود موفق نبوده‌اند. جهرمی وزیر دولتی است که در روال کاری‌ای که جزء وظایف‌شان است و به اقتصاد، اجتماع و حال و روز مردم بستگی دارد مورد نقد است. در چنین شرایطی کری‌خوانی و روی اعصاب رفتن بخشی از مردم که علاقه‌مندان به تیم استقلال هستند روا نیست؛ چراکه با این نوع کری‌خوانی که اصلا به‌معنی طرفداری یک فرد فرهیخته از فوتبال نیست روی اعصاب گروهی از مردم که با مشکلات متعدد در جامعه دست به گریبانند، می‌رود. اینجاست که نوک پیکان انتقادها به‌سوی جهرمی روانه می‌شود و از او می‌خواهند عذرخواهی کند و چون هنوز متاسفانه و صدافسوس که درک درستی از هواداری در فوتبال به‌عنوان مسئول دولتی ندارد و از دردی که مردم در این جامعه می‌کشند باخبر نیست از عذرخواهی امتناع کرده و به تکرار رفتار خود ادامه می‌دهد، بی اینکه درک کند با این توئیت‌ها مردمی را می‌آزارد که به‌دلیل تصمیمات دولتی که او وزیرش است زیربار مشکلات تا کمر خم شده‌اند.
بدون‌شک منتقدان او در حوضه تخصصی فعالیت دولتی‌اش کم نیستند و حالا منتقدان زیادی نیز به برخورد او در فضای مجازی ایراد می‌گیرند و از فردی در سطح او و نه در سطح هواداری عام، توقع درک وضعیت مردم و مشکلات‌شان را دارند. باشد که بیاموزد.
بدون‌شک اگر مسئولان رده‌بالا در رفتار خود تفکر بیشتری داشته باشند این رفتار در کل جامعه تعمیم پیدا می‌کند. افرادی مثل جهرمی باید در رفتار و گفتار خود دقت بیشتری کنند. برای جهرمی هیچ‌کس دست نزد و بسیاری از فعالان رسانه‌ای در حوزه فوتبال و سیاست او را نقد کرده و فارغ از رنگ و علایق خود به او انتقاد کردند.