دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا و دامادش «جرد کوشنر» گمان می‌کردند آمریکا به اندازه‌ای قدرتمند است که همانگونه که بخواهد، پرونده فلسطین را پس از چند دهه بی‌سرانجامی، به نتیجه برساند. طبق طرح موسوم به «معامله قرن» قرار بود رژیم‌صهیونیستی در ازای دریافت امتیازهایی فراتر از تعهدات قبلی سازمان آزادی‌بخش فلسطین و قطعنامه‌های شورای امنیت، و الحاق بخش‌هایی از مناطق اشغال‌شده به خاک خود، با تشکیل دولت مستقل فلسطینی موافقت کند. در اینکه آیا پس از واگذاری‌های حداکثری به صهیونیست‌ها، چنین اتفاقی می‌افتاد و فلسطینی‌ها در جغرافیایی که هیچ شباهتی به یک کشور نداشت، اجازه زندگی پیدا می‌کردند، ابهامات فراوانی وجود داشت.
با وجود تلاش‌های آمریکا برای قبول این طرح، حتی سازشگر‌ترین رهبران فلسطینی نیز از همراهی با آن خودداری کردند و اجلاس مرتبط به این طرح را نیز به‌صورت کامل بایکوت کردند. برای دونالد ترامپ و داماد یهودی او، این مخالفت‌ها اهمیت چندانی نداشت و بر همین اساس آنها بدون رضایت طرف فلسطینی در بهمن 98 به‌همراه بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی از این طرح رونمایی کردند.
در همان دورانی که صهیونیست‌ها تلاش می‌کردند تا پرونده فلسطین را برای همیشه به‌دست ترامپ به بایگانی تاریخ بفرستند، رهبرمعظم‌انقلاب صراحتا عنوان کردند که این طرح یک «سیاست شیطانی و خبیث آمریکا» است و هرگز تحقق نخواهد یافت. در یک‌سال‌ونیمی که از رونمایی از این طرح گذشت، نه دولت ترامپ توان هدایت آن را با زور و تهدید داشت و نه دولت فعلی آمریکا چنین اقدامی را در دستورکار قرار خواهد داد. شکست این طرح در همان ماه‌های پایانی دولت ترامپ نیز اثبات شد و بر همین اساس، داماد رئیس‌جمهور آمریکا تلاش کرد در سایه این ناکامی، طرح عادی‌سازی روابط با رژیم‌صهیونیستی را پیش ببرد. بر پایه این طرح آنها موفق شدند روابط پنهان برخی کشورهای عربی با رژیم‌صهیونیستی را به روابط علنی تبدیل کنند. در این پروژه ترامپ و دامادش توانستند در قالب طرحی موسوم به توافق‌های ابراهیم بین امارات، بحرین، سودان و مغرب با رژیم‌صهیونیستی سازش برقرار کنند. این سازش‌ها که یکی پس از دیگری در ماه‌های پایانی دولت ترامپ اعلام می‌شد، می‌توانست سوخت مورد نیاز رئیس‌جمهور آمریکا برای ابقا در کاخ سفید باشد، اما چنین نشد. اگرچه صهیونیست‌ها به کمک رسانه‌های غربی سعی در القای تغییر ژئوپلیتیک منطقه پس از این توافق‌ها دارند، اما درواقع هیچ اتفاق قابل توجهی نه برای رژیم‌صهیونیستی و نه برای اعراب سازشکار رخ نداده است. شاید به همین دلیل است که جرد کوشنر درحال تاسیس سازمانی موسوم به «موسسه توافق‌های ابراهیم برای صلح» است تا روی تعمیق توافق‌هایی که سال گذشته امضا شد، کار کند. او همچنین مشغول نوشتن کتابی درباره تجربیات خود در این خصوص است.
طبق این گزارش، قرار است در این گروه، «آوی برکوویتز» نماینده دولت سابق آمریکا در امور خاورمیانه و سفرای بحرین و امارات و رژیم‌صهیونیستی در آمریکا، به وی بپیوندند. به نوشته بیانیه این گروه که خود را یک گروه غیرحزبی معرفی کرده، «حییم سبان» تاجر صهیونیست-آمریکایی هم قرار است بخشی از آن باشد. همچنین قرار است مشاوران بین‌المللی از منطقه به این گروه اضافه شوند. اینکه آیا این موسسه و طرح‌هایی همچون طرح موسوم به صلح ابراهیم می‌تواند تل‌آویو را از بحران‌هایی که ریشه آن در ساختگی بودن رژیم‌صهیونیستی است، نجات بدهد یا خیر، موضوع بسیار پیچیده‌ای نیست. ترامپ و جرد کوشنر پس از شکست طرح 80 صفحه‌ای معامله قرن، با عادی‌سازی به‌دنبال حفظ رژیم‌صهیونیستی بودند، اما مساله اصلی اینجاست که این کشورها هیچ نقش موثری در مساله فلسطین نداشته‌اند که سازش یا عدم‌سازش آنها بتواند کمکی به آینده رژیم‌صهیونیستی کند. مساله اصلی در سرزمین‌های اشغالی جدا از چالش‌ها و شکاف‌های عمیق داخلی، توان گروه‌های مقاومت است که 2 دهه پیش با سنگ با اشغالگران صهیونیست مبارزه می‌کردند و امروز به انواع موشک‌های نقطه‌زن و با برد مناسب مجهز شده‌اند.
اگر تنها در حوزه مشکلات نظامی و امنیتی به وضعیت رژیم‌صهیونیستی نگاهی بیندازیم، فقدان عمق استراتژیک این رژیم بزرگ‌ترین نقطه آسیب‌پذیری آن است. عرض این رژیم در بیشترین حالت ۱۳۷ کیلومتر و در کمترین حالت ۱۴ کیلومتر است. این وضعیت باعث شده تا یک جنگنده متخاصم بتواند در عرض چهار دقیقه سراسر خاک این رژیم را بپیماید. حضور جنبش حزب‌الله، حماس و دولت سوریه در مرزهای این رژیم به بحرانی کلان برای صهیونیست‌ها تبدیل شده است. علاوه‌بر این، زندگی فلسطینی‌ها در کنار شهرک‌نشینان می‌تواند در مواقع لزوم، به بحرانی امنیتی برای صهیونیست‌ها تبدیل شود.
مجموع این شرایط باعث‌شده تا رهبر انقلاب اسلامی در سخنرانی روز گذشته‌شان تاکید کنند: «من قاطعانه می‌گویم این تلاش‌ها به جایی نخواهد رسید و حرکت نزولی و رو به زوال رژیم‌صهیونیستی آغاز شده و وقفه نخواهد داشت. البته این مسائل جدا از بحران‌های داخلی و شکاف‌هایی است که صهیونیست‌ها به‌دست خود در ایجاد آن نقش داشته‌اند.»