سیدمهدی موسوی‌تبار، روزنامه‌نگار: حالا و پس از پخش بیست‌ویک قسمت از برنامه، دیگر، تنها دکورش نیست که دیده می‌شود و برایش لطیفه می‌سازند. حتی جابه‌جایی اجباری میهمانش که این روزها سروصدا کرده هم دلیل برجسته شدن «ماه من» در رسانه‌ها و نزد بینندگان نیست. «ماه من» برنامه‌ای که سحرهای سه سال اخیر با اجرای نجم‌الدین شریعتی از شبکه سه سیما پخش می‌شود، امسال بیش از دو فصل قبلی‌اش موردتوجه قرار گرفته است. تهیه‌کننده دو فصل اخیر تغییر کرده و جوانی به نام یوسف منصوری عهده‌دار این مسئولیت شده است.
برنامه «ماه من» از سال اول تغییراتی در شیوه و سروشکل برنامه‌های مذهبی و مناسبتی ایجاد کرد و حالا یکی از نمونه‌های درست و کامل از برنامه‌ای است که هم نیازهای مخاطب امروزش را می‌شناسد و هم از زیبایی‌شناسی و سلیقه در برنامه‌سازی تلویزیونی آگاه است و تلفیق این دو شاید همان رمز موفقیت در تولید برنامه‌های معارفی و دینی باشد. تکیه صرف بر هرکدام از این دو مساله باعث به وجود آمدن آن چیزی می‌شود که در برنامه‌های امروز مناسبتی تلویزیون شاهدش هستیم. «ماه من» مانند هر برنامه تازه دیگری قطعا کاستی‌هایی دارد اما آنچه به مخاطب ارائه می‌شود، احترام به وقت و نگاه اوست و البته زمانه‌ای که برنامه در آن ساخته شده است. وجود بخش‌های متنوع و مختلف، استفاده صحیح از تکنیک‌های گرافیکی و جذابیت‌های بصری و همچنین نگه‌داشتن اندازه و زمان مشخص و البته کوتاه برای حرف زدن مجری یا میهمان ازجمله دلایل موفقیت این برنامه هستند. توجه به عموم مخاطبان و همچنین یک خط مشخص یا موضوعی واحد برای هر قسمت از برنامه از ویژگی‌هایی مثبت «ماه من» است و مجری برنامه هم توانسته بین اجرایش در برنامه‌های روزانه و این برنامه تمایزها و تفاوت‌هایی قائل شود.
سال‌هاست گفته می‌شود عمر برنامه‌های مذهبی به پایان رسیده و برخی در این میان سعی کردند با اغراق در فرم، این فرضیه را ابطال کنند اما در عمل به صحت آن فرضیه دامن زدند و اتفاقاتی شبیه به «ماه من» نشان می‌دهد اگر برنامه‌های مذهبی با دو بال «شناخت» و «خلاقیت» پرواز کنند همچنان می‌توانند در اوج باشند و البته که طرفداران خودشان را هم دارند. در انبوه برنامه‌هایی که صرفا کارشان را با دو صندلی و دو، سه دوربین و یک دکور ساده و ثابت راه می‌اندازند و حتی توقع مخاطب هم ندارند و ظاهرا حوصله و توان ساختن آیتم‌های جذاب هم در وجودشان نیست، تماشای چنین برنامه‌ای می‌تواند برای برنامه‌سازان و حتی مدیران صداوسیما الگو باشد. سال‌هاست نگاه مدیران تلویزیون به برنامه‌های مناسبتی و مذهبی، رفع‌تکلیف و پرکردن کنداکتور است و وجود برنامه‌های متعدد و کپی شده از «ماه عسل» در امسال موید همین نکته است.
«ماه من» در فرم و اجرا موفق بوده و در محتوا هم، فارغ از تغییرات در میهمان برنامه، توانسته عموم و نخبگان را راضی نگه دارد و تعدد بخش‌های مختلفش هم در این مسیر تاثیر بالایی داشته است. برای سحرکردن مخاطبان سحرگاهی الزاما قرار نیست وردی خوانده شود یا چوب جادویی بالا برود، همین که پای خلاقیت به میان آید و به مغز و چشم بینندگان احترام گذاشته شود مخاطب مسحور و جذب می‌شود.