دوباره تزلزل و گاف مدیریتی در جریان مواجهه با کرونا! معلوم نیست بعد از یک‌سال بالاخره کی قرار است این مدل مواجهه و مدیریت و مظلوم‌نمایی‌ها و کی بود کی بود من نبودم‌ها تمام شود. کرونا وارد کشور شد، مسئولان یک‌جوری شانه خالی کردند و یکی‌درمیان گفتند ما گفته بودیم که فلان کنند و بهمان، کرونا پشت‌سر هم اوج می‌گرفت و رکوردشکنی می‌کرد، مسئولان می‌گفتند ما گفته بودیم و کسی به حرف ما گوش نکرد و دست به گلایه و نامه‌نگاری و درددل بردند، حالا کرونای انگلیسی هم وارد کشور شده است و دوباره وضعیت همان است که بود.
روز گذشته، سعید نمکی وزیر بهداشت، مثل ماه‌های گذشته، دوباره مسیر گلایه‌ورزی و انتقاد از رویه‌های موجود را پیش گرفت، کأنه من و شما وزیر بهداشت و از چهره‌های اصلی تصمیم‌گیری در ارتباط با شیوع کرونا هستیم. خب یک‌بار برای همیشه یک نفر بگوید ما از چه کسی مطالبه کنیم و دقیقا چه کسی دارد این‌طور با جان مردم بازی می‌کند. کم از تز و ایده‌های آقایان ضربه نخوردیم و کشته ندادیم. آن از ماجرای ایمنی گله‌ای و حالا هم از ساده‌انگاری در ارتباط با کرونای انگلیسی!
نمکی در آخرین نطق‌های بیانیه‌گونه‌اش با انتقاد از وضعیتی که خود از تصمیم‌گیران و سیاستگذاران آن است، گفت: «نمی‌دانم برخی چطور با کمال بی‌انصافی برای سوارشدن بر یک موج سیاسی تبلیغاتی به‌راحتی یافته‌ها و گفته‌های مملکت‌شان را زیرسوال می‌برند. اگر کسی توانست یک مورد از کرونا را قبل از تاریخ رسمی اعلام‌شده اثبات کند، نه‌تنها به او جایزه می‌دهیم بلکه هزاربار از او عذرخواهی می‌کنیم. درعین‌حال برای دفاع از حیثیت عزیزانی که طی این مدت خودشان را به آب و آتش زدند، هیچ یاوه‌گویی که بخواهد سلامت این مجموعه را زیرسوال ببرد، رها نخواهم کرد و به‌هیچ‌وجه اجازه نخواهم داد. مردم شریف باید بدانند این ویروس جهش‌یافته انگلیسی علی‌رغم حرف انگلیسی‌ها، هم قدرت سرایت و هم قدرت مرگ‌زایی چندبرابری دارد و هم جوان‌ترها را بیشتر گرفتار می‌کند. سه روز قبل در خوزستان دو کودک یک و ۹ ساله بر اثر کووید-۱۹ فوت کردند. ما کی برای تردد از مرزها به سمت عتبات و برگشتش مجوز و اجازه دادیم؟ چه کسی از من نامه دارد در این زمینه؟ کدام یک از همکارانم با برخی از این ترددها موافقت کردند؟ اتوبوسی می‌آید و آن را در مرز تست می‌کنیم که فرد مثبت از آن بیرون می‌آید. این فرد مثبت پیاده می‌شود و اتوبوس تا فلان شهرستان می‌رود. ردیابی می‌کنیم و تازه موارد مثبت در آنجا پیدا می‌شوند. تا کجا باید همکاران من تاوان ندانم‌کاری برخی را بدهند. ما چه گناهی کردیم که در ۱۳ ماه مدام باید موج ایجاد شود، موج را بشکنیم و شهید دهیم! من وزیر خبر ندارم چه کسی می‌آید و بیرون می‌رود. فقط شده‌ام ته‌رودخانه، زخمی و جنازه جمع‌کن. به‌جای وزیر بهداشت بگذارید مدیرکل مرده‌شورخانه. این درد بزرگی است. ویروس، ویروس مهاجمی است. فکر نکنید، انگلیس یکی از ساختارهای ضعیف سلامت جهان را دارد. انگلیس یکی از نظام‌های سلامت مقتدر جهان را دارد. آلمان کشور کمی نیست در مقابل مسائل بهداشتی درمانی اما به زانو درآمد. نه گستردگی اقلیم ما را دارند و نه کم‌بضاعتی اقتصادی ما را دارند. ما داریم فریاد می‌زنیم که اپیدمی گرفتارمان می‌کند، چرا گوش نمی‌کنید؟ این‌طور که نمی‌شود مملکت اداره کرد. چقدر باید فریاد بزنم و بگویم. چقدر باید خجالت بکشم از پزشک و پرستار و علوم آزمایشگاهی و بقیه. می‌شود که من ناگهان باخبر شوم که بدون اطلاع ما یک گروه آمد و گروهی رفت. آن‌هم در کشوری که رهبر انقلاب وقتی می‌خواهند نشست مجازی بگذارند، می‌گویند باید از وزارت بهداشت اجازه بگیریم. رئیس‌جمهور می‌خواهد برود مرقد امام(ره) می‌گوید از وزارت بهداشت بپرسید به چه صورت باشد. این نمی‌شود که بقیه رعایت نکنند. بزرگان نظام رعایت می‌کنند، اما عده‌ای اصلا حواس‌شان به این چیزها نیست. وقتی هم اپیدمی آمد و کشتار کرد، می‌گویند در فلان‌جا غلظت اکسیژن کم بود. طبق گزارش‌های واصله در فلان‌جا بیمار را دیر رسیدگی کردند و همه این سوالات شروع می‌شود، اما یک نفر نمی‌گوید که در پیک قبلی خوزستان که پروتکل‌شکنی ما را گرفتار کرد، چه کسی این را جمع کرد، چه کسی شب تا صبح نخوابید، چگونه اکسیژن رسید، چرا یک نفر نیامد در خیابان فریاد بزند که ما امکانات نداریم. چه کسانی این آتش را خاموش کردند. اما اگر خدایی نکرده پنج دقیقه دارویی دیر شود، هزار قلم و هزار شبکه اجتماعی راه می‌اندازند. این‌طور نمی‌توان مملکت اداره کرد. من مکتوب هم نوشتم. دیگر برای ما و همکاران‌مان بیش از این صبوری میسر نیست. ما برای موج‌شکنی خلق نشدیم و دیگران برای موج‌آفرینی. این را همه باید بدانند. محکم هم باید بدانند. دیشب تا صبح قدم زدم و بعد از نماز هم نشستم و گلایه‌ای را به مسئولان نظام نوشتم از اینکه چقدر من و همکارانم احساس تنهایی و غربت می‌کنیم.»
این از گلایه‌گذاری‌ها و کنش‌های عجیب آقای وزیر بهداشت! خب شهامتش را داشته باشید و بگویید و بنویسید تا ملت هم بدانند چه کسی کار را به اینجا رسانده است که این‌طور جوش آورده‌اید!