حمید میرعلایی درباره جزئیات این خبر افزود: «منطقه‌ای که به‌عنوان کانون ریزگردها تعیین شده با فرسایش خاکی مواجه است. فرسایش زمانی به وجود می‌آید که خاک چسبندگی خود را از دست بدهد و ساختمان آن به هم بخورد. این منطقه به هیچ عنوان مستعد کار کشاورزی نیست، البته این زمین‌‌‌ها را می‌توان به زمین کشاورزی تبدیل کرد اما اجرایی شدن آن به هزینه و کار بسیار زیادی نیاز دارد. این زمین باید به اصطلاح آب‌شویی و خاک‌شویی شود. برای اصلاح خاک حتما باید زهکش وجود داشته باشد که در این مکان به دلیل نبود شیب نمی‌توان زهکش قرار داد. بنابراین تنها راه مهار ریزگردها، نهال‌کاری و بیولوژیک ‌ کاری است که آن ‌ هم به صورت صددرصدی موجب مهار نخواهد شد.»
این کارشناس منابع طبیعی با اشاره به اینکه برخی می‌‌گویند چرا اینجا به‌جای کهور، گونه گیاهی نخل یا درختان مثمر کاشته نمی‌‌شود، گفت: «این ایده و کار خوبی است اما در مناطقی که خاک فرسایش شدید پیدا کرده است، هر گیاهی استقرار پیدا نمی‌کند و بحث استقرار بسیار مهم است. در بررسی‌های ما و مرکز تحقیقات دانشگاه به این نتیجه رسیدیم گونه‌هایی که به‌عنوان پیشبان یا گونه پیشرو در این منطقه می‌توانند با این شرایط فرسایشی خاک و باران کم، کاشته شوند تنها گونه کهور و گونه شورگز هستند.» میرعلایی افزود: «در این طرح به‌طور متوسط در هر هکتار 200 تا 250 اصله گیاه با توجه به نوع آن کاشته می‌شود. تاکنون تقریبا پنج هزار هکتار کار کردیم. در این پروژه حدود 16 پیمانکار بومی و محلی استفاده شده است.»