به گزارش «فرهیختگان»، برای تیم دوومیدانی بانوان دانشگاه آزاد اسلامی شاید سرمربی‌اش عامل اصلی قهرمانی 5 ساله در لیگ باشگاه‌‌های کشور باشد. رکورددار چند ماده دوومیدانی بانوان در ایران برای تیم دانشگاه هم امتیازآور است و هم هدایت‌کنند‌ه‌ای که نتیجه‌اش قهرمانی در 5 سال پیاپی بوده و شروعی خوب در سال سخت 99 و لیگ ششم دوومیدانی باشگاه‌‌های کشور. او که مثل سال‌‌های گذشته در قامت سرمربی و ورزشکار تیم دوومیدانی هدایت ورزشکارانش را برعهده دارد، در مرحله اول لیگ به نایب‌قهرمانی اکتفا کرد تا برای دو مرحله بعد به‌سمت ششمین قهرمانی خیز بردارد. به بهانه آغاز رقابت‌‌های لیگ دوومیدانی باشگاه‌‌ها به سراغ این ملی‌پوش سرشناس و سرمربی تیم بانوان دانشگاه آزاد اسلامی رفتیم که 4 سال سخت را در این رشته گذراند تا امروز برای ماندن و نماندن در رقابت‌‌های حرفه‌ای هم منتظر تغییراتی در این رشته باشد و شاید اگر اتفاق جدیدی رخ ندهد دیگر او را در لباس تیم ملی نبینیم. گفتوگوی «فرهیختگان» با سپیده توکلی را می‌خوانید.
امسال با تیم دانشگاه نایب‌قهرمان مرحله اول لیگ شدید، از نوع تمرینات تیم برای این مسابقات بگویید.
در مرحله اول لیگ با 29 امتیاز کمتر از تیم سپاهان در رده دوم ایستادیم و بعد از ما تیم خلیج‌فارس در جایگاه سوم جدول قرار گرفت. از آنجا که دوومیدانی رشته انفرادی است و هر فردی مربی شخصی خودش را دارد، تمرینات به‌صورت مجزا برگزار شد و درنهایت به‌صورت یک تیم کنار هم برای قهرمانی امتیاز جمع می‌کنیم.
انتخاب اعضای تیم به چه شکل بود؟
ششمین سالی است که تیم را جمع می‌کنم و روی همه بازیکنان شناخت دارم. با توجه به اینکه خودم هم سال‌هاست در این رشته عضو تیم ملی هستم، تقریبا 75درصد بدنه اصلی تیمم در این 6 سال ثابت بودند و خیلی به ندرت بازیکن‌‌ها را جابه‌جا می‌کنیم. سعی می‌کنم معمولا از ورزشکارانی که جزء سه نفر اول کشورند، بهره بگیرم و هر سال هم بین 4 تا 5 ورزشکار جوان‌تر استفاده می‌کنم که بتوانند در آینده جای بزرگ‌تر‌‌های تیم را بگیرند.
قهرمانی در سال ششم هم ادامه دارد؟
بعد از پنج سال پیاپی قهرمانی در باشگاه‌‌های کشور، امسال هم تیم را برای قهرمانی بستیم ولی یک مقدار امسال در مرحله اول با بدشانسی همراه بودیم. متاسفانه یکی دو نفر از بازیکنان اصلی‌مان قبل از لیگ آسیب دیدند. خانم نجفی در ماده پرتاب دیسک چند روز قبل از مسابقه زمین خورد و دستش شکست و فائزه نسایی دونده سرعت‌مان هم که آپاندیسش عود کرد و کارش به عمل کشید که به همین دلیل لحظه آخر مجبور شدم درحالی‌که همه تیم‌‌ها بسته شده بودند، دو بازیکن بگیرم؛ این اولین ضربه‌ای بود که به تیم خورد و دومی‌اش این بود که بعد از شروع مسابقه سمیرا زمانی، یکی دیگر از بازیکنان اصلی تیم در تمرین قبل از مسابقه آسیب دید و تصمیم بر این شد که در مرحله یک شرکت نکند تا بتواند سلامتی‌اش را کامل به دست بیاورد و برای مرحله دوم لیگ همراهی‌مان کند، به همین خاطر ما این لیگ را با یک بازیکن کمتر نسبت به سایر تیم‌‌ها شرکت کردیم که دلیل اصلی این کمبود امتیاز ما می‌تواند باشد. با این وجود امیدوارم با آمدن دوباره سمیرا زمانی و همدل شدن تیم بتوانیم این اختلاف ناچیز را جبران کنیم و برای قهرمانی برویم؛ هنوز دوسوم راه مانده و من قول می‌دهم بتوانیم این قهرمانی را به دست بیاوریم و جایگاه‌مان را حفظ کنیم.
شما هم به عنوان ورزشکار و هم مربی در این مسابقات فعالیت می‌کنید، کارتان را سخت نمی‌کند؟
6 سالی هست که هم ورزشکار و هم سرمربی تیمم و این برایم سخت ولی درعین‌حال شیرین و جذاب است، این که من به‌عنوان یک ورزشکار کنار تیمم برای بهتر شدن نتیجه تلاش می‌کنم و داخل زمین از نزدیک می‌توانم رقابت‌‌های ورزشکارانم را نگاه کنم، جالب است و سال گذشته خودم از بازیکن‌‌هایی بودم که جزء پرامتیاز‌ترین ورزشکاران لیگ بودم و امسال هم توانستم در مرحله اول در پرتاب وزنه اول و در پرتاب نیزه سوم شوم و خوشحالم که می‌توانم خودم هم پا به پای ورزشکاران کمک کنم و تیم را با هم بالا بیاوریم. این باعث می‌شود خیلی بیشتر نسبت به سایر تیم‌‌ها حس دوستی و نزدیکی بین مربی، کادرفنی و ورزشکاران باشد که این خودش به نظر من عامل پیروزی است.
سطح لیگ را در مرحله نخست چطور دیدید؟ مشکلات تیم را شناسایی کردید؟
سطح لیگ خداراشکر خیلی خوب بود. نزدیک 6 رکورد ملی و باشگاهی شکسته شد که یکی از رکورد‌های باشگاهی را پریسا عرب، بازیکن تیم دانشگاه آزاد در ماده 5 هزار متر جابه‌جا کرد؛ او یکی از پرقدرت‌ترین ورزشکاران استقامتی ایران است. مشکل خاصی نداشتیم. همیشه در مراحل اول یک‌سری مشکلات و ناهماهنگی‌‌هایی در تمام تیمهاست که ان‌شاءالله برطرف می‌شود و برای مرحله دو و سه لیگ پرقدرت‌تر از قبل ادامه می‌دهیم.
حمایت مسئولان دانشگاه آزاد از تیم چطور است؟
خداراشکر در این چند سال دانشگاه آزاد بهخوبی از دوومیدانی حمایت کرده و امسال هم با آمدن دکتر لشگری من حس ورزشدوستی را دوباره احساس کردم که به دانشگاه برگشته و خیلی مشوق ما هستند و خوشحالم مربی دانشگاه هستم. همین‌طور از آقای دکتر روحانی هم تشکر می‌کنم که تمام این 6 سال هر طور که ما دوست داشتیم برای حفظ تیم و جایگاه قهرمانی‌اش کمک کردند.
این روز‌ها مشغول چه کاری هستید و برای چه مسابقاتی آماده می‌شوید؟
درحال‌حاضر بهخاطر کرونا هنوز وضعیت مسابقات روشن نیست و ما بعد از 6 ماه تعلیق مسابقات جام باشگاهی را شروع کردیم و بعد از فدراسیون فوتبال فدراسیون دوومیدانی تنها فدراسیونی است که مسابقات خود را با پروتکل‌‌های بهداشتی و انجام تست‌‌های pcr و ارائه برگه سلامت آغاز کرده است و با اینکه بچه‌‌ها از تمرینات دور بودند و یک مقدار در بعضی رشته‌‌ها افت رکورد هست، ولی یک‌سری ورزشکار‌ها هم هستند که توانستند آمادگی بدن خود را حفظ کنند و رکورد‌های خیلی خوبی بزنند.
موضوع خداحافظی شما از تیم ملی و دنیای حرفه‌ای ورزش چقدر جدی است؟
درمورد خداحافظی هنوز تصمیم جدی نگرفته‌ام فعلا در حدی است که به آن فکر می‌کنم. اجرایی شدن یا نشدن این فکر، بستگی به شرایط کشور و فدراسیون دارد. ما 4 سال سخت را پشتسر گذاشتیم و تقریبا تمام انگیزه دوومیدانی کار‌ها از بین رفت و الان مدتی است که فدراسیون با سرپرست اداره می‌شود. امیدواریم با آمدن رئیس جدید و مساعد‌تر شدن شرایط بشود تصمیم بهتری گرفت. 13 سال سابقه حضورم در ورزش حرفه‌ای و دوومیدانی باعث شده روز‌های خوب و بد را ببینم و تفاوتش را با تمام وجود می‌توانم حس کنم. یک‌سری مشکلات سر راه‌مان است که مهمترینش نبود مربی، امکانات، اردو‌ها و حمایت نشدن از نظر مالی است. اگر شرایط مساعد شود من این توانایی را در خود می‌بینم که حتی تا 10 سال دیگر هم بتوانم ورزش کنم ولی اگر قرار باشد از نظر امکانات هیچی نداشته باشیم و از نظر روحی هم مدام با اعصاب و روان‌مان بازی شود، خداحافظی را ترجیح می‌دهم.
بیشتر چه چیزی باعث اذیت شما شد؟
در این 4 سال چیزی که بیشتر من را اذیت کرد، از بین رفتن احترام در دوومیدانی بود یعنی برای جایگاه و موقعیت ورزشکار هیچ ارزشی قائل نبودند و تقریبا از 26 سالگی به من می‌گفتند پیر شدی و باید کنار بگذاری، درصورتیکه من در 29 سالگی دو مدال آسیایی گرفتم و 4 بار رکورد ملی کشور را جابه‌جا کردم که در اصل اوج ورزش من به آن دوره خورد و وقتی مقایسه می‌کنم با افرادی که جایگاه‌شان با من یکی بود و شرایط برای‌شان بهتر بود، واقعا دلسرد می‌شوم و چقدر که در این دوران از همه جهت اذیت شدیم؛ بی‌احترامی، نبود امکانات، نبود مربی، قطع شدن حقوق ورزشکاران و هزاران هزار دلیل دیگر.
فدراسیون شما هم مثل برخی دیگر از فدراسیون‌‌ها با سرپرست اداره می‌شود و رئیس ندارد!
خداراشکر الان کمی اوضاع دوومیدانی با آمدن آقای مبینی بهتر شده، چون خود او از بدنه دوومیدانی و از اهالی قدیمی این رشته است و ورزشکاران را درک می‌کند. من هم تعامل خیلی خوبی با او دارم و اینکه در دسترس ورزشکاران هستند، خیلی دلگرم‌کننده است ولی خیلی زود بهتر است که به یک ثبات برسیم تا اینکه هنوز تکلیف‌مان را ندانیم. همین که مسابقات برگزار شد و توانستند باشگاه‌‌ها را جمع کنند، اوضاع تیم‌داری هم امسال خیلی بهتر و قرارداد‌ها بالا رفته است که در این شرایط یکی از دلگرم‌کننده‌ترین موارد برای ورزشکاران، بالا رفتن قراردادهایشان است. تمام این سال‌‌ها دستمزد‌ها برای باشگاه‌‌ها خیلی پایین بود، الان هم نمی‌گویم خیلی بالاست ولی نسبت به قبل خیلی بهتر شده است. البته این موضوع برای دانشگاه هم اتفاق افتاده که قرارداد‌ها و بودجه امسال‌مان نسبت به پارسال دوبرابر شده است.
رویای سپیده توکلی چیست؟
رویا که نمی‌شود گفت ولی می‌خواهم هرچه زودتر اوضاع دوومیدانی سروسامان پیدا کند و کسانی که تلاش می‌کنند به چیزی که استحقاقش را دارند، برسند و از همه مهم‌تر کرونا از دنیا برود و به زندگی عادی‌مان برگردیم.
از این به بعد بیشتر شما را در لباس سرمربیگری می‌بینیم؟
این که بیشتر به‌عنوان سرمربی باشم، غیرقابل پیش‌بینی است چون من دوست دارم با توجه به احساسی که آن لحظه دارم، تصمیم بگیرم و درحال‌حاضر دوست دارم هم مسابقه و هم مربیگری‌ام را انجام بدهم، چون از بچگی طوری بزرگ شدم که با درس خواندن و ورزش کردن به‌طور همزمان یاد گرفتم کار‌ها را به بهترین نحو مدیریت کرده و انجام دهم و به نظر خودم در زندگی شخصی‌ام پیشرفت داشته‌ام.
حرف آخر؟
امیدوارم هر فردی در هر جایگاهی از جایی که هست، راضی باشد و برای بهتر شدنش تلاش کند. امیدوارم همه در کنار ورزش کردن، درس هم بخوانند و هر روز برای بهتر شدن تلاش کنند و ناامید نشوند. در آخر هم از دکتر لشگری و آقای روحانی ممنونم و می‌رویم که برای ششمین قهرمانی دانشگاه آزاد آماده شویم.
* نویسنده: نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار