رویا شریفی: این در حالی است که هیچ کودکی حتی کودکان خاص، بدون توانایی نیستند و تنها آنها نیز مانند کودکان دیگر نیاز به آموزش دارند و اگر بخواهیم به دلیل استثنایی بودن‌شان به توانایی‌هایشان بی‌اعتنا باشیم هر روز توانایی‌هایشان کمتر خواهد شد. همان‌طور که اگر به کودک معمولی و حتی باهوش آموزش ندهیم در سنین بالا مانند یک فرد ناتوان ذهنی به نظر خواهد رسید. بنابراین اگر کودکی با نیازهای خاص متولد شد پیش از هر چیز باید بدانیم او یک کودک با یک‌سری توانایی‌هاست و اگر بتوانیم توانایی‌های او را بشناسیم و پرورش بدهیم قطعا سرنوشت و آینده او را تغییر داده‌ایم. باید با کودکان با نیازهای ویژه مانند سایر کودکان رفتار کنید تا احساس نکنند که با دیگران متفاوت هستند. از روش‌های آموزشی آزمون شده و مطمئن برای کار با کودکان با نیازهای ویژه استفاده کنید. کودکان کم‌توان در برابر ناکامی‌ها و شکست‌ها کم‌طاقت هستند، و برنامه آموزشی آنها باید به‌گونه‌ای تهیه و تنظیم شود که با مختصر سعی و تلاش به موفقیت اولیه دست پیدا کنند. خانواده اولین محیطی است که کودک زندگی اجتماعی خود را از آنجا آغاز می‌کند و آموزش‌های اولیه هر کودکی در این محیط انجام می‌پذیرد. پس محیط خانوادگی در رشد و تکامل قوای جسمی، عقلی، عاطفی و اجتماعی کودک مهم‌ترین تاثیر را دارد. نقش خانواده به‌عنوان اولین مربیان کودک نقش حساس و اساسی است، پدر و مادر اولین جرقه رشد شخصیت فردای کودک خود را می‌زنند. بسیاری از اولیای کودکان خاص و کم‌توان از پذیرفتن نقص فرزند خود وحشت دارند و گاهی نمی‌خواهند قبول کنند که فرزند آنها به نوعی استثنایی است و در مواردی حتی عکس‌العمل نشان می‌دهند؛ از گذاشتن او در مدارس خاص دوری می‌کنند و در برخی موارد فرزند خود را از نظر‌ها مخفی می‌‌کنند. گاهی وجود فرزند استثنایی را گناه می‌دانند و در بعضی موارد به خاطر داشتن فرزند نسبت به خود احساس ترحم می‌کنند. برخی از آنها به غلط فرزند استثنایی را نوعی کوچکی شخصیت به حساب می‌آورند. باید اجتماع را از وجود کودکان استثنایی و چگونگی برخورد با آنها آگاه کرد، باید به طرق مختلف خانواده‌های دارای کودکان خاص را آگاه کرد که هرکس ممکن است به دلیلی صاحب فرزندی دارای نقص یا مشکل شود و داشتن فرزند استثنایی سرشکستگی نیست.