درباره انتخاب شما در نقش سیروس صحبت می‌کنید؟ نون ‌خ یک را دیده بودید؟

من فصل یک را دیده بودم و همزمان با شروع فصل یکم سر سریال دیگری بودم به‌اسم هشتگ خاله‌سوسکه به‌کارگردانی آقای مسلمی و تهیه‌کنندگی آقای مصطفوی. چون مدیر تولید آنجا و مدیر تولید ن خ آقای غضنفری بود برای فصل دوم به من پیشنهاد دادند که به تیم آقای سعید آقاخانی اضافه شویم و رفاقت دیرینه‌ای با آقای تنابنده داشتیم و آنجا رفتیم و این همکاری آغاز شد.

در فیلمنامه همین اتفاقات بود یا قسمت به قسمت مواردی را بداهه اضافه کردید؟

بله، در ابتدا تعریف شده بود باید چه‌کاری انجام دهیم. برخی مواقع یک‌سری سلایق فردی در سطح بچه‌ها اضافه می‌شد، اما طبق متن پیش می‌رفتیم.

فیلمنامه را کامل خوانده بودید یا قسمت به قسمت جلو می‌رفتید؟

قسمت به قسمت جلو می‌رفتیم. یک‌باره چند قسمت را به ما می‌دادند و سریال مرحله‌به‌مرحله براساس قانون خود پیش می‌رفت.

خودتان اصالتا کرد هستید یا خیر؟

بله، من بچه استان کرمانشاه و شهرستان هرسین هستم.

کار استندآپ و مجری‌گری را قبل از سریال نون خ انجام داده بودید و به برنامه خندوانه هم آمده بودید. بداهه خیلی دم‌دست است، چطور مدیریت کردید؟ چقدر این بداهه‌ها حضور داشت و چقدر به متن وفادار بودید؟

به‌قول معروف چون نویسنده بسیار قوی بود و روی خط فکری داستان پیش رفته بود، تقریبا رئال هم بود و زیاد نمی‌توانستیم به خود اجازه دهیم در متن دخل‌وتصرف داشته باشیم، ولی پیشنهاد می‌دادیم. متن بسیار قوی بود. در سریال هشتگ که بازی کردیم جزو کاراکترها و شخصیت‌های اصلی داستان بودم، متن را می‌دادند یک صفحه اضافه می‌کردم و به کارگردان می‌دادم و قبول می‌کرد و آن را ادامه می‌دادیم.

تصویربرداری کار به کرونا نخورد؟

در حین کرونا هم تصویربرداری داشتیم. پزشکان از بچه‌ها تست می‌گرفتند. آقای فرجی برای این قضیه خیلی زحمت کشید.

ظاهر شما از ابتدای قصه تا انتها سه بار تغییر کرد. درست است؟

بله.

این به‌نظر من به‌خود کاراکتر کمک کرد. شخصیت سیروس متفاوت از بقیه بود. این مشخصه موی شما از مشخصه بازی شما بود. درست است؟

بله، به شناخته شدن بیشتر خیلی کمک کرد و هم اینکه مردم آن شخصیت و آن رنگ مو را دوست داشتند، چون خیلی خاص بود.

مابه‌ازای بیرونی داشت یا خودتان خلق کردید؟ الگو داشتید یا خیر؟

خیر، من خلق کردم. با توجه به فیلمنامه که مطالعه کردم، شخصیت را برای خود خلق کردم که شخصیت سیروس باید چنین باشد. خودم با این کنار آمدم و یک سیروس جدید ساختم.

چقدر فکر می‌کنید آن‌چه پخش شد با آن‌چه ساخته شد متفاوت بود؟

بحث سانسور را سخت می‌گیرند. شاید یک‌سری سکانس‌ها را کم کرده باشند.

از بازی شما کم شد؟

خیر.

دیالوگ جایگزین صداگذاری نکردید؟

خیر.

به‌نظرم صداگذاری زیاد داشت. یک‌سری از کلمات و جملات با جملات دیگری جایگزین شدند.

خیر، من این را ندیدم. خودم در کار دوبله و صداسازی هم هستم، اگر بود برای من ارسال کنید.

خود سعید آقاخانی هم این مطلب را در گفت‌وگو بیان کرده است که چند جا صداگذاری کردند.

من مطالعه نکردم.

سریال نون خ2 پر از کاراکتر و پرسوناژ هم بود.

بله، همه یکدل همانند خانواده پشت هم بودند. در شرایط سخت و هوای بسیار سرد، کارگردان با آن شرایط همراه بچه‌هاست و توجه به همه دارد، بچه‌ها هم با انرژی بسیار دوست داشتند این کار انجام شود و همه انرژی می‌گذاشتند.

خاطره‌ای از پشت‌صحنه سریال دارید؟

خاطره خیلی زیاد است و به‌قول معروف نمی‌توان به همه اشاره کرد، ولی یکی این بود که اوس‌غلام یا رضا رشیدی که از کاراکترهای بسیار طنز مجموعه بود و نویسنده بسیار خوبی هم هست، یک‌بار سردش شده بود و بابت این سرما چند شلوار زیر شلوار می‌پوشیدیم که از سرما اذیت نشویم. کمتر چایی می‌خوردیم که نیاز به سرویس بهداشتی پیدا نکنیم چون سخت بود. این بنده خدا از سرویس بهداشتی بیرون آمد و نمی‌توانست راه برود. همانند پنگوئن راه می‌رفت. گفتیم چی شده است؟ گفت فکر کنم سومین شلوارم را بالا نکشیده‌ام!

سیروس میمنت‌رنجبر بیش از چهار دهه سابقه فعالیت دارد، اما شاید در هیچ‌کدام از نقش‌هایش به‌اندازه «کیوان» در نون خ2 دیده نشده باشد. این بازیگر 60 ساله که فعالیت‌های جدی‌اش را از نیمه دهه 70 آغاز و با کارگردانان مطرحی کار کرده، حالا موردتوجه قرار گرفته است.

نقش کیوان چطور در فصل اول و دوم به شما پیشنهاد شد؟

نقشی بسیار خاص، حساس و بی‌مانند بود. مشابه این نقش را نداشتیم. یک آدم به‌ظاهر خشن ولی مهربان و دل‌نازک و عاشق‌پیشه بود که خط‌قرمز‌های خود را داشت. ممکن بود برای مردم این خط‌قرمز‌ها خنده‌دار باشد ولی به آنها پایبند و برای او مهم بود. اصول خود را داشت و با آن زندگی می‌کرد.

سال‌‌هاست شما را در سریال‌‌ها و فیلم‌‌های مختلف می‌بینیم ولی نقش کیوان نوع دیگری بود. از کجا شروع کردید؟ اصالتا کرمانشاهی هستید؟

بله.

قدری درباره خودتان بگویید.

من کارم را در کرمانشاه با تئاتر شروع کردم.

قبل از انقلاب بود؟

بله، قبل از انقلاب با رادیو هم همکاری داشتیم. بعد جنگ شد و درگیر فضای جنگی شدیم و بعد از جنگ برای حرفه‌ای‌تر کار کردن به تهران آمدم.

اولین کار چه سالی بود؟

کار آقای بیضایی به نام «شاید وقتی دیگر» که نقش کوچکی بود. بعدی «معجزه خنده» کار آقای صمدی بود که نقش بیشتری داشتم.

آقای مهدی هاشمی بودند؟

بله.

فیلم خوبی بود و فروش کرد.

بله و آقای میرباقری تئاتر آن را هم روی صحنه برد.

بعد سریال‌‌های مختلف و کار‌های دیگری را بازی کردید؟

بله، من همزمان می‌نوشتم و کار نویسندگی می‌کردم.

در سینما یا تئاتر؟

در سینما می‌نوشتم، سریال و فیلمنامه می‌نوشتم.

کدام نقش خود را بیشتر از همه دوست دارید؟

معلوم است که کیوان بهتر است.

به جز کیوان چه نقشی را دوست دارید؟

من چندنقشی را خیلی دوست داشتم. چهار کار با آقای فرهادی دارم. نقش یک لات را برای سریال‌‌های آقای فرهادی کار می‌کردم.

داستان یک شهر بود؟

بله، خیلی دوست داشتم، گریم خاص و خوبی داشت. با مرحوم کرم‌رضایی بودیم. این نقش خیلی‌خوب بود. یک شخصیتی را برای عطاران کار کردم که به نام عبدالله‌آبدوغ بود و هنوز مردم آن را دوست دارند. نقش‌‌های زیادی بود که خوب بودند.

چرا نون خ2 نسبت به نون خ1 بیشتر گرفت؟ خودتان هم این را حس کردید؟

بله، طبیعی است. بازخورد نون‌خ1 را دیده بودیم و فهمیدیم مردم از چه چیزی خوش‌شان می‌آید. روی آنها بیشتر مانور دادیم. دقت بیشتری شد و با باور بیشتری کار شد و همه اینها تاثیر داشت.

نقش شما هم پررنگ‌تر شد.

بله، من در سری اول هم خیلی پررنگ بودم.

مثل سری دوم دیده نشد.

سری دوم بیشتر از یک دیده شد. البته سری یک هم در سال خودش براساس آماری که وجود داشت، در شبکه یک بهترین رای را آورد و بالاترین بیننده را داشت.

حتما بیننده زیادی داشت که سری دوم ساخته شد.

بله، بهترین کار 97 شد، منتهی نون‌خ2 ‌چیز دیگری شد.

بحث گویش و زبان و لهجه خیلی نقد شد و خیلی‌‌ها هم طرفداری کردند. نون خ2 کدام وجه کرد‌ها را بیشتر نشان داد؟

من به آن منطقه آشنایی کامل ندارم. مثلا کردستان هر 30-20 کیلومتر لهجه‌‌ها متفاوت است. جا‌های مختلف دارد و هرکدام به‌نوعی صحبت می‌کنند. کرمانشاهی‌ها این‌طور صحبت می‌کنند و هرکدام فکر می‌کنند باید این‌طور صحبت شود. کار استانی نکردیم. کاری کردیم که در ایران همه ببینند و بفهمند. برخی گویش‌‌ها هست که اگر بخواهید خود گویش را بیان کنید، شاید خیلی‌‌ها متوجه نشوند. این وجود دارد. ما زبان و گویش را ملی بیان کردیم. ما برای کل ایران کار کردیم و باید مردم متوجه شوند. نمی‌توانستیم زیرنویس کنیم.

شاید این حس الان درنمی‌آمد.

بهتر از اینکه 95 درصد بازیگران کرد بودند؟ می‌شود من زبان کردی بلد نباشم؟ من که در کردستان به دنیا آمده و بزرگ شده‌ام، می‌شود به زبان من ایراد بگیرند؟ نمی‌شود! 95 درصد بازیگران کرد بودند.

یکی از ویژگی‌‌های سریال، حس صمیمیتی بود که بین همه وجود داشت. این از روحیه خود کرد‌ها برمی‌آید؟ نقد کردند که کرد‌ها آدم‌‌هایی نیستند که بنشینند تخمه بخورند و پشت هم حرف بزنند، اما وجوه مثبتی داشت که در زلزله کنار هم بودند یا در اوج غم و غصه می‌خندیدند.

بله، این تخمه شکستن و چیز‌های دیگر که شبیه این باشد، نمک کار بود و این‌طور نیست که وقتی این را نشان می‌دهیم حتما این وجود دارد. باید به اصل کار توجه کرد. باید به زندگی جمعی توجه داشت. انسان اجتماعی است و انفرادی زندگی نمی‌کند. آدم‌‌ها در جمع معنا پیدا می‌کنند. اگر بخواهیم کسی را بشناسیم، از اطرافیان او می‌پرسیم که فلانی چطور آدمی است. یعنی آدم تا در جمع نباشد، معلوم نمی‌شود چند‌مرده حلاج است. در قدیم می‌خواستند دختر به کسی بدهند یا از خانواد‌ه‌ای دختر بگیرند، تحقیق می‌کردند و از دیگران می‌پرسیدند. پس آدم‌‌ها در آدم‌‌ها معنا پیدا می‌کنند. بافت زندگی شهرنشینی امروز ما به‌صورتی است که همه را به قرنطینه برده. یکی دو ماه است اسم قرنطینه آمده ولی سال‌‌هاست قرنطینه هستیم و خودمان خبر نداریم. بافت زندگی شهری و آپارتمان‌نشینی این اقتضا را ایجاد کرده و در هر آپارتمان هرکسی به اتاق خود می‌رود و در را می‌بندد. همسایه از همسایه خبر ندارد، فامیل هم از فامیل خبر ندارد. اگر بخواهند به همدیگر سر بزنند، دو هفته قبل زنگ می‌زنند و خبر می‌دهند و اصلا کسی نمی‌داند همسایه چطور زندگی می‌کند. اینها فراموش شده. نون‌خ اگر موردتوجه قرار گرفته، چون زندگی واقعی انسانی را نشان می‌دهد. همان چیزی که ما می‌بینیم و خوش‌مان می‌آید. زندگی باید این باشد و اگر آدم‌‌ها این‌طور زندگی نکنند، فاید‌ه‌ای ندارد. نون‌خ چیزی راکه فراموش شده، نشان داد. کرد‌ها واقعا این‌طور زندگی می‌کنند. اوایل زندگی من خودم در خانه‌ا‌ی زندگی می‌کردم که پنج خانواده دیگر هم بودند. از صبح تا شب این همسایه‌‌ها با هم دعوا داشتند و شب سفره می‌انداختند و کنار هم بودند. این‌طور نیست که اگر مشکل کوچکی داشتید، همه‌چیز را فراموش کنید. الان برادر با برادر سر یک مشکل کوچک با هم 10 سال صحبت نمی‌کنند. اینها خصلت انسانی نیست. نون‌خ زندگی واقعی را نشان می‌دهد. از کارگردانی کار بگذریم که شاهکار بود. به ریتم کار توجه کنید که ریتم خیلی خوبی بود. کادربندی‌‌های کار انگار سینمایی است و شبیه سریال نیست. اینها بسیار مهم است.

بخشی از نقش یا دیالوگ شما حذف و یا سانسور شد؟

طبیعی است در هر کاری یک‌سری اصلاحیه‌‌ها انجام می‌شود ولی آن‌طور که مردم فکر می‌کنند، سانسور زیادی نداشت و خوشبختانه همه چیز‌هایی که بیان کردیم، از تلویزیون پخش شد.

یوسف کرمی که در سریال نون‌خ2 نقش آقامعلم را بازی می‌کند، پیش از این به‌عنوان صداساز و فعال در حوزه استندآپ می‌شناختیم. تقلید صداهای عادل فردوسی‌پور، علی پروین و غلامحسین پیروانی توسط او هنوز در ذهن‌ها مانده است و او هنوز هم تقلید صدا انجام می‌دهد. کرمی درباره حضورش در نون‌خ2 و رابطه‌اش با سری اول این سریال می‌گوید: «من سری اول نون‌خ را به‌دلیل اینکه خودم اصالتا کرمانشاهی هستم و به‌خاطر حضور حمیدرضا آذرنگ که بازیگر موردعلاقه من است، پیگیری می‌کردم. فضای کار را دوست داشتم و باتوجه به‌اینکه پیش از این با این ابعاد به زندگی مردم کرمانشاه و آن منطقه پرداخته نشده بود، برایم سری اول نون‌خ جذاب بود. من با سعید آقاخانی در تیم هنرمندان و بیرون از آنجا رفاقت داشتم و به بعضی برنامه‌های من هم می‌آمد. اردیبهشت سال گذشته بود که برنامه‌ای داشتم و بعد از مدت‌ها که خبری از او نداشتم، همدیگر را دیدیم و گفت می‌خواهد سری دوم نون‌خ را بسازد و دوست دارد من در آن بازی کنم. حتی گفت در اواسط ضبط سری اول به یادت افتادیم که دیر شده بود. آنجا بود که به من گفت باتوجه به مشغله‌ای که دارد، یادش بیندازم و بعد از مدتی مصطفی تنابنده با من تماس گرفت و رفتیم برای نون‌خ2 صحبت کردیم. البته باید بگویم رشته دانشگاهی من بازیگری است و همیشه بازیگری را دوست داشتم.»

کرمی درباره بازی در نقش آقامعلم در این سریال گفت: «روز اول که به دفتر ساخت این سریال رفتیم و با مصطفی تنابنده و سعید آقاخانی صحبت کردیم، قرار شد نقش آقامعلم را بازی کنم، اما فردایش گفتند بهتر است نقش شفیع (دایی خانواده نورالدین) را بازی کنم. مدتی برای این نقش تمرین کردم و با آن انس گرفته و مسلط شده بودم که ظاهرا مدیر شبکه1 گفته بود من این نقش را بازی نکنم و جناب میرطاهر مظلومی آن را بازی کند، که استادانه هم بازی کردند. من باوجود وقت کمی که داشتم، مجددا نقش معلم را تمرین کردم و باوجود اینکه دوسه قسمت اول را زمان برد تا با گروه و شرایط هماهنگ شوم، اما در ادامه شرایط خوبی داشتم و مخاطبان هم اکثرا از کار راضی بودند.»

کرمی درباره سختی‌های بازی در سرما و تفاوتش با کار استندآپ می‌گوید: «شرایط سختی بود و سرمای شدیدی اذیت می‌کرد. حتی انگشتان من از سرما بی‌حس می‌شدند. یک بار مصطفی تنابنده به شوخی گفت تو که از بلندگو و امکانات سالن‌های مجلل و آنچنانی ایراد می‌گیری، ببین در چه شرایط سختی کار می‌کنیم. اما خدارا شکر کار در این سطح دیده شد و مهم‌تر از آن مردم دوستش داشتند. حتی خودم بازخوردهای خوب و زیادی گرفتم. بعد از سکانس زلزله، خیلی از دوستان و اقوام شوخی یا جدی تماس می‌گرفتند و جویای حال من می‌شدند که ببینند حال من خوب است یا نه و می‌گفتند نگرانت شدیم.»