به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، محمد قوچانی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی و سردبیر ارگان رسمی این حزب، در شماره امروز (پنج شنبه 28 فروردین) در یادداشتی با عنوان «اصلاحات در تعطیلات» از رکود ایجاد شده در جریان اصلاحات پس از انتخابات مجلس شورای اسلامی انتقاد کرده است.

قوچانی با تاکید بر اینکه برای عبور از قرنطینه سیاسی باید به جای حرکات جنبشی به  بازسازی نهادهای مدنی پرداخت، عنوان کرده است: "پیوست شکست قابل پیش بینی (و البته قابل پیشگیری) جبهه اصلاحات در انتخابات مجلس یازدهم (چه آنان که لیست دادند و چه آنان که فقط رای دادند) با شیوع ویروس کرونا، ظاهراً ویروس رخوت و کسالت را هم افزون بر این بیماری به جان اصلاحات انداخته است".

*«عارف» تندیس سکوت اصلاحات است

وی ضمن تشریح وضعیت احزاب و فعالان سیاسی اصلاح طلب پس از انتخابات مجلس، به انتقاد از عدم کنش سیاسی از سوی محمدرضا عارف به عنوان رئیس شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان پرداخته و ادامه می دهد: "با گذشت دو ماه از انتخابات مجلس یازدهم کمتر نشست و تحلیل راهبردی از احزاب اصلاح‌طلب درباره نه تنها انتخابات و آینده اصلاحات بلکه نقش سیاست ورزی منتشر شده است و به جز مناظره راهبردی سید مصطفی تاجزاده و غلامحسین کرباسچی و گفتگوی انتقادی علی مطهری، تندیس سکوت اصلاحات دکتر محمدرضا عارف که «رئیس شورای عالی سیاستگذاری انتخاباتی اصلاح طلبان(؟!)»هم هست (شورایی که مهمترین کارش خلع ید از خویش در تنها مأموریتش بود) هنوز کلمه ای سخن نگفته است".

وی همچنین در کنایه ای به اعضای فراکسیون امید مجلس نوشته است: "فراکسیون امید مجلس نیز نه تنها در قرنطینه است که طرح سه فوریتی تعطیلی کل کشور را البته فقط به عنوان یک نمایش سیاسی تا صحن برد و بلافاصله عقب‌نشینی کرد چرا که از اول هم می دانست که نه می تواند و نه صلاح است که کشور را تعطیل کند".

*«پوپولیسم سیاسی» جریان اصلاحات را در غیاب شوراهای اصلاح طلب اداره می کند

عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران بار دیگر با کنایه به سکوت این روزهای محمدرضا عارف تاکید کرده است: "کردار رئیس شورای سیاستگذاری انتخاباتی اصلاح طلبان یادآور گفتار وزیر اسبق کشور علیمحمد بشارتی است که زمانی در نعت گفته بود:«حزب خوب است به شرط آنکه سیاسی نباشد»! و این وصف شورای عالی سیاستگذاری انتخاباتی اصلاح طلبان است که خوب است چون انتخاباتی نیست!

قوچانی در ادامه یادداشت خود با بیان اینکه در غیاب این شوراها و دیگر شوراهای اصلاح‌طلبان، این پوپولیسم سیاسی است که جبهه اصلاحات را هدایت می کند، تصریح می کند: " با وجود دو شورای عالی و هماهنگی جبهه اصلاحات و فعالیت بیش از 20 حزب اصلاح طلب هر از گاهی جمعی از اصلاح طلبان منفرد (و گاه متشکل اما غیر تشکیلاتی) نامه‌ای درباره موضوع راهبردی منتشر می کنند. افرادی که احزاب را برای سیاست ورزی خود تنگ و تاریک می پندارند از بالای سر احزاب سیاسی وارد حوزه عمومی می‌شوند و رسانه‌های مجازی و خارجی به عنوان تریبون این جریان با نامگذاری این افراد به عنوان اصلاح طلبان پیشرو یا پیشتاز یا مترقی به آنها تشخص می دهند. در حالی که آن روی سکه این نامگذاری البته وصف دیگر اصلاح‌طلبان به پسرو  یا عقب مانده یا مرتجع است.

این فعال سیاسی اصلاح طلب در بخش دیگری از یادداشت خود با اشاره به روزهایی ابتدایی فعالیت جریان سیاسی موسوم به دوم خرداد خاطرنشان کرده است: "تا جایی که تاریخ به یاد دارد اصلاح طلبی به عنوان حرکتی جدید از قبل از دوم خرداد 1376 بر این مبنا شکل گرفت که جامعه را مدنی کند یعنی رفتارهای فردی را به رفتارهای اجتماعی و رفتارهای اجتماعی را به حرکتی سازمان یافته بدل سازد." وضعیت عمومی ایران البته در این زمینه چندان مطلوب نیست. فقدان جایگاه حقوقی برای احزاب سیاسی در قانون انتخابات مانع از آن می‌شود که به رسمیت شناخته شدن احزاب در قانون اساسی بیش از یک آرمان سیاسی تلقی شود. اما در این تغییر و تحول ضروری اتفاقاً این کم‌کاری احزاب سیاسی است که در دوران حضور در قدرت به خصوص در مجالس پنجم، ششم و دهم، قانون انتخابات را به قانون احزاب پیوند نزدند و در درون جبهه اصلاحات هم به جای ایجاد بلوک های حزبی و تأسیس نظام حزبی به سوی واگرایی رفتند".

*اصلاح طلبان به دنباله روی اجتماعی به شیوه فرصت طلبانه روی آورده اند

به اعتقاد قوچانی، "جبهه اصلاحات ریشه در طبقه متوسط جدیدی دارد که در کشور از دهه 70 شکل گرفته است که البته  اتکا به طبقه متوسط به معنای نادیده گرفتن طبقه محروم نیست اما قرار ما تبدیل هر دو طبقه ثروتمند و محروم به طبقه متوسط بود. اتفاقی که برعکس شده است. از سوی دیگر به لحاظ اجتماعی و فرهنگی این طبقه در گذر زمان تغییرات گفتمانی و طبقاتی بسیاری را از سر گذرانده است".

سردبیر روزنامه سازندگی با تاکید بر اینکه متاسفانه اصلاح‌طلبان نه تنها همراه پایگاه اجتماعی خود حرکت نکرده اند بلکه به دنبال روی اجتماعی به شیوه‌ای فرصت طلبانه روی آورده اند، بر این باور است که "جبهه اصلاحات باید دست کم از چهار منظر طبقاتی، گفتمانی، تشکیلاتی و انتخاباتی بازسازی شود..."

قوچانی همچنین تاکید می کند که "هرگونه ورود به انتخابات 1400 بدون بازنگری راهبردی در جریان اصلاحات به نتیجه ای بهتر از انتخابات 1398 منتهی نخواهد شد و برای همیشه جبهه اصلاحات (به معنای متاخر آن) را از تاریخ سیاسی ایران حذف خواهد کرد و اگر چه اصلاحات نمی میرد اما جبهه اصلاحات را خواهد کشت.