به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، آیا واقعا ریتم زندگی ما در تهران با شرایط یک اپیدمی همخوانی دارد؟ مطلقا نه. این نشان می‌دهد که هنوز نه مردم و نه مسئولان اهمیت موضوع را درک نکرده‌اند، اپیدمی تعارف ندارد، فقیر و غنی نمی‌شناسد و شوخی ندارد. ما نباید مردم را دچار تناقض کنیم باید حتما افزایش اعتماد عمومی صورت بگیرد. برای مثال ما به مردم می گوییم در خانه بمانید که راهبرد درستی هم است، اما مردم گلایه می‌کنند و می گویند برای ماندن در خانه یک الزاماتی وجود دارد و این الزامات در جامعه محقق نشده و چون این الزامات محقق نشده ممکن است مردم به پیام های هشدارآمیز ما توجه کمتری کنند.

سه هفته پیش در تهران تصمیمات بسیار خوبی گرفته شد که بخشی از آن اجرا نشد: در مورد ادارات پیشنهاد ما این بود که ۱۵ گروه از جمله زنان سرپرست خانواده، زنان باردار، افرادی که داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند معاف شوند، اما خیلی‌ها با ما تماس گرفتند و گفتند مسئولان ما در ادارات با مرخصی استعلاجی موافقت نمی‌کنند. خیلی از مسئولان ادارات مستقر در تهران به کارکنان خود گفتند ما به شما مرخصی نمی‌دهیم و باید کار کنید، در حالی که این افراد جز ۱۵ گروه معاف شده محسوب می‌شدند.

در ذهن مردم از قرنطینه یک غول بی شاخ و دم ساخته شده است، درحالی که قرنطینه چهار فاز مختلف دارد و حالتی که هیچ فردی در شهر تردد نمی‌کند فاز چهارم قرنطینه است و قبل از آن باید از فازهای پیشین قرنطینه عبور کرد. فرم‌های مختلفی از قرنطینه سازی را در کشورهای اروپایی و شرق آسیا دیده‌ایم. در این رابطه پیام روشنی که به مردم منتقل می‌شود نباید باعث حساسیت زدایی از این موضوع شود، زیرا بسیاری از مردم رفتارهای خود را با پیام‌هایی که از ما دریافت می‌کنند تغییر می‌دهند.