به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، محمد زعیم‌زاده جانشین سردبیر روزنامه فرهیختگان در سرمقاله امروز روزنامه نوشت: عصر دوشنبه، حسن روحانی پس از یک‌سال‌و‌نیم پاسخگوی سوالات خبرنگاران بود، شاید انگیزه اصلی مشاوران رئیس‌جمهور از برگزاری کنفرانس خبری هم همین فاصله طولانی از جلسه قبل تا دیروز بود وگرنه در این 18 ماه سوالات متعددی میان اهالی رسانه و افکار عمومی وجود داشت که رئیس‌جمهور می‌توانست به آنها پاسخ دهد.
جدا از تک‌تک سوالات و پاسخ‌های حسن روحانی که بررسی و تحلیل آنها باید در جای خود انجام شود، یک نگاه ماکروسکوپی به جلسه پرسش و پاسخ شاید در حال حاضر راهگشا‌تر است.
هرچند انتخاب سوال‌کنندگان در جلسات اینچنینی معمولا به‌گونه‌ای مهندسی می‌شود که جمع‌بندی جلسه به نفع دولت باشد، اما با این ملاحظه هم می‌توان میانگینی از دغدغه‌های پرسشگران را با اغماض توصیف‌کننده اوضاع فعلی دولت برشمرد.
دولت روحانی امروز در آغاز سال هفتم است، اما سوالات خبرنگاران از طیف‌های مختلف به‌گونه‌ای است که گویا در عدم تحقق شعارهای اولیه دولت در سال 92 هیچ اختلافی وجود ندارد، نخ تسبیح وعده‌های حسن روحانی در سال 92 ایده بستن با کدخدا برای حل مشکلات کشور بود. عبارت ساده‌سازی شده‌ای که یک مفهوم مرکزی را تبلیغ می‌کرد؛ حل مشکلات اقتصادی از مسیر تنش‌زدایی. دیروز در کنفرانس خبری روحانی بیشتر سوالات حول و حوش ناموفق بودن همین ایده مطرح می‌شد. نزدیک‌ترین لایه‌های رسانه‌ای به دولت هم از فراز و فرود‌ها و تردید‌ها در ایده دیپلماسی منطقه‌ای و فرا‌منطقه‌ای و البته وضعیت اقتصادی سوال می‌کردند.
و این شاید بهترین تحلیل را به دولت بدهد، بخشی از سوالات جلسه اما از تردید درخصوص توانایی‌های عمومی دولت برای حل مسائل توده مردم هم عبور می‌کرد و به دغدغه‌های بدنه اجتماعی حامی دولت و هسته سخت نزدیک به اصلاح‌طلبان می‌پرداخت. مثلا سوالی که ارگان رسمی دولت درخصوص عوض شدن شعارها و انگیزه‌های رئیس‌جمهور طرح کرد، دقیقا مانند سوالی بود که همین روزنامه در سال آخر ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد از رئیس‌جمهور وقت پرسیده بود و این یعنی تردید‌ها درخصوص توانایی‌های دولت برای جذب و پای کار نگه‌داشتن بدنه حامی به نزدیک‌ترین لایه‌های دولت هم رسیده است و موقعیت اجتماعی دولت از نگاه نزدیک و از درون مانند اوضاع دولت احمدی‌نژاد در سال آخر است.
جالب اینجاست که حسن روحانی در پاسخ به این سوال به غیرقابل پیش‌بینی بودن شرایط درخصوص برجام و سیاست خارجه در دوران پسا اوباما اشاره کرد و خروج آمریکا از برجام را اقدامی غیرقابل پیش‌بینی خواند، تحلیلی که کاملا با اظهارات مقامات دولتی در زمان انعقاد برجام مغایرت دارد؛ دقیقا خاطرم هست که در جلسه‌ای جناب ظریف در پاسخ به سوال یکی از اساتید دانشگاه منتقد برجام که درخصوص ضمانت اجرایی برجام درصورت عدم پذیرش آن در دولت‌های بعد از اوباما سوال کرد، گفت چنین اتفاقی یعنی خروج آمریکا از برجام رخ نخواهد داد و درصورت خروج آمریکا هم کدام کشور دنیا از تحریم‌های آمریکا تبعیت می‌کند؟!
به‌نظر می‌رسد پیش‌بینی‌های طیف‌های وسیعی از منتقدان دولت یک‌به‌یک درحال رخ دادن است و جناب روحانی و دوستان دولت هم قصد دارند در دو سال باقی‌مانده آنچه در پاسخ به منتقدان گفته‌اند را حاشا کرده و البته هم‌زمان به منتقدان هم حمله کنند.
نقد دولت در چنین اوضاعی برای منتقدان واقعی و جدی و از منظر منافع ملی بلا‌موضوع است، یعنی دولت از شرایط انتقادی عبور کرده، این به آن معنا نیست که کسی نقدی به دولت ندارد، بلکه به آن معناست که آن را لاینفع می‌دانند و رویه دولت هم در چنین وضعیتی این بوده است که به‌جای استقبال از نقد و حرکت به سمت حل مساله، چشم نگران از افت بدنه اجتماعی حاشیه‌سازی کند، مثلا آقای روحانی در همین جلسه و با این وضعیت دولت باز هم کنایه‌ای به موضوع حدود اختیارات دولت زد!
مشاوران و مباشران دولت احتمالا به مخاطب حق نمی‌دهند این سوال حتی از ذهن‌شان خطور کند که با چنین عملکردی از دولت حتی اگر در قانون اساسی ممکن باشد چرا باید اختیارات بیشتری به دولت داد؟
طلب اختیارات بیشتر برای دولت در چنین وضعیتی شبیه این داستان است؛ به راننده‌ای که خودرویی با حداکثر سرعت 120 کیلومتر را در اتوبانی 6 بانده چپ کرده و به سرنشینان آسیب جدی زده است، خودرویی با سرعت 200 کیلومتر هدیه بدهند مگر اینکه راننده بخواهد گاردریل‌های اتوبان را هم جمع کند!