فرهیختگان: نگاهی به فرم بازی استقلال در هفته‌های اخیر یک حقیقت نگران‌کننده را فاش می‌کند: نبضِ هجومی تیمِ ساپینتو تنها زمانی می‌زند که توپ روی زمین باشد و بازیکنانی مثل مونیر، یاسر آسانی و یا کوشکی شعاع حرکتی داشته باشند. کافی است حریف با یارگیری نفر‌به‌نفر این مهره‌ها را از جریان بازی خارج کند یا کیفیتِ چمن اجازه کارِ روی زمین را ندهد؛ آنجاست که استقلال عملاً به بن‌بست می‌رسد.

آمارها نشان می‌دهد استقلال در نبردهای هوایی داخل محوطه جریمه، یکی از ضعیف‌ترین «اسکواد»ها را در میان مدعیان دارد. تیمِ ساپینتو نه تنها «پلن بی» ندارد، بلکه اساساً در زمین‌های بد ایران با مفهومِ «بازی هوایی» بیگانه است. انگار در طراحیِ تمرینات، هیچ برنامه‌ای برای انتقال توپ از کانال‌های غیرزمینی تدوین نشده و تیم در غیابِ نفوذِ وینگرهایش، خلع‌سلاح می‌شود. در فوتبالی که گاهی اشتباهاتِ زمین یا لایه‌های فشرده‌ی دفاعی راهِ زمین را می‌بندد، نداشتنِ توانِ نبرد در آسمان هجده‌قدم، ایراد بزرگی است که استقلال را به تیمی پیش‌بینی‌پذیر و شکننده تبدیل کرده است.