فرهیختگان: دربی ۱۰۶ آنطور که باید جذاب و تماشایی از آب در نیامد در شرایطی که با حضور تعداد زیادی بازیکن تکنیکی، سرعتی و میدان دیده انتظاری غیر از این میرفت.
اما اگر بخواهیم نگاهی فنی به عملکرد برخی از بازیکنان داشته باشیم باید گفت مرتضی پورعلیگنجی بدون تردید یکی از صغیفترین نمایشهای خود را در این میدان داشت.
مرتضی نه تنها در بازیسازی و رهبری تیمش از عقب میدان مسلط نشان نداد بلکه در دوئلهای تک به تک و تکلهای به موقع ناموفق بود و هر زمان که اوسمار میخواست تیمش را بالا بکشد این نگرانی را داشت که مبادا مدافع پا به سن گذاشته تیمش در موقع ضد حمله استقلال جا بماند و به ناچار تیمش را عقب میکشید.
بدون تردید این ضعف پورعلیگنجی از چشم مربیان دیگر لیگ برتری هم دور نخواهد ماند و آنها با استفاده از یک بازیکن سرعتی در نوک خط حمله خود میتوانند در ضدحملات دروازه پرسپولیس را حسابی تحت فشار قرار دهند.
در حقیقت سبکی که اوسمار در پرسپولیس پیاده میکند و از تیمش میخواهد با ۸ بازیکن در یک سوم دفاعی حریف پرس داشته باشند نیاز به مدافعان آماده، سرعتی و پا به توپ دارد، از اینرو پورعلی گنجی با شرایط موجود کارش بسیار سخت است. مدافعای که باید بازی در جامجهانی دیگر را هم با شرایط موجودش فراموش کند.
بدون تردید بیدلیل نبود که وحید هاشمیان در زمان حضورش در پرسپولیس حسین ابرقویی جوانتر و آمادهتر را به پورعلیگنجی ترجیح میداد. تصمیمی که هیچ بعید نیست اوسمار هم به زودی آن را در تیمش اجرایی کند.
شاید رضا درویش در تابستان به جای اینکه با مدافع ۳۳ ساله تیمش قرارداد دو ساله با رقم بسیار سنگینی امضا کند (حدود ۱۱۰ میلیارد تومان) بهتر بود یک مدافع جوان و آیندهدار برای آینده پرسپولیس به خدمت بگیرد.