فرهیختگان: بزرگترین نبرد فوتبال ما، دربی، این بار نه با شکوه کامل، بلکه با سایهای سنگین از خستگی و لیست بلندبالای مصدومان پا به میدان میگذارد. این یک تراژدی آشکار است؛ بازیکنان کلیدی که زیر فشار برنامههای فشردهٔ ملی و باشگاهی، بدنهایشان فرسوده شده، در حساسترین لحظهٔ فصل، غایبند.
استقلال در این نبرد، غیبت نفراتی چون نازون و مصدومیتهای سریالی بازیکنانی نظیر مهران احمدی و منیر الحدادی (اگرچه وضعیتشان نامشخص است) را تجربه میکند. در سوی دیگر، پرسپولیس نیز با مشکلات مشابهی روبهروست و نبود بازیکنانی مانند باکیچ و بیفوما، خطوط اصلی تیم را تضعیف کرده است. این وضعیت، نه تنها از کیفیت فنی و جذابیت دیدار میکاهد، بلکه جفایی بزرگ بر روح تماشاگری است که انتظار دارد بهترینِ بهترینها را در اوج آمادگی ببیند.
بازیکنان جانشین؛ نوبت نمایش ارادههای خاموش
اما در دل این بحران و این کمفروغی ناخواسته، یک نور امید انسانی و یک فرصت پنهان برای رویش نهفته است. بازیکنان جانشین و جوانتر که تا امروز در صف انتظار بودهاند، به دلیل غیبت و خستگی ملیپوشان، ناگهان شانس زندگی خود را پیدا میکنند. این یک نیاز اضطراری برای کادرهای فنی استقلال و پرسپولیس است؛ اما برای سرمربی تیم ملی، این یک ویترین بینظیر برای کشف استعدادهاست.
دربی، میدان اثبات برای ارادههای پنهان
سرمربی تیم ملی که به دنبال گزینههای جدید و فاقد خستگی برای جام جهانی است، میتواند در این فضای استثنایی، به تماشای نمایش ارادههای خاموش بپردازد. آنجا که ستارگان اصلی، خسته و زخمیاند، این بازیکنان جانشین هستند که باید فشار روانی بیامان دربی را تحمل کنند و خود را ثابت کنند.
بازیکنی که در فضای رعبآور و پرهیجان دربی، فشار را مدیریت کند و عملکردی فراتر از انتظار ارائه دهد، شایستهٔ اعتماد در سطوح بالاتر و دعوت به اردوهای تیم ملی است.
بنابراین، اگرچه خستگی ملیپوشان از جذابیت بصری دربی میکاهد، اما به طور همزمان، زمین بازی را برای اثبات ارادههای پنهان باز میکند. این بحران، میتواند بهترین فرصت برای رویش نسل جدیدی از بازیکنان باشد که با قلب خود میجنگند و میخواهند ثابت کنند، خستگی، پایان راه نیست؛ آغاز نبرد است.