علی نصیریان در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی بیان کرد: ابدا فکر ترک ایران را نمی‌کنم؛ آمریکا برایم کوچک و کار در آنجا موهن و سرشکستگی است. اگر می‌خواستم خارج از کشور فعالیت کنم باید به حکومت بد و بیراه می‌گفتم و من این کار را نمی‌کنم؛ کار در آمریکا موهن و سرشکستگی است.

استاد علی نصیریان فردی نیست که بگوییم برای او بازیگری و هنر بی‌اهمیت است یا در کارهایی که انجام می‌دهد، مسئله‌ی هنری در اولویت قرار ندارد. او به‌درستی متوجه است که خاستگاه کاری که انجام می‌دهد بسیار مهم است؛ خاستگاهی مهم‌تر از پول و امکانات. به همین دلیل، با صراحت می‌گوید که هرگز تن به بازی‌های سیاست‌زده نداده است و کار هنریِ قوی را در امتداد زندگی در ایران می‌بیند. این فهمی است که استاد نصیریان بسیار ساده، بی‌حاشیه و بدون تندگویی بیان می‌کند.

به همین جهت است که در سینما افرادی چون نصیریان، و در ادبیات افرادی مانند شفیعی کدکنی، همیشه ماندگار می‌مانند؛ زیرا می‌دانند هنر و ادبیات بیش از آن‌که به ایده‌های مالی و زیرساختی وابسته باشند، به جغرافیا و زمینه‌ی فرهنگی خود پیوند دارند.