نسل فعلی تیم ملی ایران گرفتار بحرانی است که از دو سوی فشار میآورد: بحران محبوبیت و توهم. بازیکنانی چون شجاع خلیلزاده، علیرضا بیرانوند، محمدحسین کنعانزادگان و سردار آزمون در ذهن خود تصویری ساختهاند که هیچ نسبتی با واقعیت ندارد. وقتی با آنها صحبت میکنیم، گویی در ویترین افتخاراتشان چندین جام معتبر بینالمللی قرار گرفته، اما حقیقت این است که چنین جامی وجود ندارد. در کارنامه این نسل چیزی جز صعودی ساده به جامجهانی نمیبینید. صعود به جام جهانی سی و دو تیمه...صعود به جام جهانی چهل و هشت تیمه...ایران نخستین صعودش به جام جهانی را در مسابقات شانزده تیمه با سهمیه نیم برای قاره آسیا به دست آورد. شما برای رفتن به جامجهانی در سادهترین گروه بدون داشتن یک رقیب درجه یک آسیایی!
فقط افتخار نیست. کیفیت نمایش تیم ملی بسیار بد است. این بازیکنان در زمین، بیکیفیتترین نمایشها را ارائه دادهاند. تیم ملی برابر ازبکستان در شش بازی اخیر خود حتی یک بار هم به پیروزی نرسیده، از افغانستان گل خورده، با تاجیکستان مساوی کرده و جام کافا را هم از دست داده است. این نتایج نه تنها افتخاری برای تاریخ فوتبال ایران نیست، بلکه نشانهای از ضعف ساختاری و ناتوانی در مدیریت بازیهاست. اما مشکل فقط نتایج نیست؛ مشکل اصلی در رفتار و گفتار بازیکنان است. هر بار در شبکههای اجتماعی یا مصاحبهها، به جای ایجاد همدلی، سوءتفاهم و واکنش منفی میسازند. نه بلدند احترام بگذارند، نه توانستهاند احترام مردم را به دست آورند. مردمداری در قاموسشان جایی ندارد و هر بار که زبان به سخن میگشایند، فاصلهشان با جامعه بیشتر میشود.
این نسل به جای آنکه میراثی از افتخار و محبوبیت بسازد، تصویری از خودشیفتگی و بیارتباطی با مردم به جا گذاشته است. توهم «نسل طلایی» تنها در ذهن خودشان معنا دارد، نه در نگاه هواداران. بحران محبوبیت یعنی ناتوانی در جلب اعتماد و عشق مردم؛ بحران توهم یعنی تصور بیپایه از جایگاهی که هرگز به دست نیاوردهاند. ترکیب این دو بحران، تیم ملی را به نسلی بدل کرده که نه افتخار دارد و نه محبوبیت، و تنها با ادعاهای بیپایه، فاصله میان خود و جامعه را هر روز بیشتر میکند. شما نسل برنزی فوتبال ایران هم نیستید. فوتبال ایران شما را به حجازیها و عابدزادهها و خدادادها و کریم باقریها و علی داییها ترجیح نخواهد داد!