با حذف شدن ورزشگاه آزادی از میزبانی مسابقات فوتبال، تهران تبدیل شده به شهر بیورزشگاه. با آنکه مشخص بود آزادی از لیست خارج میشود، نه چمن ورزشگاه قدیمی شیرودی احیا شده، نه تختی به مدار برگزاری مسابقات برگشته و نه دستگردی میزبانی را تقبل میکند. به شکلی عجیب، تمام ورزشگاههای تهران همزمان دچار عیب و ایرادهایی شدهاند که باورکردنش آسان نیست.
کار به جایی رسیده که همه تیمهای تهرانی ناچارند در قلعهحسنخان بازی کنند؛ فرقی نمیکند کمطرفدار باشند یا پرطرفدار.
سؤال اینجاست: نمیشد از قبل طوری برنامهریزی کرد که در غیاب آزادی، بقیه ورزشگاهها از مدار میزبانی خارج نشوند؟ آیا واقعاً انتظار سختی است که ایرادهای ورزشگاههای تهران بهموقع برطرف شوند تا برای برگزاری مسابقهای مثل دربی، ناچار نباشیم تور لحظه آخری دور ایران برگزار کنیم؟
آیا ناتوانی مدیران ورزشگاههای ما از همین مشکلات در برنامهریزی ساده مشخص نیست؟