از همان دقایق اول تماشای بازی فجرسپاسی و استقلال، حضور انبوه تماشاگران روی سکوها بیش از حد تصور لذتبخش بود. انگار فوتبال ایران دوباره به روزهای پرتماشاگر دهه‌های قبل خود برگشته و اصلیت خود را به خاطر آورده.

فوتبال ایران با ورزشگاه های سرشار از تماشاگرش نفس می کشد. تبریز باشد یا کرمان، رشت باشد یا انزلی، تهران باشد یا مشهد، خرم‌آباد باشد یا مسجدسلیمان و بوشهر و آبادان، فرقی نمی‌کند. فوتبال ایران صرفا تا وقتی زنده است که سکوهایش پر و پیمان باشند. درست مشابه آنچه در شیراز دیدیم. حیف است که فوتبال ایران را در ورزشگاه‌های 5 هزار تا 10 هزار نفری با زمین خراب خلاصه کنیم. ورزشگاه شیراز دوباره یادمان آورد که تماشای بازی با تماشاگران زیاد چه لذتی دارد.

یکی از بزرگترین چالش‌های حرفه‌ای شدن فوتبال ایران این است که ورزشگاه‌هایش را شماره‌گذاری کند و هرکسی سرجای خود بنشیند و بشود آمار تعداد بلیت‌های فروش رفته را بعد از بازی اعلام کرد. آنروز را خواهیم دید؟