نودمین دوره رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی جهان با موفقیت تیم ملی کشورمان به پایان رسید و شاگردان بهداد سلیمی با کسب یک گردن آویز طلا، 4 نقره و یک برنز موفق شدند اندوخته امتیازی خود را به عدد 387 برسانند و در جدول بالاتر از کره شمالی همواره مدعی قرار گیرند. قطعا باید بابت قهرمانی در این رویداد خوشحال باشیم ولی اگر ایرادهایمان را نبینیم در المپیک لس‌آنجلس مثل پاریس 2024 لقب تیم و کشور ناکام بر روی نام سرزمینی می‌چسبد که در گذشته خود در بزرگترین آوردگاه‌‌های دنیا با پولادمردانی همچون محمد نصیری، حسین رضازاده، بهداد سلیمی، محمود نامجو، حسین توکلی، سهراب مرادی و چند چهره شاخص دیگر می‌درخشید اما در حال حاضر حتی یک طلا هم از مدال‌های مجموع رویداد قهرمانی جهان سهم ندارد و 2 مدال مجموعش را جوانان مستعدی مثل علیرضا نصیری و علیرضا معینی بدست می‌آورند که مسئولین و کادرفنی تیم ملی باید خیلی مواظب استعداد و توانایی‌هایشان باشند.

مبارزین هموطن‌مان در این مسابقات بارها پولاد سرد را به تسلیم خود درآوردند و رکورد یکضرب دسته 94 کیلوگرم را شکستند و آمار 2 ضرب و مجموع جوانان دسته 110 کیلوگرم را ارتقا دادند اما بدون شک ایران در رویداد اشاره شده نان تیم کامل و چند مدال نفره‌اش را خورده است. باید به خاطر آورد که نام چین تایپه بدون حتی یک مدال طلا و نقره به دلیل تعداد بالا ورزشکارانش در جایگاه چهارم جدول امتیازی دیده می‌شود اما بلغارستان با عملکرد مثبت ناسار و ایوان دمیوف و 2 طلا و یک نقره به‌خاطر سفر به نروژ با 6 ورزشکار به رتبه هفتم تکیه زده و کره‌شمالی توانمند در دسته سبک و میان وزن کاملا از نظر مدال آوری وضعیت بهتری نسبت به ایران دارد اما تعداد نفراتش از ایران کمتر بوده است.

البته این نکات یا اتفاقات تلخ در اکثر نبردهای 2 ضرب و برآورده نشدن توقعات از علی داودی در ششمین حضور جهانی، نایب قهرمان المپیک توکیو تمام ایراداتی نیست که می‌توانیم برای پیشرفت وزنه‌برداری ایران بگیریم. بهداد سلیمی که جز نامدارترین و موفق‌ترین پولادمردان سابق سرزمین‌مان است و در حوزه تخصصی خود هم کت و شلوار مدیریت را پوشیده و هم لباس ورزش مربیگری را بر تن کرده با ورزشکارانی در اوزان 79، 88، 94، 110 و 110+ کیلوگرم راهی مسابقات نروژ شد و در بین شاگردانش جوانان مستعد سبک وزن را ندیدیم.

نمی‌توان کتمان کرد که توانایی و پتانسیل ایران بیشتر مختص به اوزان سنگین است و خیلی زودتر می‌توانیم با تکیه به مستعدینی همچون معینی، نصیری، عالی‌پور و علیرضا یوسفی به نتیجه برسیم ولی متاسفانه در سال‌های اخیر برای ساختن اعداد جذابی که مخاطب را کوتاه مدت قانع می‌کند خودمان را از اعزام چهره‌های چهره های پر وزن، سبک وزن و حتی گاهی اوقات میان وزن محروم کرده‌ایم و توقع می‌‌رود باحضور مدیران ورزشی و کادرفنی جدید تیم ملی رویکردمان کمی نسبت به گذشته متحول شود و اعتماد جدی و بیشتری به ورزشکاران اوزان 60، 65 و 71 کیلوگرم صورت گیرد.

تا چند دهه پیش تقریبا همین ذهنیت در مورد کشتی ایران نیز وجود داشت اما امثال دبیر، سوریان و عسگری محمدیان به مرور این باور را تغییر دادند و در حال حاضر چهره‌های درخشانی مثل عموزاد و اسماعیلی در قلب ورزش دوستان رخنه کرده‌اند. سرمایه‌گذاری برروی دسته‌های سبک وزن شاید امری دیر بازده باشد ولی قطعا امر ماندگارتری است چون ورزشکاران سنگین وزن زودتر دوران قهرمانی‌شان به دلیل مصدومیت‌های مختلف و بعضا شدید به پایان می‌رسد.

قهرمانی جهان 2025 بدون کسب مدال طلا مجموع برای ایران به پایان رسید و باید امیدوار باشیم در مسابقات دوره بعد که میزبانی‌اش برعهده نینگبو چین است اندوخته طول تاریخ‌مان یعنی آمار 25 مدال طلا، 18 نقره و 31 برنزش دچار تغییر و تحول جدی شود. 

واسیلی آلکسیف وزنه‌بردار افسانه‌ای سنگین وزن شوروی با کسب 8 مدال طلا فعلا در تاریخ این رویداد سرآمد است و ورزشکارانی مثل نعیم سلیمان‌اوغلو و یوری واردانیان توانسته‌اند 7 طلا و یک نقره بدست آوردند و لاشا تالاخادزه نام آشنا سابقه 7 موفقیت و کسب ارزنده‌ترین گردن آویز را دارد. نفر پانزدهم جدول ورزشکاران مدال آور به یک ایرانی اختصاص دارد اما این ورزشکار امثال رضازاده یا سلیمی نیست بلکه محمد نصیری است که در دسته های 52 و 56 کیلوگرم فعالیت می‌کرده این جایگاه را با 5 طلا، یک نقره و 3 برنز بدست آورده است. شاید نسل جدید وزنه‌بردارهای سبک وزن ایران از نظر توانایی مثل نصیری نتوانند خود را به مدیران و کادرفنی تحمیل کنند ولی اگر فضا و شرایط برای آنها فراهم شود قطعا حرف‌های زیادی برای گفتن دارند و نباید فراموش کرد در آینده کارنامه نفرات ارشد امورفنی را فقط با مدال‌ها و افتخارات‌شان نمی‌سنجند و بنیان گذاری یک کار مغفول مانده می‌تواند نام و اعتبار آدم‌ها را بسیار نیک سازد.