در میانه تحولات منطقه‌ای و جهانی، خط آتش کهنه میان دو کشور پاکستان و افغانستان جان تازه‌ای گرفته است. روز پنجشنبه 6 شهریورماه (1404) بود که چندین حمله پهپادی در ولایت‌های «خوست»، «ننگرهار» و «کنر» افغانستان رخ داد که منجر به تخریب خانه‌ها و کشته و زخمی شدن غیرنظامیان شد. پاکستان به طور رسمی مسئولیت حمله را نپذیرفت؛ اما رسانه‌های محلی اعلام کردند پهپاد‌های آمریکایی مستقر در پایگاه‌های نظامی پاکستان عامل حمله بوده‌اند. کابل نیز سفیر پاکستان را فراخواند و اعتراض هیئت حاکمه را نسبت به نقض حریم سرزمینی افغانستان اعلام کرد. زد و خورد‌های دیپلماتیک طرفین ادامه داشت تا اینکه روز چهارشنبه (16 مهر 1404) اعضای تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی) به مواضع ارتش این کشور در ایالت «خیبرپختونخوا» در شمال‌غرب پاکستان یورش برده و 11 نیروی امنیتی را کشتند. اسلام‌آباد به کرات کابل را متهم به میزبانی از اعضای این گروه کرده و مدعی است که تی‌تی‌پی از خاک افغانستان برای حمله به مواضع پاکستان استفاده می‌کند. اگرچه کابل این ادعا را رد کرد؛ اما برای پاکستان کافی نبود و یک روز بعد (پنجشنبه) کابل تحت حملات هوایی ارتش پاکستان قرار گرفت. 
دو هدف این حملات یک وسیله نقلیه در حال حرکت و یک ساختمان بود که مقامات ارشد تحریک طالبان را هدف قرار دادند. منابع رسمی پاکستان اعلام کردند که «نور ولی محسود»، امیرکل تحریک طالبان پاکستان، ترور شد. رسانه‌های پاکستان از کشته شدن دست‌کم ۳۰ تروریست به عنوان انتقام حملات اخیر به نیرو‌های امنیتی پاکستان خبر دادند. 
در ادامه طی گفت‌وگو با بهرام زاهدی، کارشناس مسائل افغانستان و محمدرضا منافی، کارشناس مسائل پاکستان به بررسی ابعاد و پیامد‌های تحولات کابل - اسلام‌آباد پرداخته‌ایم که مشروح آن را از نظر می‌گذرانید.