فرهیختگان: بیست‌وهفتمِ شهریور، سال‌روز درگذشتِ محمدحسینِ بهجتِ تبریزی -شهریار- است. شهریار را نباید صرفاً شاعری چیره‌دست در صنایعِ ادبی دانست؛ هنر بزرگ او شکستنِ دیواری بود که زبانِ فاخرِ شعرِ کلاسیک را از زبانِ زندهٔ مردم جدا کرده بود. او حصارِ تکلّف را از غزل برداشت و با دمیدنِ نفسی از واژگانِ روزمره، پلی ساخت میان جهانِ خواص و احساساتِ کوچه‌وبازار.

شعرِ شهریار نه صرفاً تکرارِ سنت بود و نه جدایی‌ای انقلابی از آن؛ بلکه هم‌آغوشیِ هنرمندانه‌ای بود میان اصالتِ دیروز و اضطرابِ امروز. او به کلماتِ کهن حیاتِ نو بخشید و نشان داد انسانِ معاصر می‌تواند بغض‌هایِ جدیدِ خود را در قالب‌های دیرین فریاد زند. ازاین‌رو شهریار نه یادگاریِ موزه‌ای، که صدایی زنده و جاری در زمانه باقی مانده است.