در روزگاری که منتقدان و نویسندگان سینمایی سعی میکنند خود و قلمشان را با فاصله نسبت به سینمای ایران به حرکت درآورند، «اکبر نبوی» در مقام یک پژوهشگر، روزنامهنگار و منتقد نهایت تلاش را ابراز داشته تا ارادت قلبیاش به این مدیوم هویتساز را ثابت کند و بهتنهایی بار بخش زیادی از مقالات تولید شده در مورد سینمای ایران، بهخصوص جریان دفاع مقدس را به دوش بکشد.
نبوی -که اکنون در شصتویکسالگی برایش بزرگداشت گرفتهاند- وقتی تازه پا به دوران جوانی گذاشته بود، فعالیت در حوزه روزنامهنگاری را آغاز کرد و در طول دوران حضورش در روزنامهی رسالت بهعنوان دبیر بخش دفاع مقدس و یکی از سرمقالهنویسان اصلی این روزنامه به یک چهره شناختهشده تبدیل شد و مطالبش مورد توجه سیّدمرتضی آوینی قرار گرفت. این دو هیچگاه با یکدیگر همکاری نکردند ولی در عین افتراق، وجوه مشترکی داشتند که آنها را در یک نقطه به هم میرساند: «سینمای دفاع مقدس».
آوینی با روایت فتح یکی از پایههای اصلی این جریان و نبوی با گونهشناسی و شمایلنگاری سینمای جنگ باعث پا گرفتن جنبش سینمایی دفاع مقدس شد. بسیاری از مخاطبان جوان سینمای ایران، اکبر نبوی را بیشتر بهعنوان یک برنامهساز تصویری با محوریت فرهنگ در مدیومهای مختلف تصویری میشناسند، اما او بیش و پیش از هرچیز منتقدی تماموقت در امور کلان فرهنگی، روزنامهنگار و مستندساز است که با وجود یکهتازی گروهها و جریانات فرهنگی طرفدار غرب همچنان توانسته در صحنه باقی بماند و تاثیر حضورش را حفظ کند.