در روزهایی که قدم زدن کنار زایندهرود پرآب، تفریح پایان کلاس درس دانشآموزان بود، نوجوانی آرام قدم به کارگاه «میرزاآقا امامی» گذاشت؛ بیآنکه بداند سالها بعد نامش در کنار بزرگترین و اثرگذارترین هنرمندان ایران زمین خواهد درخشید. حرف از استاد محمود فرشچیان است. استاد فرشچیان، زاده 1308، شاگردی را نزد دو استاد کمنظیر، «میرزاآقا امامی» و «عیسی بهادری» آغاز کرد؛ مردانی که جان دوبارهای به هنرهای سنتی ایران بخشیدند. او مانند یک هنرجوی شیفته، ساعتها پای صحبت استادانش مینشست و خط و رنگ را نه فقط از روی کاغذ، بلکه از نفس گرم استادانش میآموخت؛ درست به شیوهای که نسل به نسل در مکتبهای ایرانی جریان داشت. این مسیر او را تا اروپا برد؛ جایی که سالها با صبوری و پشتکار، دود چراغ خورد اما از نفس نیفتاد.
بازگشتش به ایران با خلق تابلوهایی همراه بود که هر یک گوشهای از حافظه جمعی ما را روشن کرد؛ «ضامن آهو»، «عصر عاشورا» و «شمس و مولانا». اما فرشچیان تنها به خلق اثر قناعت نکرد؛ او آرزویی بزرگتر در دل داشت؛ دانشگاهی که بتواند به شیوه استاد– شاگردی، این میراث گرانبها را به شیوهای نوین و علمی به نسلهای بعد منتقل کند. اتفاقی که شاید دیر اما بالاخره به واقعیت پیوست و در سیام مهرماه سال ۱۳۹۷ «دانشگاه هنرهای اسلامی– ایرانی استاد محمود فرشچیان» به نام او تأسیس شد؛ جایی که هنر او، این بار نه فقط بر بوم و رنگ، بلکه در قالب آموزش دانشگاهی به نسلهای آینده سپرده شد. اما صبح روز گذشته، ۱۸ مرداد ۱۴۰۴، خبر رسید که هنرمند بزرگ هنر ایران، آخرین قلم را بر بوم زندگی کشید. بر اساس اعلام خانواده، استاد فرشچیان ساعت ۸ صبح چشم از جهان فروبست؛ بیآنکه شوقش برای شناساندن هنر ایرانی به جهان، حتی در واپسین روزهای زندگی خاموش شده باشد.
خبر درگذشت استاد فرشچیان بهانهای بود تا نگاهی دوباره به یکی از میراثهای او داشته باشیم؛ میراثی که پس از سالها پیگیری، با نام خودش جاودانه شد؛ دانشگاه هنرهای اسلامی– ایرانی استاد محمود فرشچیان. در این گزارش در ابتدا مروری بر نحوه تأسیس این دانشگاه داشته و در ادامه با بهمن نامورمطلق، رئیس پیشین فرهنگستان هنر و مسئول تأسیس دانشگاه استاد فرشچیان و سجاد محمد یارزاده رئیس دانشگاه آزاد اسلامی واحد هنرهای اسلامی- ایرانی استاد فرشچیان به گفتوگو نشستهایم که از نظر میگذرانید.
مطالب مرتبط را بخوانید: