جمعی از دانشجویان رشته زبان و ادبیات فارسی در محکومیت ترور دانشمندان هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی بیانیه‌ای صادر کردند. متن بیانیه به شرح زیر است: 

از پسِ سال‌ها همنشینی با واژگان سترگ و دل‌سپردن به ادبیات فارسی و تلمذ در محضر فردوسی بزرگ تا بیهقی سخنور، امروز قلم به دست گرفته‌ایم تا نه با زبانی الکن، بلکه با بیانی رسا و بدون لکنت فریاد برآوریم:
ما، دانشجویان زبان و ادبیات فارسی که سال‌ها در کلاس‌های دانشکده‌ ادبیات، ابیات شاهنامه را زمزمه کرده‌ایم و درسِ جوانمردی و مقاومت در برابر بیداد را از جهان‌پهلوانان ایرانی و شاعرانش آموخته‌ایم، چگونه می‌توانیم در برابر جنایت اسرائیل و آمریکا خاموش بمانیم؟ مگر نه این‌که سخن‌گفتن، خود برترین شیوه‌ پیکار است؟
ادب فارسی، همواره زبان دادخواهی و آیینه‌ ایستادگی بوده است. امروز نیز، ما وارثان این زبان بی‌بدیل، در برابر ترور ناجوانمردانه‌ فرزندان علم و استادان دانشگاه شهید بهشتی، رسالتی جز محکومیت نداریم.
آری! اگرچه فاصله‌ مکانی بین دانشکده‌ ما و دانشکده‌ مهندسی هسته‌ای تنها چند صد متر است، اما در میدان پاسداری از این سرزمین، مرزی میان ما نیست.
آنان با جانِ خویش، از حق مسلم ملت در بهره‌مندی از انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای دفاع کردند و ما با زبان و قلم، از فرهنگ و آگاهی این ملت پاسداری می‌کنیم. فرهنگ، خاکی‌ست که علم در آن می‌بالد و علم، آینه‌ درخشانِ روح فرهنگ یک ملت است. هر دو در یک سنگر ایستاده‌ایم: سنگر عزت و استقلال ایران.ما باور داریم که پاسداری از علم، همچون پاسداری از فرهنگ، وظیفه‌ای ملی است؛ چراکه هر دو، ستون‌های توسعه و فردای روشن این سرزمین‌اند.
اینک، هر بار که از کنار دانشکده‌ هسته‌ای می‌گذریم، گام‌هایمان آهسته‌تر می‌شود؛ نه‌فقط از فرط اندوه، که برای ادای احترام به نام‌‌های عزیزی که عمرشان را در آن گذراندند و حالا جاودانه شدند. از امروز به بعد، همچون گذشته، یاد شهیدانی که با دانش خود، پرچم سرفرازی ایران را برافراشتند و بنیادهای ظلم استعماری را لرزاندند، در جان‌مان حک خواهد شد. فنای تن، بقای جان است و خون شهید، جوشاننده‌ چشمه‌های خروش و آگاهی است. از این پس، هر واژه‌ای که می‌نویسیم، هر بیتی که می‌خوانیم و هر پژوهشی که انجام می‌دهیم، با نام و یاد شهدای دانشگاه درآمیخته خواهد بود.
ما این ضایعه‌ و اندوه جانکاه را به همه‌ دانشجویان میهن و به‌ویژه هم‌دانشگاهیان‌مان در دانشکده‌ مهندسی هسته‌ای، تسلیت می‌گوییم؛ اما نه تسلیتی از سرِ اندوه، بلکه تسلیتی که در آن، شعله‌ امید و عزم مبارزه روشن است؛ چراکه باور داریم «خونِ هر شهید، جوانانِ برومندی از پس خویش دارد که سخت جگرآورند.» این نهال علم، که با خون پاک شهدای دانشگاهِ ما آبیاری شده، هرگز نخواهد خشکید. جوانان این سرزمین سرافراز، با الهام از پشتکار، شجاعت و فداکاری آن‌ها، استوارتر از همیشه، پایِ کار ایران خواهند ایستاد.
و اما ما، دانشجویان زبان و ادبیات فارسی، با تعهدی که از خواندن تاریخ و ادب این سرزمین در جان‌مان ریشه دوانده است، پیمان می‌بندیم که:
۱. قلم‌هایمان را هرگز در برابر ظلم و ستم خم نکنیم؛ با واژگان‌مان، در مسیر عدالت و حقیقت گام برداریم.
۲. با گسترش علم و فرهنگ، در راستای پیشرفت و اعتلای ایران عزیز، از هیچ کوششی فروگذار نکنیم تا ایران همواره پیشتاز بماند.
۳. یاد و خاطره‌ شهدای هسته‌ای را زنده نگه داریم و نسل‌های آینده را با ارزش‌های ایثار، دانش و مقاومت آشنا سازیم.
۴. با تکیه بر میراث غنی ادب فارسی، راهی نو برای بیان حقایق و روشنگری در جهان بگشاییم و پاسخ دندان‌شکنی به کژاندیشان و جاعلان بدهیم.
از شعر خراسان تا ادبیات مقاومت معاصر، از حماسه‌ شاهنامه تا نثر بیهقی، ادبیات فارسی همواره سنگر مقاومت بوده است. در روزگاری که گلوله و بمب، دانش را نشانه می‌رود، ما با روایت، با نقد، با شعر و با واژه، به دفاع برمی‌خیزیم.
این، ترور علم است؛ و ما در سنگر ادبیات، خاموش نخواهیم ماند. ما با آگاهی از میراث ادبی خود و با آموختن از آن، تلاش می‌کنیم تا با روایتِ مقاومت، روایتِ استعماری غالب را در هم بشکنیم؛ چراکه نیک می‌دانیم مبارزه برای وطن، تنها در میدان نبرد نظامی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه از کلمات شروع می‌شود.
چنگ انداختن جعلی‌ترین رژیم استعماری بر پیشانیِ تمدنی که در ادبیات شفاهی و مکتوبش، آرش و کاوه و رستم و... زنده‌اند، تلاشی مذبوحانه است. این خاک، با همه‌ زخم‌هایش، ایران مانده است و ایران خواهد ماند.