فرهیختگان: در شرایط فعلی، استقلال با خروج مرادمند، سیلوا، ایمان سلیمی(احتمالی) و انتقال محتمل آرمین سهرابیان (به دلیل خدمت سربازی)، عملا چهار مدافع وسط فصل گذشته خود را از دست داده و تنها خرید قطعی در این پست عارف آقاسی بوده است، در نگاه نخست، چنین ریزشی در قلب دفاع منطقا باید به معنای الزام خرید چند مدافع دیگر باشد.

اما واقعیت فنی استقلال، به واسطه سبک کاری ساپینتو، پیچیده‌تر است و ارقام اسامی نقل و انتقالات گاهی تصویری غیرواقعی از «نیاز دفاعی» ترسیم می‌کند.

تغییر سیستم و تأثیر بر استراتژی جذب مدافع

ریکاردو ساپینتو در تجربه قبلی خود در لیگ بیست‌ودوم، نمونه‌ای از مربیانی بود که به دفاع خطی (چهار مدافع در خط) باور داشت؛ در حالی‌که استقلال غالباً با سه مدافع میانی بازی می‌کرد. اگر ساپینتو بر همان سبک دفاع خطی پافشاری کند، طبیعتاً نیاز استقلال به جذب مدافع وسط جدید کمتر خواهد شد؛ به‌خصوص که روزبه چشمی قابلیت بازی در قلب دفاع را دارد و بازگشت سامان فلاح و شاید تمدید با یکی از مدافعان باقی‌مانده، گزاره‌های فنی سرنوشت‌سازی خواهند بود.

از سوی دیگر، اگر استقلال باز هم به سیستم سه دفاعه (یا اصطلاحاً سه-پنج-دو) و پر کردن خط عقب با سه نفر برگردد، آنگاه حتی با احتساب حضور آقاسی و چشمی، نیاز به حداقل یک مدافع مطمئن دیگر اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. بازگشت تورانیان نیز محتمل است اما وضعیت او روشن نیست.

اولویت واقعی نقل و انتقال

نکته کلیدی اینکه، در حال حاضر استقلال نه در خط دفاع که در خط حمله با بحران جدی روبه‌رو است. نقل و انتقالات اخیر نشان داده تمرکز باشگاه احتمالا از این به بعد روی جذب مهاجم خواهد رفت؛ چرا‌که کمبود شدید مهاجم و بازیکن موثر در فاز تهاجمی تهدید جدی‌تری برای استقلال فعلی محسوب می‌شود.

بنابراین، جدایی چهارتا مدافع قرار نیست لزوماً به جذب چهار مدافع ختم شود. همه‌چیز به تصمیم نهایی ساپینتو درباره آرایش خط دفاعی برمی‌گردد. اگر سه دفاعه باشد با یک جذب جدید، مساله مرتفع می‌شود (با اتکا به چشمی و فلاح). اگر به سمت دفاع چهار نفره برود، حتی احتمال دارد با همین نفرات ادامه دهد و منابع باشگاه را صرف حل معضل خط حمله کند. این انتخابِ فنی است که نتیجه آن را ظرف روزهای آینده باید از دل تمرینات و لیست خریدها بیرون کشید.