فرهیختگان: نزدیک به 270 ساعت جنگیدیم، چیزی حدود 12 روز. هنوز معلوم نیست سمفونی جنگ تمام شده یا نه اما یک چیز واضح است؛ ما دوباره مقابلشان ایستادیم. این جمله را چندبار تکرار کنید و کلمه به کلمه بخوانید. ما – مقابلشان -ایستادیم. مقابل‌ همان‌هایی که ادعا می‌کردند چند روزه مملکت را می‌گیریم و حاکمیتش را تغییر و تجزیه‌اش می‌کنیم. درباره همان‌هایی که اول شلیک کردند و این را تاریخ فراموش نمی‌کند. همان‌هایی که اشتباه محاسباتی کردند و چند روز نگذشته از جنگ، با وحدت ملی ایرانی مواجه شدند. درست از آن به بعد همه چیز عوض شد. حالا باز هم مفهوم ملت معنا پیدا می‌کند. هنر هم کم‌کم در تپانچه جنگ قرار می‌گیرد و نهایت حاصلش می‌شود موسیقی «علاج» محسن چاوشی. دوباره تمام اتفاقات 12 روز اخیر را مرور کنید. ساعت به ساعت ساز مملکت کوک‌تر می‌شود و کم‌کم نوای «خرمشهر» انتظامی به گوش می‌رسد. فضای اینستاگرام کاملاً هم‌نوا با متن جامعه می‌شود و مزدوران هم چاره‌ای ندارند جز تسلیم درباره خواست مردم. 

همه این اتفاقات را در این حدود 12 روز کنار همدیگر بگذارید. نتیجه‌ای جز یک همبستگی ملی می‌گیرید؟ انسجامی که در چند سال گذشته بی‌سابقه است و حتی بسیاری از هنرمندانی را که از واکنش سیاسی گرفتن نسبت به موضوعات پرهیز می‌کردند، وادار به واکنش اساسی می‌کند. آن‌هایی که به طور معمول کنشگر این فضا بودند، از موضع یکی به نعل و یکی به میخ دور می‌شوند و کلماتشان شدت پیدا می‌کند. بیش از صد‌ها واکنش از سمت جامعه هنری و فرهنگی انتشار پیدا می‌کند و بیش از ده‌ها اثر فرهنگی تولید می‌شود. همه‌ این‌ها یعنی فارغ از دستاورد‌های نظامی جنگ و ضربه‌ای که به رژیم کودک‌کش وارد شده، با انسجام جدی ملی مواجهیم، انسجامی که نشان می‌دهد جامعه‌ ایران بیش از هر زمان دیگری نیاز به همبستگی دارد. این همبستگی نتیجه‌ای جز پیروزی نداشته و ندارد. در این شماره از «فرهیختگان» به سراغ اهالی فرهنگ و هنر رفتیم تا نظر آن‌ها را درباره پیروزی ملت ایران در رسیدن به انسجام بپرسیم.

یادداشت میکائیل دیانی، فیلمساز: سحرگاه سربلندی

یادداشت محمدصالح سلطانی، خبرنگار: علیه «سندروم 598»

یادداشت نادر سهرابی، خبرنگار:  سرتو بالا بگیر قهرمان