ایران سالهاست که به تعهدات خود در NPT و پادمانهای آژانس پایبند بوده، اما جز فشار، تحریم و تهدید چیزی عایدش نشده است. حمله اخیر آمریکا نشان داد که این نهادها نهتنها از ایران در برابر تجاوز محافظت نمیکنند، بلکه با سکوت و انفعال خود، به مهاجمان چراغ سبز نشان میدهند.
وقتی آژانس حاضر نیست حمله به تأسیسات تحت نظارت خود را محکوم کند، وقتی شورای امنیت نمیتواند حتی یک بیانیه ساده صادر کند و وقتی سازمان ملل بهجای اقدام، به بیانیههای توخالی بسنده میکند، چرا ایران باید هزینه عضویت در این سیستم ناعادلانه را بپردازد؟
ادامه عضویت در NPT و همکاری با آژانس، در حالی که هیچ تضمینی برای امنیت ایران وجود ندارد، منطقی است؟ ایران حق دارد در چهارچوب منشور ملل متحد و حقوق بینالملل، از خود دفاع کند. همانطور که نماینده ایران در شورای حکام تأکید کرد، «دوران بزنودررو به پایان رسیده است.» ایران باید با بازنگری در تعهدات خود، از جمله NPT و پروتکلهای الحاقی، منافع ملیاش را در اولویت قرار دهد.
به اندازه کافی اعتمادسازی کردیم
ایران سالهاست هزینه شفافیت و پایبندی به قوانین بینالمللی را میپردازد و حق دارد به این نهادها بیاعتماد باشد. وقتی آژانس بهجای محکوم کردن تجاوز، بر ادامه بازرسیها تأکید میکند، وقتی شورای امنیت در برابر وتوی آمریکا فلج میشود و وقتی سازمان ملل به بیانیههای بیاثر بسنده میکند، ادامه همکاری با این سیستم چه سودی برای ایران دارد؟ زمان آن رسیده که ایران، با تکیه بر توان داخلی و حمایت متحدان واقعیاش، راهبردی جدید برای دفاع از حقوق و منافع ملی خود اتخاذ کند. جهان باید بداند که ایران، ملتی نیست که در برابر ظلم سکوت کند یا به نهادهای ناکارآمد دل ببندد.