سریال «Joan»، محصول ۲۰۲۴ روایتی خوشرنگولعاب از زنی تنها و مادر یک دختر است که در کشاکش فقر، خشونت خانگی و بیپناهی، پا به دنیای خلاف میگذارد و اسمش را بهعنوان یکی از مشهورترین سارقان جواهرات بریتانیا، سر زبانها میاندازد.
«جوآن هانینگتون» در نگاه اول شاید زنی آسیبدیده باشد، اما آنچه سریال تلاش میکند به مخاطب القا کند، تصویر زنی است که نهتنها قربانی نیست، بلکه هوشمندانه، جسور و ستودنی است. اینجاست که مسئله اصلی خود را نشان میدهد: آیا باید از بزهکاران، قهرمان ساخت؟پوستر این سریال نیز خودش بیانیهای است تمامعیار؛ چهار تصویر از جوآن با چهرههایی متفاوت: مادر، عاشق، دروغگو، دزد. ترکیبی چندلایه که نشان میدهد قرار است با زنی چندوجهی مواجه شویم؛ زنی که مرز بین معصومیت و جرم را با مهارتی سینمایی جابهجا میکند.
در فرهنگ غربی، بهویژه در تولیدات رسانهای، سالهاست که مرز بین خوب و بد، قهرمان و ضدقهرمان، باریکتر از همیشه شده. شخصیتهایی که تا دیروز نماد قانونگریزی بودند، امروز در قالب زنانی مستقل، باهوش و مبارز بازتعریف میشوند؛ زنانی که برای بقا به هر کاری دست میزنند و رسانه هم با چاشنی همدردی و روایتهای دراماتیک، آنان را تطهیر میکند.
اما در این میان، آنچه گم میشود، اخلاق است. مسئولیت اجتماعی رسانهها، ترویج ارزشها و آموزش سبک زندگی سالم است، نه زیباسازی چهرهی جرم. اینکه مخاطب نوجوان و جوان امروز با زنی همذاتپنداری کند که جواهر قورت میدهد و از چنگ قانون فرار میکند، جای تامل جدی دارد.
سریال «Joan» فرصتی است برای بازنگری در روایتی که رسانههای غربی درباره زن ارائه میدهند؛ زنانی که هرچند در ظاهر قویاند، اما زیر پوست این روایت، ردپای بیپناهی، فقدان حمایت اجتماعی و بحرانهای اخلاقی موج میزند.